Snap
  • Baby
  • kind
  • baby's
  • eerste
  • Geentaboe
  • nieuwemama

Ik ben geen baby mama

En dat vind ik prima

De babyperiode. Misschien taboe om dit zo op tafel te gooien, maar ik vond er persoonlijk niet bijster veel aan. Tuurlijk was het heerlijk dat Isaï lekker heel de dag lekker knus bij me wilde liggen en keek ik met alle liefde uren naar zijn prachtige gezichtje. Buiten die twee punten om voelde ik me een zombie. 

Het heeft daarbij ook 6 weken geduurd voor ik weer kon lopen door die ellendige knip, dus wellicht heeft dat ook wat invloed gehad op mijn ervaring van deze periode. Elke dag opnieuw stond in teken van luiers verschonen en borstvoeding geven (wat ik die eerste drie maanden vaak huilend met mijn tanden op elkaar deed van de pijn). Voor je het moederschap intreed, bereid niemand je voor op deze eerste maanden. In de films en mond op mond verhalen lijkt het allemaal zo’n mooie roze wolk, maar zo heb ik het zelf helemaal niet ervaren. Mensen wilden langskomen op kraamvisite en ik zeg je eerlijk, tot aan de laatste week van mijn verlof heb ik bezoek ontvangen en ik vond dat helemaal niet zo fijn. Mocht ik in de toekomst ooit nog een kind baren, dan hoeft dat massale kraambezoek van mij echt niet. Achteraf begreep ik het nu van een kraamborrel of feestje pas. Grote kans dat dit tegen die tijd mijn persoonlijke voorkeur heeft. 

Misschien kom het in mijn geval ook wel doordat ik de zwangerschap en kraamperiode zonder een partner heb gedaan en alles daardoor op mijn schouders terecht kwam. Ik heb natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, maar ik kan me voorstellen dat dit wel verschil maakt. Soms had ik gewild dat ik ‘s nachts eens tegen ander had kunnen zeggen van 'hey ga jij er nu een keertje uit?' Helaas was de realiteit dat als ik niet opstond er ook niemand anders was die dat deed. In zombie staat met wallen die permanent onderdeel maakten van mijn gezicht, volbracht ik (vol liefde hoor!) mijn plichten als nieuwe moeder. 

Super trots was ik dat het me lukte om Isaï borstvoeding te geven. Dit heb ik tot hij 14 maanden oud was volgehouden. Een zeer bijzondere en mooie periode, maar ik moet zeggen dat het ook een verademing was om na deze tijd mijn eigen lijf weer terug te hebben. Het meest slopend in het eerste jaar vond ik dat Isaï tot een week na zijn eerste verjaardag 's nachts niet door sliep. Ik denk dat ik elke nacht aan zo’n drie uurtjes slaap kwam en dan vervolgens moest ik als een zombie aan het werk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook wat slecht kon hebben als mensen die ook een jonge baby thuis hadden aan het klagen waren over slaaptekort, terwijl zij wel een partner hadden waarmee zij om de beurt een shift konden afspreken. Ook de vragen die ik telkens kreeg van 'En? Slaapt ie al door?', maakten het er niet veel beter op. Maar goed, verstand op nul en doorgaan was in mijn geval het enige dat ik kon doen.

Persoonlijk vond ik het steeds leuker worden toen Isaï meer dingen ging kunnen. De eerste drie maanden vond ik het zwaarst en na die fase begon ik mij langzaam maar beetje weer mens te voelen. Die eerste mijlpalen zoals het omrollen, het gaan tijgeren, het kruipen, het zitten en het leren lopen. Ik vond het maar wat geweldig om te zien en mee te mogen maken. De eerste hapjes met 6 maanden en daardoor het verminderen van de borstvoeding en net even wat meer tijd hebben voor mezelf. I loved it. 

Zelfs nu Isaï in de peuterpubertijd zit, vind ik het veel leuker dan de eerste baby periode. De communicatie gaat steeds beter en hij zegt al zo veel woordjes. Wonderbaarlijk vind ik het! Als Isaï dan zo nu en dan een driftbui krijgt, wanneer hij met woorden die ik niet kan verstaan iets uit wil leggen, neem ik dat graag voor lief! 

Toch betrap ik me er stiekem op dat bij het voorbijgaan van al deze fases en als ik dan wat oudere foto’s terug kijk, dit echt wat met me doet. Af en toe slik ik de brok in mijn keel en de huilbui die ik op voel komen stilletjes weg. Want ondanks dat ik die eerste fase niet heel leuk vond en ik het geweldig vind dat Isaï steeds meer kan, vind ik het ergens ook een gek en verdrietig idee dat al deze ‘eerste keren’ nu al weer voorbij zijn gevlogen. 

Ik ben benieuwd of er meer moeders zijn die niet zo veel hadden met de babyfase van hun kind, of die juist de babyfase wel heel leuk vonden?

4 jaar geleden

Jaaa precies! Ik heb een goede vriendin en zij is idd met partner maar is alsnog 9 van de 10 keer degene die er uit gaat! Moeder worden is idd niet niks! Fijn dat je je inmiddels al iets meer jezelf voelt! Ik merkte toen Isaï 1 was geworden dat ik echt weer een beetje ‘de oude’ was! Dat gaat bij jou vast ook helemaal goed komen! ❤️

4 jaar geleden

Heel mooi dat je het deelt! Ik herken het wel, los van dat ik wel iemand had die eruit kon snachts maar moeders altijd sneller wakker zijn ofzo? Daarnaast gaan mannen veel sneller weer 'hun gang'. Moeder worden met alle all inclusive toeters en bellen is gewoon pittig. Mijn mini is nu 9 maanden, dus ik kan nog niet zoveel vergelijken maar een beetje mezelf zijn is alleen al fijn. 😁