In een Italiaans ziekenhuis met je kindje van 6 maanden. - Horror vakantie deel 1 -

Ik wil even terug blikken op onze zomer vakantie. Juni 2017 om precies te zijn.

De aller eerste vakantie met onze kleine beeb. Yentl was was deze maand precies 6 maandjes. En we besloten met het vliegtuig naar Italië te gaan. Naar een camping vlakbij Rome. Wij hadden Rome nog nooit gezien, en dit was wel een leuke kans vonden wij. Yentl nog klein, camping vlakbij en een fijn zwembad op de camping. eigenlijk zijn wij meer strand mensen, maar goed. Mijn ouders gingen gezellig mee. We gingen 14 dagen, en hadden daar een auto gehuurd zodat we natuurlijk gewoon op pad konden gaan.

We werden rond 5 uur ' s nachts opgehaald door een taxibusje, die ons naar Rotterdam airport bracht. Voor ons lekker dichtbij! De vliegreis ging super goed, Yentl vermaakte zich prima in het vliegtuig en heeft ook nog liggen slapen. Aangekomen op het vliegveld van Rome, bleek dat waar wij de auto gehuurd hadden nog een eindje verder was. Maar goed, lang verhaal kort dat is allemaal goed gekomen en we hadden een fijne auto voor onze 14 dagen daar.

De camping was fijn, we hadden een luxe tent, zo'n Serengeti echt heel leuk vonden wij. Lekker knus, maar stiekem ook nog luxe. We vermaakte ons prima. We hadden goed weer, en we hadden de 1e week met elkaar lekker wat daagjes aan het zwembad gehad, en we zijn nog een dagje Rome in geweest. Dit alles ging ook meer dan prima met Yentl. Waren super trots op ons kleine meisje. De eerste week was voorbij gevlogen voor we er erg in hadden.

De tweede week begon wat anders dan anders. Je merkte aan het weer dat het per dag gewoon warmer werd. Ricardo en ik wilde eigenlijk samen nog een dagje naar Rome, en aangezien mijn vader en moeder niet meer wilde gaan besloten zij om op de camping bij Yentl te blijven. Yentl had alleen wat overgegeven, sliep erg veel en was anders dan anders. Die dag toen wij terug kwamen van Rome leek het gewoon weer ietsje beter te gaan. Die nacht werd ze wakker, en ik voelde aan haar dat ze warm was. Ze had ook koorts. Wilde haar flessen niet echt meer helemaal drinken. Overdag was dat net zo. Ze was niet zichzelf, en alles wat ze binnen kreeg aan vocht, leek ze net zo hard weer uit te spugen. Ze kreeg er ook nog diarree bij. We besloten toch maar naar een Italiaanse huisarts te gaan. We werden door gestuurd naar een arts, ergens een dorpje verderop. Ricardo Yentl en ik gingen daar heen in de auto, snik heet die dag. Aangekomen bij die praktijk konden ze ons toch niet echt verder helpen. Met kleine kindjes namen ze geen risico's? Oké, heel vreemde situatie was dit. Eenmaal terug op de camping namen ze ook daar geen risico en lieten een jawel ambulance komen. Wow.. die had ik even niet zien aankomen. Er mocht maar 1 iemand mee in de ambulance, daar lag ik dan op een brancard met Yentl op mijn buik. En voor wie ook wel eens in Italië is geweest, weet hoe de wegen daar zijn....hobbel de bobbel. Maar goed, Yentl hield zich goed en we waren voor mijn gevoel redelijk snel bij het ziekenhuis.

Ricardo en mijn moeder reden achter ons aan naar het ziekenhuis. We werden naar de kinderafdeling gebracht. Al snel was duidelijk dat Engels niet hun sterkste taal was, en dat maakte het allemaal wat lastig met communiceren. Ik moest met Yentl naar een kamertje, waar zij een infuus zou krijgen. Mijn moederhart brak in miljoen stukjes. Ze prikte haar namelijk twee keer verkeerd, en natuurlijk zette Yentl het toen op het huilen. Ik moest me echt inhouden, wilde sterk voor haar zijn. Toen eenmaal het infuus geprikt was, kreeg zij ook nog een soort kinder katheter, die werd op haar onderkantje geplakt om urine mee op te vangen. Zag er raar uit, maar was wel prettig voor die mini' s. Toen werden we naar een ziekenhuiskamer gebracht en daar moesten we steeds wachten op de uitslagen van haar bloed en urine. En dat wachten duurde lang. Ricardo en mijn moeder waren gelukkig nog steeds bij ons. Yentl sliep, ik zat naast haar bedje en uiteindelijk liet ik mijn tranen de vrije loop.

Toen de arts eenmaal lang kwam, had zij besloten dat Yentl in het ziekenhuis moest blijven. Ze had de zesde ziekte, en de kans op uitdroging was groot. Maar Ricardo mocht niet bij ons blijven, ik moest alleen samen met haar in dat Italiaanse ziekenhuis blijven. De situatie was echt raar, want ze lieten je daar gewoon uren alleen zitten zonder ook maar iets te melden of vragen. Ricardo en mijn moeder gingen naar de camping terug, dat moest. En zouden ' s avonds weer terug komen wanneer het bezoek tijd was. en die uren kropen voorbij kan ik je vertellen. Die tijd lag ik vooral met Yentl samen op bed. Toen kreeg ik avondeten, en voor Yentl een een of ander smerig potje. Het eten was niet bepaald lekker zeg maar. 

Mijn ouders en Ricardo kwamen op bezoek, en hadden lekker verse broodjes mee met zalm voor mij. Dat wilde ik graag en het smaakte goeeeeeed. Ook namen zij wat slaap kleding voor ons mee, en allerlei andere benodigdheden. Het was allemaal onzeker qua hoelang we daar moesten blijven etc. Zo'n gekke situatie dat je dan daar alleen met je mini moet blijven. Toen mijn ouders en Ricardo vertrokken was het ook echt even een zuur moment. ' S morgens zouden ze weer langs komen, en dan zouden we wel weer verder zien. Yentl was rustig, en heeft die nacht goed geslapen. Wel moest ik een keer de zuster van daar oproepen, Yentl had gepoept en natuurlijk zat die keer haar romper ook onder. Maar ze lag aan het infuus, dus moest dat los gekoppeld worden. De volgende ochtend was Ricardo al vroeg bij ons in het ziekenhuis. En dat moment was ondanks de omstandigheden zo fijn en ook gezellig. Ricardo had verse broodjes gehaald op de camping en een cappuccino, ook van onze camping. Die inmiddels al lauw geworden was, maar de aller lekkerste cappuccino die ik ook gedronken had :-). Samen gingen we de broodjes opeten op het bedje waar ik op geslapen had. We mochten nog steeds niet weg. 

Na weer een hele dag in dat ziekenhuis gezeten te hebben, zonder ook maar enige informatie besloten wij zelf stappen te ondernemen. We hebben gepraat met de arts. Wij kennen ons kind/klein kind beter dan wie ook. Ze was na het toedienen van de antibiotica en het vocht met zoutoplossing een heel stuk bij gekomen. Ze tierde weer en was gewoon zichzelf weer aan het worden. Wat er nou precies aan de hand was? Yentl had dus via andere kindjes die wij voor onze vakantie nog hadden gezien, de zesde ziekte gekregen helaas dikke pech. Daarbij had ze een infectie in haar darmen, dat kan komen door het zwembad water lieten we ons vertellen. 

We mochten haar meenemen, maar moesten wel nog medicatie geven de antibiotica kuur moesten we af maken wat logisch is. Dus alles geregeld en eind van de dag mochten we dan eindelijk na veel in praten op de arts Yentl mee nemen. Als het echt een dood ziek kindje was, had ik niet eens erover na gedacht haar mee te nemen. Maar dat was niet meer het geval. Super blij dat ze mee mocht. Het was inmiddels 16 juni 2017, en precies 6 maandjes oud. Dus dit hebben we nog eventjes klein gevierd. We hadden slingers gekocht en een ballon met het cijfer 6 ( mee genomen vanuit Nederland haha). Verder zouden we deze laatste paar dagen vooral lekker rustig aan doen. Geen zwembad meer voor onze mini, gewoon rust en lekker genieten van de laatste paar dagen voor we weer naar Nederland terug moesten. Tenminste, dat was ons idee! 

- Niet wetende wat er voor mega nare donderwolk boven ons hoofd hing. Hierover volgende week meer in mijn deel twee blog........