It’s never a goodbye⭑

Zevenentwintig juni, vier dagen na de geboorte van Daaf, drie dagen nadat ik uitgerekend was van Daaf. Dit is de dag dat wij afscheid hebben genomen van Daaf.

Zes uur in de ochtend, de wekker ging en ik was nog half in slaap. Ik voelde een ‘duwtje’ in mijn buik. En héél even, héél even dacht ik dat het Daaf was. Ik moest lachen en legde mijn hand op mijn buik. Maar daar was het weer... het besef, mijn buik is leeg en dat ‘duwtje’ was niet van Daaf. Daaf lag naast mij in de wieg. In plaats van lekker warm gehouden te worden door een kruik werd hij gekoeld door een koelplaat.

We hadden vroeg de wekker gezet zodat we hem nog even konden vasthouden. Nog even knuffelen met Daaf voordat we afscheid moesten nemen. We konden niet lang knuffelen want om zeven uur kwam de kapper al om mijn haren te doen. (still very grateful!)

Met veel tegenzin legde ik Daaf terug in de wieg. Ik stapte de douche in en begon mij klaar te maken.

Toen de bel ging heb ik de deur open gedaan met Daaf op mijn arm. Op dat moment dacht ik niet na over hoe dit zou zijn voor mijn kapster maar dit voelde voor mij goed. Ik had besloten Daaf niet meer weg te leggen, alleen als het echt moest.

Toen mijn haren eenmaal gedaan waren hadden we nog even een kort moment met z’n vieren.

(Sidenote: Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was fantaseerde ik al over het moment dat ik weer zo’n klein hummeltje kon dragen. Voor mijn verjaardag had ik van mijn man een nieuwe draagzak gekregen.)

Mijn man pakte de draagzak en zei mij dat ik Daaf moest dragen, anders zou ik spijt krijgen zei hij. Ik twijfelde want ik vond het ‘getrek’ aan zijn kleine lijfje niet echt waardig. Anderzijds het leek mij zó mooi. Toch besloten om het te doen. De foto’s die toen van ons twee samen gemaakt zijn, zijn mij het meest waardevol.

Na dit mooie moment begon de gekte van de dag. De uitvaartonderneemster en de fotografe kwamen binnen. Al gauw moesten we de auto in. Buiten stond onze hele familie ons op te wachten. Mijn zus en zwager reden ons naar het crematorium. Sjoerd links naast mij, Sepp rechts naast mij in de autostoel en Daaf in mijn armen.

Aangekomen bij het crematorium mochten we alles klaarzetten hoe we het wilde. We hadden Sepp bij mijn zus en zwager gelaten. We hadden afgesproken dat zij vandaag voor Sepp zouden zorgen, zodat wij bezig konden zijn met Daaf.

We hadden een Mozes mand beschilderd samen met Sepp. Dit hebben wij gebruikt in plaats van een kistje. Wij vonden een kistje zo’n heftig beeld en dat voelde niet gepast voor een baby.

Van Sjoerd mocht ik tijdens de dienst Daaf niet vasthouden want hij vond dit raar. Achteraf begrijp ik dat wel maar op dat moment vond ik dat op zijn zachts gezegd wel flauw. Daarom zijn wij tot een compromis gekomen. We hebben twee stoelen naast de wieg gezet en daar hebben wij gedurende de dienst gezeten. Zo hoefde Daaf niet alleen te zijn. Sepp liep rond samen met zijn nichtje Vieve.

Toen iedereen binnen kwam hadden we het liedje ‘oceaan’ van Racoon op. Daarna verwelkomde onze uitvaartverzorgster iedereen. Met iedereen bedoel ik de 30 mensen die mochten komen door Corona.

Daarop volgde het liedje ‘father and friend’ van Alain Clark. Dit liedje heb ik gekozen omdat precies de band beschrijft die mijn man en Daaf hadden moeten opbouwen gedurende ons leven.

Daarna hadden wij besloten om te spreken. Dit vonden wij behoorlijk lastig want wat vertel je over iemand die je nooit in de ogen hebt kunnen kijken en geen echte herinneringen mee hebt mogen maken.

We zijn begonnen met een filmpje.

(Het filmpje is opgenomen viertien oktober tweeduizendnegentien, de dag dat ik erachter kwam dat ik in verwachting was. Op het filmpje is te zien dat ik aan sjoerd vertel dat ik zwanger ben van Daaf. Zijn reactie is geweldig! Zó blij, zó trots en zó gewenst.)

Vervolgens hebben we alle bijzondere momenten van de zwangerschap en onze voorbereidingen voor de komst van Daaf. We sloten af met de geboorte en de korte tijd samen. Doordat Sepp en Vieve samen rondliepen zorgde ze voor afleiding. Meerdere malen trokken ze aan het muziek mobiel van Daaf. Wij vonden dit zo mooi en liefdevol. Daardoor kregen wij zelfs op een van de meest verschrikkelijke momenten in ons leven nog een glimlach op ons gezicht.

Daarop volgend kwam het nummer ‘you will be in my heart’ van Phil Collins. Dit nummer had Sjoerd uitgezocht. Hij vond dit het meest passende nummer.

We sloten af met het nummer ‘het land van je ogen dicht’ van Chantal Janzen. Dit nummer hebben wij gekozen met het idee dit iedere avond te zingen voor Sepp wanneer hij gaat slapen. Zodat wij iedere dag samen met Sepp ‘stil kunnen staan’ bij Daaf.

Iedereen mocht ondertussen nog even afscheid nemen van Daaf en daarna was de dienst voorbij.

Zelf hebben wij toen iedereen weg was nog een brief voor gelezen aan Daaf. Een afscheidsbrief. Sjoerd wilde graag als eerste. Hij had een ontzettend mooie brief geschreven vol liefde voor Daaf maar ook voor Sepp en mij. Daarna heb ik mijn brief voorgelezen. Onze brieven ga ik delen in het boek: ‘wij zijn nooit voorbij’ stichting nooit voorbij.

Daarna hebben wij Daaf voor de allerlaatste keer geknuffeld. Wij hebben Daaf ingewikkeld in een hydrofiele doek. Dit is een doek waar Sepp ook veel in gelegen heeft. Wij hebben Daaf in het beschilderde wiegje gelegd. In het wiegje lag ook een knuffeltje gekregen van mijn schoonouders en onze afscheidsbrieven.

Toen kwam het moment dat wij Daaf echt ‘los’ moesten laten. Hij ging de oven in.

Toen gingen we weg, we lieten hem achter. We reden er heen met onze twee zonen en wij kwamen terug met nog maar één zoon. Zo is het vanaf nu. Sjoerd, Sepp en ik. 

Veel liefs,

Danique♡