Huilbaby protocol... fail!

Wanneer we 5 dagen na onze afspraak bij de arts in het ziekenhuis aankomen voor de opname van Sam zijn wij in de veronderstelling dat hij wordt opgenomen voor een observatie van zijn extreme krampen en zijn drink momenten.

Tijdens de intake vraagt de verpleegkundige of we er van op de hoogte zijn dat ze het huilbaby protocol volgen en dat dit inhoudt dat we de komende 5 dagen 2 keer een kort moment naar het ziekenhuis mogen komen om Sam te bezoeken. 

Ik schrok... het huilbaby protocol net als bij Lynn... wat voelde ik me een slechte moeder en wat schaamde ik me om de verpleegkundige te vertellen dat ze ons niets hoefde uit te leggen omdat we 4 jaar geleden met Lynn dezelfde opname hebben gehad.

Ik begreep het niet. Alles hebben we deze keer anders gedaan, alles! Hoe kunnen we dan weer een huilbaby hebben, wat doe ik fout. 

De verpleegkundige legt ons uit dat een huilbaby een baby is die overmatig huilt maar dat de oorzaak verschillend kan zijn. Lynn huilde uit frustratie maar Sam huilt omdat hij buikpijn heeft. 

De reden dat we bij Lynn maar 2 keer per dag op bezoek mochten komen was omdat zij 6 maanden oud was en op onze stress reageerde. De reden bij Sam is om ons als ouders rust te geven na een nog heftig jaar.  

Toen we het ziekenhuis uitliepen voelde ik opluchting en daardoor voelde ik me nog meer een slechte moeder. Welke moeder is nou blij om haar 9 weken oude zoon alleen in het ziekenhuis te laten. Hetzelfde ziekenhuis waar we zo blij met hem naar buiten liepen 6 weken eerder toen we hem eindelijk mee naar huis mochten nemen.

Uiteindelijk heb ik gedaan wat me werd geadviseerd, rust nemen en ontspannen.  Ik ben zelfs een dag in mijn eentje naar de sauna geweest. Tijd voor mezelf, niet hoeven te praten met iemand. En daarnaast hebben we veel tijd besteed aan Lynn die de afgelopen 9 weken al zoveel tekort is gekomen.

Na 5 dagen werd ons verteld dat de opname verlengd zou worden met een aantal dagen. Hoelang was nog onbekend. Reden hiervoor was dat Sam het drinken onder de knie leek te hebben maar toch nog wel erg veel huilde door de extreme krampen en hierdoor nog niet genoeg sliep.

Wanneer ik in het ziekenhuis was en Sam sliep dan zat ik huilend naar hem te kijken en wilde hem meenemen naar huis. Maar de momenten dat hij wakker was en huilde wilde ik zo snel mogelijk weg uit het ziekenhuis. Ik kon het huilen van Sam niet meer aanhoren.

Uiteindelijk mochten we hem na 9 dagen mee naar huis nemen. Ik was zo zenuwachtig. Ieder moment dat Sam een kikje gaf was ik bang dat hij ging huilen en ik hem niet stil zou krijgen. Gelukkig kreeg mijn man nog 2 weken zorgverlof zodat ik niet gelijk de avonden en nachten alleen was. 

Voor mij was 1 ding tijdens de opname heel duidelijk geworden... het gaat emotioneel niet goed met me.

Een postnatale depressie heb ik gelukkig niet maar ik ben wel overspannen en moet op zoek naar hulp.

Ik zie mijn kleine mannetje groter worden maar ben me er continu van bewust dat ik tot nu toe nog niet heb mogen genieten van hem en dat doet pijn, want naast mezelf doe ik vooral hem hiermee tekort!