3 jaar geleden
'Ik vind het zo zielig als hij gaat huilen.'
Mijn partner -vader van vijf kinderen (!)- kan er nog steeds niet tegen wanneer er een baby huilt...
‘Ahh jochie toch, ga je je moeder missen? Ik vind het zo zielig als hij gaat huilen.’
Een draaikolk aan gevoelens wordt de afgelopen weken nu al een aantal keren aangezet, wanneer mijn partner deze woorden uitspreekt op het moment dat ik onze zoon aan hem overhandig. Tiuri’s eerste verjaardag is in zicht. Het is ongelooflijk hoe razendsnel en tergend langzaam de maanden voorbij gevlogen zijn.
Misschien komt het omdat het de vijfde baby is, maar mijn lichaam en geest geven nu meer dan ooit aan behoefte te hebben aan tijd voor en met mijzelf. Dat betekent dat ik naast de twee uurtjes sporten in de week ik ook mij alleen wil kunnen terugtrekken in mijn women’s cave (lees: atelier in de tuin waar het heel koud is, maar dat geeft niet, ik doe veel lagen wollen kleding en dekens aan) om te kunnen lezen, te rommelen, mijn ogen te kunnen sluiten en simpelweg even te kunnen Zijn met een brandend bijenwaskaarsje.
En natuurlijk laat ik mijn baby niet zomaar alleen. Wanneer hij uitgerust is, een schone luier heeft, gegeten en gedronken heeft, net uren met mij heeft mogen knuffelen, dán geef ik hem pas aan zijn vader en deze lucky lad heeft ook nog eens vier grote zussen die hem alle aandacht van de wereld willen geven. Dus de ‘Ahh jochie, ga je je moeder missen’ vind ik zo’n niet kloppende opmerking. En dat laat ik mijn partner keer op keer weten.
‘Hij is niet zielig. Hij heeft jou toch? Of vind je het soms zielig voor jezelf? Ik zadel je toch niet met hem op? Het is je ZOON! En wat voor een: de allerleukste en allerliefste! Ik gun jullie ook tijd met elkaar, net zoals ik mijzelf tijd gun met mij!’
‘Toch vind ik het zielig.’
En dan zucht ik en verzucht ik… ‘Mag een baby van elf maanden gewoon even huilen? Even laten weten dat hij het liefst bij zijn moeder is? Mag hij dat voelen? Of moet ik mijzelf aan de kant schuiven en hem altijd behoeden voor verdriet? Ik heb dan wel heerlijke zachte borsten vol moedermelk, maar jíj bent zijn vader en hebt geruststellende armen en een stem die hem kan zeggen dat het ‘ok’ is. Mag het gewoon even ok zijn bij jou, met jou, met zijn zussen? Kan het?’
Dan voel ik een verzachting opkomen in beide mannenlichamen. Wetende dat het ok is, sluit ik de deur achter mij en stap ik een andere deur naar binnen. Een deur naar wat heilige tijd met en voor mij, alleen.