Ik heb mijn hele kraamweek gehuild

Een kraamweek vol met tranen..

Op 27 november werd er een prachtig ventje geboren, Jason Ben de Vree. Als je de andere blogs hebt gelezen dan weet je dat dit een enorme opluchting was en o wat waren we compleet en gelukkig maar goed, de kraamweek..

Eerst zou mijn moeder komen kramen zoals ze bij de meiden ook heeft gedaan, wat overigens heel erg speciaal en fijn was. Maar mama kreeg een andere baan dus moest opzoek naar een nieuwe kraamverzorgster. Ik kreeg een kraamverzorgster van het bureau waar mijn moeder eerst werkte wat overigens allemaal heel vaag verliep. Toen we uit het ziekenhuis kwam met Jason, kwam er een kraamverzorgster binnen, ze was ontzettend aardig en rustig en dat was wat ik precies nodig had. Maar toen ik eenmaal gewend aan haar was vertelde zij dat er iemand anders zou komen, hé echt.. de tranen stonden in mijn ogen, ik vond het echt niet leuk.. maar goed, de volgende dag stond de nieuwe kraamverzorgster op de stoep, mijn eerste indruk was gelijk goed, ze straalde rust uit en ze was erg lief voor mij en de kindjes.

Ook voor de kraamverzorgster was het allemaal vaag en chaotische omdat zij opeens moest komen en wij niet echt een reden hebben gehad waarom de andere kraamverzorgster niet meer kon komen, maarja we waren dit al snel vergeten want deze kraamverzorgster was echt een toppertje, ze was zo lief en behulpzaam en het allerbelangrijkste ze was zo ontzettend goed voor de kindjes! Maar op dus op het punt te komen waarover ik wilde schrijven, ja dat huilen, ik dacht kraamtranen maar ik had elke dag dikke vette tranen.. ik was gelukkig en gezegend, waarom ben ik zo verdrietig? Waarom voel ik dit? Ik wist me geen raad met mijn gevoelens, gelukkig had ik heel veel aan de kraamverzorgster en was zij eventjes het luisterende oor dat ik nodig had op dat moment. Hele gesprekken verder wist ik nog steeds niet wat er was, misschien wel de ontlading van de zwangerschappen en de ellende? Of misschien wel van de buikpijn die ik had? Of misschien was het wel omdat ik boven zat terwijl mijn dreumes graag wilde dat ik beneden was? Ik wist en weet het nog steeds niet. Ik liet ook amper kraamvisite langs komen want ik had er gewoon echt geen behoefte aan, ik wilde op mezelf zijn met Jason en de deur, de deur die moest dicht, dicht zodat ik kon huilen. Het was over duidelijk dat mijn dreumes aan voelde dat haar mama heel erg verdrietig was, want ze was zelf ook verdrietig. Na een paar dagen ben ik toch naar beneden gekomen en merkte meteen dat Hailey dat heel erg fijn vond en was meteen niet meer zo verdrietig, voelde me zo schuldig! Ik dacht echt had ik dit maar eerder gedaan!

Tot op de dag van vandaag denk ik nog steeds na over waarom ik zo verdrietig was, tijdens het typen van deze blog rollen de tranen over mijn wangen omdat ik weer dat verdrietige gevoel krijg. Er gaat van alles door mijn hoofd, maar ik kan niet direct op het punt komen wat er nu echt aan de hand was of misschien wel is. Misschien komt het nog, misschien ook niet maar wat ik wel weet is dat ik het heel fijn vind dat ik dit van me af heb kunnen schrijven.

Lieve kraamverzorgster, eventjes geen naam vanwege privacy maar als je dit leest wil ik je nogmaals bedanken hoor je luisterende oor en je advies, zonder jou was ik helemaal een wrak geweest, bedankt voor alles 🙏.