"Ik beviel drie keer in 1,5 jaar tijd..."

Aandachtig bekijk ik elk detail in haar gezicht. Haar perfect gevormde mondje, haar bolle wangen en haar gesloten oogjes. Ik kan gewoon niet geloven dat ze er is: onze dochter Zoë, vernoemd naar haar ‘grote’ zussen Féliz en Joëlle. Het is vrijdag en ik lig al een uur in bed naar haar te kijken. Precies een week geleden werd Zoë na een supersnelle, maar heftige bevalling geboren. Ik was pas 37 weken en een dag zwanger, maar blijkbaar waren zowel Zoë als ik er klaar voor, want tijdens een controle de dag daarvoor had ik al drie centimeter ontsluiting en veel harde buiken. Wat was het een opluchting toen de gynaecoloog aangaf dat we konden gaan inleiden. En wat was het tegelijkertijd zenuwslopend, omdat ik maar al te goed wist wat er op het laatste moment nog allemaal mis kon gaan.Ik probeerde er niet aan te denken, maar mijn angsten en herinneringen namen het tijdens de bevalling van Zoë al snel van me over. Anderhalf jaar geleden beviel ik in Spanje met 21 weken zwangerschap nog twee keer achter elkaar van een levenloos kindje. De eerste keer toen ik even alleen was in een snikhete caravan en de tweede keer onder begeleiding van een team onbekende artsen. Ze waren een eeneiige tweeling en helaas betekende dat voor hen ook hun vroegtijdige overlijden. Flashbacks naar het moment toen ik mijn beide dochters koud en stil in mijn armen kreeg, doemden tijdens de bevalling van Zoë continu op. Terwijl de weeën zich opwerkten naar het punt dat ik mocht persen, speelde er zich in mijn hoofd iets heel anders af. "Ga maar door je trauma's", moedigde de verloskundige me aan. "Laat het over je heen komen." En dat gebeurde inderdaad. De plotselinge bevalling van Féliz, het moment dat ik haar opgekruld in mijn onderbroek zag liggen, het persen tijdens de bevalling van Joëlle, de placenta die daarna vastzat, het moment dat ik na een half uur alweer afscheid van ze moest nemen en ik middenin de nacht zonder baby’s naar de kraamafdeling werd gebracht…Ik zucht als ik eraan terug denk. Op zich dacht ik dat ik alles wel redelijk verwerkt had wat er in Spanje was gebeurd. Ik heb er zelfs een boek over geschreven (Alles komt goed) en er ook veel over gepraat. Maar toch, opeens kwam alles weer heel helder terug, met alle angst en paniek die daarbij hoorde.Zachtjes aai ik Zoë over haar volle bos haar. Hopelijk heeft ze niet al te veel van de bevalling mee gekregen, want een moeder die je zo in paniek en schreeuwend op de wereld zet, lijkt me nou niet echt heel geruststellend. Maar goed, ik kan het niet meer overdoen en ze is er en ze leeft. Het is zo bijzonder om te zien hoe zo’n klein wezentje al zoveel kracht kan uitstralen. Ik vind het lastig om uit te spreken, maar ik heb nu al een paar keer gehad dat ik naar haar keek terwijl ze sliep en ik ervan overtuigd was dat zij ook dood was. Vast een ‘souvenir’ van het verlies van de meisjes, maar ik heb de afgelopen week denk ik wel honderd gecheckt of ze nog wel ademde. En precies op die momenten zuchtte ze dan even diep of strekte zich lekker uitgebreid uit. Alsof ze daarmee wilde zeggen: mam, maak je niet druk, ik ben er nog.Langzaamaan begin ik dus steeds meer vertrouwen te krijgen. Kraamtranen heb ik nog niet gehad, maar volgens iedereen in mijn omgeving komen die vast nog snel. Ik zie het wel. Het enige wat ik nu gewoon wil, is kijken naar mijn baby. Het liefst de hele dag lang…