IT’S A GIRL.. “they said”

Zoals ik al in mijn intro schreef vind ik dit een heel lastig onderwerp om over te schrijven. Ik mag mij gelukkig noemen door het krijgen van een zoon, en een moeder die heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt “moet” weten dat geslacht he-le-maal niks uitmaakt. En tóch, toch hoopte ik aan het begin van mijn zwangerschap op een meisje..

Toen wij op Moederdag 2018 een positieve zwangerschapstest hadden en die avond in de auto zaten kleurde de lucht roze. Dit moet een teken zijn, zei mijn vriend tegen mij. Hij durfde hard op uit te spreken dat hij graag nog een dochter wilde, ik durfde dat niet. Ik bleef zeggen dat het me niks uit maakte, maar dat deed het wel.. Ik wilde graag nog een meisje, een zusje voor June. De weken gingen voorbij en alle winkels waar we kwamen keken we alleen op de baby-meisjes afdeling en hoopte we allebei zo hard op een meisje. Toen wij met 15 weken een geslachtsecho lieten doen, was het binnen 3 seconde duidelijk. Daar bungelde wat tussen die kleine beentjes, er was geen twijfel over mogelijk. Ik was in verwachting van een zoontje. De man van de echo feliciteerde ons en wij vonden het onwerkelijk, we kregen niet nog een dochter maar een zoon! We waren dolblij een gezonde zoon! maar ook teleurgesteld..

Nu is de titel van mijn blog “they said” en dat heeft niks met mijn zwangerschap te maken. Dat is de confrontatie die ik maandelijks meemaak. De confrontatie van zwangere vrouwen, van zwangere vrouwen in mijn omgeving die een meisje krijgen. Elke keer als ik het op mijn tijdlijn zie verschijnen krijg ik een steek van jaloezie. Waarom zij wel? Het moeilijke hieraan is dat je het iedereen gunt, maar je had zelf zo graag je eigen meisje bij je gehad. De confrontatie van andere die een meisje krijgen, is voor mij loodzwaar. Nóg steeds! Ook al krijg ik met een eventuele dochter in de toekomst mijn dochter June niet terug, dat is toch nog een kortsluiting in mijn hoofd.

Mijn eerste genderreveal, ik weet niet goed waarom ik ben gegaan. Jawel ik weet wel waarom ik ben gegaan, omdat het een genderreveal van een vriendin was die mij altijd heeft gesteund. Maar ik had het niet moeten doen, ik was er niet klaar voor. Het moment dat er tevoorschijn kwam dat ze een meisje kregen en ik de blijdschap zag en zij mij aankeek en zo intens gelukkig was, op dat moment stonden de tranen in mijn ogen. Ik ken dat moment, ik had dát moment ook.. Ik ben snel weggegaan en heb de hele terugweg in de auto zitten huilen. Weer voelde het oneerlijk, waarom krijgt iedereen toch een gezond meisje terwijl ik mijn dochter heb moeten begraven?

Ik heb mijzelf voorgenomen het niet meer te doen, geen genderreveal, geen roze babypraat. Het aanblik van onbezorgde zwangerschappen en hoe hard het ook klink meisjeszwangerschappen kan ik simpelweg nog niet aan. Iedereens verwerkingsproces is anders en blijkbaar is dit een proces waar ik nog vol in zit. “Choose your battles” stap voor stap. 

Als je mijn blog vanaf het begin volgt, dan weet je dat dit NIKS te maken heeft met mijn liefde voor James. Maar ik schrijf over mijn rouw-periode en alle confrontaties die hierbij horen. Mijn verdriet is het jouwe niet, laten we niet oordelen maar naar elkaar luisteren! Elkaar helpen.. James is mijn wereld en zou voor geen miljoenen meer willen dat hij een meisje was, dat is ook niet hét doel van deze blog! Wel een van de confrontaties. Liefs!