Ik wil gewoon even onder de HETE douche, ALLEEN!!

Ook ik moet het toe geven, ik ben geen super mama.. Ik kan het gewoon niet allemaal alleen. Niet zonder slaap, niet zonder hulp van mn man, niet zonder ook even een mama momentje elke dag. Maar zo moet het momenteel wel. En Ik sta op instorten.

2 jaar geleden dacht ik, ik doe het goed, we hebben een geweldige zoon, het leven loopt op rolletjes. Maar het gezin voelde nog niet compleet, dus iets eerder dan gepland, tijdens onze huwelijksreis, wordt onze dochter verwekt. Een sprookje, zou je denken.

En ik wist het direct, het is een meisje! Want in de maanden er na vrat ze mijn "schoonheid" en mn energie op en gaf daar veel kwaaltjes, zkh opnames en vermoeidheid voor terug. Ik kon zelfs niet meer zelf voor de oudste zorgen, wat een heel makkelijk kereltje was. 
Maar de bevalling ging voorspoedig, de kleine meid was gezond, grote broer was stapel verliefd en ik was er klaar voor. Dacht ik...

Tot ze begon te huilen, vanaf de eerste nacht, en elke nacht daarna.
Maar ook overdag was er geen land met haar te bezeilen, ze wilde bij me zijn, zo dicht mogelijk in mama weg kruipen. Elke dag uren in de draagdoek, uren samen op bed zodat ze tenminste een beetje kon bewegen, uren terug getrokken uit het echte leven. Ook toen ze groter werd wou ze niet in de box, niet op de grond, niet in de wipstoel, niet in de wagen, niet bij iemand anders op schoot, niet bij papa of mama weg. Ze ontwikkelde zich wel snel, kroop op handen en knieeen met 6 mnd, liep langs de tafel met 7. Maar alleen als mama er direct bij was. Liep mama weg, dan liet ze zich vallen, soms vol met der kopje op de grond. Zodat mama wel terug moest komen. Artsen noemde haar gewoon pittig, maar keken nooit verder. 

Nu een jaar later, een jaar zonder slaap, een jaar zonder rust, een jaar waarbij ik geen oog dicht kan doen of ik hoor gehuil. Soms is het een echte huil, soms is het fantoom gehuil. Ik hoor haar zelfs huilen als ik alleen in de auto zit. En ook dan lopen de tranen over mn wangen. Die zwangerschapshormonen gaan ook maar niet weg.

Na veel zoeken, onderzoeken en uitproberen weten we dat ze voedsel allergieen heeft, oa voor melk, appel, vers fruit.. Maar wat nog meer? Het huilen houd niet op. Soms maar 2x per nacht, heel eventjes, eventjes troosten, flesje melk en weer door slapen. Andere nachten huilt ze aan een stuk door. Uren achter een. Ze wil geen speen, ze wil geen knuffelbeertje, ze wil alleen mama. En mama moet rechtop zitten en actief troosten. Maar mama wil alleen maar slapen!

En toen werd papa ziek. Van een simpel buikgriepje, naar doodziek. Weken gaan voorbij waarin papa test na test, onderzoek na onderzoek heeft, niet op zn poten kan staan van vermoeidheid, of zo'n koppijn heeft dat hij de kinderen niet om zich heen kan hebben. Hij kan me niet meer helpen 's nachts, hij kan me niet ontlasten overdag. En de liefde en aantrekkingskracht tussen ons ebt ook langzaam weg.

Oke er moet verandering in komen, een nieuwe stap een laatste optie: de osteopaat.
Het is duur, het kost tijd, het is niet leuk voor je kleintje, maar ik ben de wanhoop nabij.
Dus ik loop met de kleine meid op mn arm de spreek kamer binnen van een vriendelijke man. We praten wat over ons probleem en daarna mag Abby op de werkbank plaats nemen, ik moet haar uitkleden tot de luier en de osteopaat bestudeerd haar lichaampje met zn vingers. Heel zachtjes. Wonder boven wonder, ze laat het toe! Af en toe kijkt ze hem aan van, wat doe jij nou?!, maar ze accepteert hem, en mijn dochter accepteert niemand die geen directe familie is. Ik doe ondertussen mn best om haar af te leiden en stil te laten liggen, dat is nog een hele klus. Hij gaat redelijk snel voorbij haar buik en eindigt bij haar hoofd. "ja, hier zit de spanning". zegt hij en ik kijk hem verbaasd aan. Nooit gedacht dat ze spanning in de hoofd en nek zou hebben, ik dacht dat alle klachten uit haar buikje kwamen. Hij masseert en verlicht de druk. minuten lang...klaar, en over 10 dagen terug komen.

Ik kan niet wachten op het resultaat! In mijn hoofd slaap ik gelijk  hele nachten aan een stuk door, zijn we allemaal weer vrolijk en gelukkig en roep ik tegen ieder die het wil horen wat een wonder dokter hij is.
Maar helaas, de eerste 2 nachten slaapt ze wel anders, iets rustiger, iets langer, om daarna weer als een blad aan een boom om te slaan, en te gaan krijsen ipv huilen snachts.

Ook Zoonlief is niet immuun voor de stress in huis, gaat zich misdragen, lokt ons uit, en vraagt de aandacht die hij verdient maar wij hem even niet kunnen geven, ookal is het dan negatief. Breekt zomaar zn bril doormidden terwijl we eigenlijk geen geld hebben voor een nieuwe. Weigert zn groente terwijl hij weet dat hij dan naar bed moet en ik juist zo graag even met hem alleen op de bank tv had willen kijken na het eten. Plast in bed of krijgt groei pijnen in de nacht. Ik weer mn bed uit. 

Voor mn man is er nog geen uitslag, hij krijgt een voorhoofdholte ontsteking, gevolgd door een fikse oorontsteking. Nachten lang hoor ik gehoest, gerochel en gekreun naast me. Ik slaap nog minder. En wanneer het een keer echt stil is in huis wordt ik onrustig, leven ze nog?! Zodra ik iedereen heb gecontroleerd, weer in bed lig, met een zucht mn oogjes dicht doe... wordt er altijd eentje wakker.. 

Ik heb momenteel geen hoop meer, het enige wat ik nog kan doen is afwachten en me focussen op dat heerlijke deugnietje dat ze tussen door is. Om te genieten van de sprongen die ze maakt in ontwikkeling, en het feit dat ze zo heeeerlijk kan genieten van mijn vers gemaakte eten :) Daarnaast geeft ze de hele dag dikke kussen en knuffels. Nog even genieten van zoonlief die ineens zn naam kan schrijven, zich wel voorbeeldig gedraagt in de klas en steeds zegt: "mama, ik heb je zooo gemist!". *smelt*
Zij is mijn meisje, en hij mijn grote knul, en ik zal elke nacht voor hun opstaan, hoe zwaar ook, gewoon omdat ik hun moeder ben en zij mij nodig hebben. punt. 

thanks 4 reading