Huilbaby en ziekenhuis opname deel 1!

Als je bovenstaande foto ziet dan denk je eerst wat schattig. Maar als je goed kijkt zie je een pas geboren baby met wallen tot haar knieën.

Zoals eerder beschreven is mijn bevalling heel erg goed gegaan, alleen ben ik zelf na de bevalling niet lekker in mijn vel gaan zitten. Vanaf het moment dat wij thuis waren met Bo was het al een pittig meisje. Ze vond slapen overdag niet erg leuk,  en dat was de kraamhulp ook al snel opgevallen.Zoals bij veel baby's zou ze eigenlijk lekker de dag tukkend door moeten komen maar eigenlijk meteen was dat juist dat wat Bo niet deed, ze was erg onrustig ,huilde veel, en wilde niet slapen. In de kraamwerk zijn we snel van fles gewisseld misschien was dat het probleem. Echter hielp dit niet, we bespraken toen dat Bo waarschijnlijk ook nog moest bijkomen van de bevalling. Maar de onrust bleef, de kraamweek was voorbij en we moesten het zelf gaan doen. 1 klein voordeel hadden we snachts sliep ze wel want ze putten zichzelf overdag zo uit dat ze savonds kapot was.  We kregen dan ook vaak te horen ach ze slaapt snachts toch. En tsjah iedere baby huilt weleens...

Maar stel je voor het gaat van kwaad toch erger, ik ging googlen op huilbaby , en las dat huilbaby's minimaal 6uur op een dag huilen. Nou daar kwamen wij ruimschoots aan. Zoals eerder beschreven zat ook ik zelf totaal niet lekker in mijn vel en helaas ben ik er ook wel van overtuigd dat ons meisje dat ook aanvoelde, en dat maakte de situatie er niet makkelijker op.

Na 5 weken zat ik en Bo er totaal doorheen ik liep van sochtends 8 tot savonds 8 met haar in mijn armen,  wiegen/troosten/gerust stellen werkelijk niets hielp.  Mevrouw sliep overdag geen sec. niet bij mij, niet in de box, niet in de kinderwagen, niet in bed gewoon NIET . En het huilen werd krijsen. We stonden echt met onze handen in het haar. We hebben voedingen gewisseld, zijn zelfs na een week al bij de osteopaat geweest, en na 3bezoeken kregen we daar te horen dat ze niet meer wist wat ze voor ons kon doen.Door deze hele situatie hadden we nog steeds niet eens kraamvisite gehad,  want ja zo leuk was het niet,we konden elkaar amper verstaan laat staan met visite. De roze wolk was echt pikzwart, wat een ellende.

Voor mijn partner was het ook niet leuk,  hij moest gewoon weer werken en 9/10x als hij dan thuis kwam had hij niet alleen een huilende baby maar ook een huilende vrouw aan tafel. 

Toen we naar het cb moesten is mijn moeder meegegaan want we waren ervan overtuigd dat er iets moest gebeuren, een totaal oververmoeide ongelukkige baby,  mama nog ongelukkiger die dit niet lang meer ging volhouden. Maar hun zagen de ernst er niet van in, we werden naar huis gestuurd met de woorden ze groeit goed, ze ziet er verder goed uit, probeer haar eens strak in te pakken....Uhh ja hoe dan?

De volgende dag had ik een afspraak bij de huisarts voor mijn eigen situatie en besprak ook ons "probleem" met Bo. Godzijdank gaf zei er gehoor aan en zag ze de wanhoop in onze ogen. Er werd met spoed een afspraak bij de kinderarts geregeld.

Deel 2 komt snel.... anders word mijn blog zo lang. 

Liefs X Samantha