Iets met twijfel en borstvoeding...

Gisteren

Mijn dochtertje van 8 maanden is verkouden. Heel sneu. Als moeder zijnde voel je je echt machteloos. Je ziet dat ze zich ellendig voelt. Ze eet slecht, kan niet in slaap komen en huilt aan een stuk door. Koorts, dus maar een zetpilletje. Hoewel de koorts snel zakt, is ze nog steeds ontroostbaar. Het enige dat je kan doen is er voor haar zijn. Dus loop ik de hele dag met haar in mijn armen, te wiegen, haar te kalmeren. "Luuf" gesmeerd, neusspray om haar luchtwegen zo veel mogelijk vrij te houden..... en maar troosten.

Ze maakt smak geluiden met haar lippen. Eerder voedsel heeft ze af geslagen. Dorst misschien? Natuurlijk! Als je zelf snip verkouden bent heb je ook behoefte aan meer vocht. In mijn hoofd volgt een vliegens vlugge overweging van mijn opties. Water geven kan. Bekertje wordt het dan want een fles wil ze niet hebben. Dat wordt een smeerboel, gezien het snot zo uit haar mondje en neus loopt als ze deze open doet. Het liefst zou ik haar gewoon extra aanleggen, gezien ze ook minder eet en ze dan toch ook enigszins bouwstoffen binnen krijgt.

Ik heb vanaf de geboorte van Charlotte, uitsluitend borstvoeding gegeven. Dit ging perfect, zonder enige problemen. Zoals gebruikelijk kreeg ze vanaf haar 6e maand er vast voedsel bij. Ook dit, zonder problemen. 

In twee maanden tijd is er zo veel veranderd. Iedere dag eet ze haar groente, fruit en brood en zo hebben de 6 gebruikelijke voedingen plaats gemaakt voor 3 vaste maaltijden en 3 moedermelk momentjes. Dit heeft Lotje weinig tot geen moeite gekost, mij wel. 

Mijn grootste angst was dat zodra ik eenmaal zou minderen, er geen weg terug meer zou zijn. Een soort op=op mentaliteit. Dit buiten het feit om dat ik streng moest zijn tegen mijn kleintje en ondanks haar klaagzangen, niet mocht terug krabbelen. Ze heeft me wat boze blikken gegeven, toen ik met bloemkool klaarstond i.p.v.  mijn overheerlijke mamamelk. 

 Eerste voeding eraf. 3 dagen pijnlijke borsten. Tweede voeding eraf. Een dag of twee het gevoel van "ontploffingsgevaar". Derde voeding eraf. Wederom een aantal dagen pijn. Ik voelde mijn productie terug lopen. Een dag erna zat ik echter weer gewoon "vol". Alsof mijn lijf de weg kwijt was en niet snapte dat we een nieuw ritme hadden ingevoerd. Om gek van te worden.

Nu, sinds een week of twee ongeveer, voelde ik me eindelijk weer goed over mijn voeding. We zaten weer op de goede golflengte. Voeding op de drie momenten dat het nodig was, de tussentijd geen pijn meer. De "aanwezigheid" van mijn boezemvriendinnen was eindelijk wat terughoudender geworden en wat een opluchting was dat! Ook de kleine had zich bij ons nieuwe schema neer gelegd. Die bloemkool? Die was stiekem toch wel lekker.

Dan terugkomend op mijn interne conflict; extra aanleggen, was dat wel verstandig? Zou het uberhaupt kunnen, gezien mijn productie nu op drie maaltijden was afgestemd? Zou mijn dochter niet terug vallen en haar vaste hapjes gaan weigeren?

Het verdrietige gezichtje van mijn kleine meid deed me de knoop doorhakken. Dat ik zelf misschien weer opnieuw zou moeten afbouwen kon me niets schelen hoor (ik ging uit van een aantal dagen verkoudheid en dus extra voeden). Ik hoopte alleen ontzettend dat er nog genoeg melk zou zijn voor haar behoeften van dit moment. Overdag een keertje extra aangelegd dus en een beetje vertwijfeld de nacht in gegaan.

Maar liefst 5 keer (!) is ze vannacht wakker geworden. Huilend. Gerust hysterisch te noemen. Het wiegen en troosten hielpen niet meer. Ze wilde enkel drinken bij mama. Dus eveneens maar liefst 5 keer extra aangelegd. In mijn achterhoofd het zinnetje "er zit niks meer in hoor, maar probeer het maar". Wat schetste mijn verbazing? Na iedere voeding zag ik hoe mijn dochtertje tevreden in slaap was gevallen, met een druppel melk in haar mondhoekje. Alsof moeder natuur me uitlachte en zei; "Natuurlijk heb jij gewoon melk als je kindje dat nodig heeft! Daar ben je op gebouwd, muts".

Vandaag

De  wekker gaat. Als een zombie sleep ik mezelf naar de kamer van mijn meisje. Gebroken, bah! Ik had die wekker het liefst uit mijn raam geslingerd maar mijn bezorgdheid dwong me toch zo snel mogelijk pols hoogte te gaan nemen. Ik buig boven het bedje...... Een brede lach, straalt me tegemoet. Even voelen. Geen koorts meer. Luid giechelend probeert Charlotte mijn hand te pakken die op haar voorhoofd ligt. Even snuift ze en kijkt ze verwondert naar de bel die ze uit haar neus heeft geblazen. Dan schatert ze het uit. Opgelucht haal ik adem; ze is er door heen! 

Na een bizarre 24 uur met in totaal 9 voedingen, had ik de nodige reactie van mijn lichaam verwacht. Die bleef echter uit. Vandaag de normale 3 keer gevoed en er is niets aan de hand. Me druk gemaakt om niets. Moeder natuur is geweldig!