huisje boompje beestje op losse schroeven.

De titel klinkt misschien wat dramatisch.. 

in 2017 trouwden mijn man en ik, na een drukke periode (jaren) waarin we alles opbouwden wilden we rust.. Tuuurlijk wilden we graag kinderen maar dat over een tijdje.. Eerst de tuin klaar, rustig het leven oppakken, weer lekker wat sparen en na een jaar of wat eens denken aan kids. Nu ik dit lees klinkt het inderdaad als een goed plan, maar goed soms loopt het niet zo als gepland. 

Ergens in december merkten we dat er iets niet goed was, na 'de daad', om een lang verhaal kort te maken ging ik naar de huisarts. Na anderhalve week mocht ik terug bellen: "geen SOA" 'yes' dacht ik (ik had een ex die het netjes gezegd niet bij één dame kon houden.. ooit eerder iets aan over gehouden, was bang dat het niet goed behandeld was.. ik weet het.. stom!)

Er kwam helaas een maar.. "we hebben wel iets anders gevonden"  ze vertelde over HPV en dat er onrustige cellen gevonden waren ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis, ik had geen idee wat het allemaal precies was. Ik was op mijn werk en heb het genoteerd. S'avonds ben ik dingen op gaan zoeken over HPV. Ik gruwelde van wat ik las, verdorie! 

In de tijd dat ik wachtte op een afspraak in het ziekenhuis en de uitslag daarvan waren kort gezegd verschrikkelijk.. Continu gingen er allerlei scenario's door mijn hoofd. Wat als? Wat als er echt iets mis is? Die kindjes die we uiteindelijk graag wilden niet meer konden. Of dat het heel moeilijk zou gaan worden? Mijn man en ik deelden onze zorgen, wat gaat ons plan worden? 

Na enige tijd kreeg ik het verlossende telefoontje: De kust is veilig, wel moet ik onder controle blijven, ieder half jaar controle om goed in de gaten te houden wat die cellen gingen doen. Ik kon wel janken van blijdschap ik floepte er uit: "als we zwanger willen worden, mag dat dan gewoon?" dit mocht, alleen konden ze dan geen controle's uitvoeren...

Misschien klinkt het als paniek voetbal.. Maar ik had voor mijn gevoel nog maar twee keuzes: Of de volgende controle afwachten (met als risico dat als het niet goed is de medische malle molen in te moeten).. of er gewoon voor gaan.. Liever één kind dan geen.. Wat ik zei: paniek voetbal. En wie weet hoelang we dan alsnog moeten gaan wachten, zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. Dat laatste werd het dus. In het zelfde jaar werden we nog ouders van onze prachtige dochter!

Natuurlijk waren we ontzettend blij met de zwangerschap. Al deden sommige opmerkingen best pijn. Als in, jullie laten er ook geen gras over groeien ofniet? Je moest eens weten..

Maargoed.. de tijd gaat verder, ik heb onlangs weer controle gehad en wacht op de uitslag, ik ben zenuwachtig.. bang voor slecht nieuws.  Voor nu probeer ik het weg te stoppen.. vakantie te vieren en te wachten. 

xxx