Ik zie je. Ik zie het schuldgevoel dat jou van binnen opeet. Had ik maar. Kon ik? Ik zie je.

Lieve NICU mama,

Ik zie je, aan het einde van de gang, op de kraamafdeling, zonder baby. Met een kussen over je hoofd om het gehuil van de baby's op de kraamafdeling niet te horen.

Ik zie je, ik voel je, als je met angst, hoop en vrees de NICU doorwandelt, omdat je nooit weet hoe je je kindje aan zult treffen en welk nieuws je gaat krijgen.

Ik zie je, ik voel je twijfel, wat je terug moet sturen wanneer iemand vraagt hoe het met je kindje gaat. Omdat het elk uur kan veranderen. 

Ik zie je, als je op de gang loopt en de alarmen hoort en met alles in je hoopt dat het niet jouw kindje is. 

Ik zie je, als je bij je kindje komt en direct op het scherm kijkt om te kijken hoe het met je kindje gaat, omdat je inmiddels alle cijfers kent. 

Ik zie je, met een kolf op je borsten in plaats van een baby. Ook midden in de nacht. Minstens zeven keer per dag. In de hoop wat druppels op te vangen van de melk die jouw kindje zo hard nodig heeft.

Ik zie je zware hart, wanneer de arts je vertelt dat je kindje een infectie heeft, een terugval, of een zware dag.

Ik zie je mama, de schrik in je ogen bij elk alarmpje, elk piepje, elk geluid in de kamer.

Ik zie je, als je ligt te buidelen en je de ademhaling weg voelt zakken, de alarmen hoort afgaan en de verpleging eraan komt gesneld om je kindje weer "wakker te maken". 

Ik zie je, ik zie je lieve mama als je 's avonds over straat loopt. De onmogelijke taak die je uitvoert om bij je net geboren kindje weg te moeten lopen voor de nacht, elke nacht, op weg naar het Ronald MC Donald of je eigen huis in de buurt van het ziekenhuis.

Ik zie je, ik zie de tranen in je ogen wanneer je wéér als ''enige'' het ziekenhuis uitloopt zónder gevulde maxi cosi.

Ik zie je, ik zie je blik naar de hoogzwangere vrouwen die je in het ziekenhuis te pas en te onpas tegenkomt. Ik zie de pijn tot in je botten.

Ik zie je tranen, je stortvloed aan tranen, als je alleen bent en alle zorgen en moeheid je ineens overspoelen als een tsunami.

Ik zie je, wanneer je kindje overgeplaatst wordt en de regels en gezichten ineens anders zijn en al het bekende even wegvalt. 

Ik zie je, je leegt, je incompleetheid. Je lege buik én je lege armen.

Ik zie je, ik zie je rauwe handen waar de velletjes los van zijn gaan zitten door alle desinfectie.

Ik zie je, ik zie het, wat je moet missen. De babyshower, de thuisbevalling, de badbevalling die je zo graag wilde. De kraamweek, het oneindige knuffelen met je pasgeboren babytje.

Ik zie je, luisterend naar de artsen die elke ochtend vanalles bespreken wat je probeert te begrijpen en je laat trillen van angst. 

Ik zie je, ik zie je verbeten hoofd als je net na je bevalling heen en weer naar het Ronald MC donald moet lopen. Of naar de auto. Omdat je niet net bevallen lekker de hele dag in bed kunt liggen als je wilt. 

Ik zie je, ik zie de wanhoop wanneer iemand naast je niest. Omdat een onschuldige verkoudheid voor jou betekent dat je misschien een week niet kunt knuffelen met je kindje. Omdat alles fataal kan zijn.

Ik zie je, ik voel je blik, wanneer iemand reageert met "ach, ze moeten gewoon even groeien hè die kleintjes" en daarmee zo geen recht doet aan de situatie waar jij je in bevindt. 

Ik zie je. Ik zie je lijf die op spanning staat. Als je er bent, maar ook als je thuis bent. Hopend dat de telefoon niet over gaat.

Ik zie je, ik zie de haast in je ogen wanneer de visite iets te lang blijft en je moet vechten om optijd weer snel naar je kindje te kunnen gaan. 

Ik zie je, ik voel je onrustige haastgevoel wanneer je thuis bent, omdat alles in je zo snel mogelijk terug wil naar je kindje.

Ik zie je huilend onder de douche, omdat je het te laat zag dat iemand een koortslip had en je je nu zo'n zorgen maakt of je misschien besmet bent geraakt. 

Ik zie je. Ik zie het schuldgevoel dat jou van binnen opeet. Had ik maar. Kon ik? Ik zie je. Ik zie je angst, je vrees, je tranen, je wanhoop, je woede, je hoop, je kapot zijn.

Ik voel je, als je uiteindelijk met een klein mensje naar huis mag. Ik voel je óók, wanneer je verliest. Ik ken de dankbaarheid, ik ken de oneerlijkheid. 

Ik zie je, die eerste nachten thuis waarin je geen oog dicht doet. 

Ik zie je, je bent een fantastische mama. Wat zeg ik? Je bent een héld! 

Wij zijn één van onze tweelingdochters verloren, en we hebben één van onze dochters de NICU door zien vechten en mogen nu elke dag van haar genieten. Deze tekst heb ik vorig jaar juni geschreven toen we net uit het ziekenhuis kwamen. Tijdens de NICU periode was alle zo dubbel. De rouw, de angst, de hoop. Ik kwam "ik zie je" teksten tegen op buitenlandse accounts. Ik werd daar zo door geraakt en heb toen in mijn kladblok mijn eigen versie geklad. Ik kwam het laatst weer tegen, en nu is het tijd om die hier op mamaplaats te delen. ❤️Op mijn instagram pagina deel ik over dit kleine meisje Linde, haar overleden tweelingzusje Faye en over hoe wij het leven nu weer oppakken na deze rollercoaster. Met een lach, een traan, openheid, en zelfspot.