Huilbaby, de ziekenhuis opname deel 2

Vrijdag 25mei 2018 , de eerste afspraak bij de kinderarts. Zoals ik niet anders had verwacht liet Bo zich van haar beste kant zien bij onze afspraak, huilen huilen huilen. Ik voelde mij wel serieus genomen alleen de arts vertelden ons na mijn verhaal dat ze een soort protocol moest volgen, eerst een oplossing proberen vóór een drastische opname. Ik begreep haar maar ik had me al dagen voorgesteld hoe ik zou reageren als de arts zou zeggen ze blijft hier. Enigsinds gek genoeg teleurgesteld was dat dus nog niet het geval we moesten Johannes brood pitmeel kopen en dat per direct in haar flessen toevoegen.Ik had meteen een onderbuik gevoel dat dit geen oplossing zou zijn maar goed protocol shit okee wanhopig zijn we toch al,proberen maar.

Waren we maar nooit aan die zooi begonnen,het komende weekend ging helemaal fout,  Bo kreeg onwijs buikpijn van dat spul, en ik dacht dat het huilen niet erger kon jawel hoor, het werd zo erg dat we bij de ehbo zijn beland op zaterdag, ze was zo van slag dat ze haar adem in haar krijsen ging inhouden niet 1x maar steeds vaker. Ik schrok me wezenloos, had een baby vast met grootte ogen, lijkbleek gezicht wat geen lucht meer kreeg. Bij de ehbo kwamen we geen steek verder, belt u maandag maar terug naar de kinderafdeling want daar bent u vrijdag nog geweest, het is weekend we kunnen nu toch niks. 

HALLO MIJN KIND IS 6 WEKEN EN WE ZIJN RADELOOS en dat is nog zacht uitgedrukt.

Maandag 28mei 2018, terug naar de kinderarts en daar kregen we het verlossende woord ,morgen ochtend om 10u word Bo verwacht op de afdeling,  jullie worden 48u uit de zorg gezet, ze word van top tot teen onderzocht en verzorgd door ons om te achterhalen wat er aan de hand is,  jullie mogen een flesje komen geven en een knuffel maar de rest doen wij voor 2 dagen dag en nacht.... WAT ZEG JE NOU??? Moeten we onze kleine frummel alleen achterlaten ben je niet lekker? Na lang praten en uitleg snapte we de bedoeling van de opname, opnieuw weer gegoogled naar ervaringen (lang leve google).

Mijn man zijn gedachten was meteen no way, maar we waren beide bewust van de situatie dit kan niet meer.  Samen hebben we zitten huilen als een klein kind (bijna de hele week trouwens).Maar toch vastbesloten dit avontuur zo noemen we het maar aan te gaan. 

Dinsdag 29mei, 10u met onze prinses in het ziekenhuis,opnieuw veel uitleg, veel gehuil alle 3 , haar achtergelaten in het ziekenhuis.  Nou ik kan niet opschrijven wat voor gevoel dit met zich mee brengt.... het zegt genoeg denk ik. We gingen zoizo langs voor flesjes en knuffels , ze hadden haar meteen terug gezet naar standaard 1 voeding ipv alle lifjes en lafjes. De mensen op de afdeling waren onwijs lief. Dezelfde dinsdag had ze zich net zo laten horen als thuis, andere mensen van de afdeling vertelden ons dat ze echt medelijden hadden met Bo zo hard en veel had ze gehuild. We kregen ook meteen begrip voor onze keuze. De nacht was net als thuis goed gegaan, alleen wakker voor de voeding.Woensdag kregen we al wel te horen dat sommige onderzoekjes al gewoon goed waren,  er was niks geks uitgekomen en ze reageert ook goed op de standaard 1 voeding. Dus ze wilde toch gaan proberen in te bakeren met de strakke pacco doek,  ze is zo onwijs wild met haar armpjes en lichaam misschien was dit een oplossing om haar rust te vinden. Ik ben heel eerlijk, ik had er een zwaar hoofd in maar ik vertrouwde de beslissing volledig. Doordat we nog uit de zorg waren was die dag en nacht nog voor de zusters en ze pakten haar in op de slaap momenten. De eerste 2x ging ze uiteraard heel hard krijsen, ze dacht wat flik je me nou,  MAAR na 15 min werd ze zowaar rustiger en viel ze in slaap. Ik kon het niet geloven Bo die overdag slaapt. Dit werd die woensdag volgehouden inclusief de nacht,  en ik heb het beeld nog steeds op mijn netvlies staan,  donderdag ochtend reden we samen naar het ziekenhuis,we zouden een gesprek hebben en we zouden weer voor Bo gaan zorgen. We komen haar kamertje op en we kregen een glimlach van oor tot oor. Zien we daar nou een baby met de helft minder wallen en ze lacht.... Mijn hart spatte uiteen dit hebben we gewoon nog nooit gezien.

Uit alle medische onderzoeken is niets uitgekomen. Maar wat wel duidelijk was , is dat we een gevoelig alert meisje hebben, die niets wil missen, en waar wij zelf de rust en regelmaat voor moeten bepalen. Samen met het ziekenhuis hebben we op donderdag en vrijdag het strak inbakeren geleerd en de ria blom techniek. Heel kort samen gevat, iedere dag , hetzelfde schema aanhouden ,slaap tijden ,rust tijden,speeltijden. Bo moest weten waar ze aan toe was. 4 dagen na de opname kregen we een hele andere baby mee naar huis,  ik was bang dat het thuis niet zou lukken,  voelde me onzeker, maar met alle handvaten moesten we er toch aan beginnen.  Dat betekende wel dat wij zelf niet 100 maar 200% consequent moesten zijn.  En daar kwamen we thuis al snel achter , zo klein ze was probeerde Bo ons thuis opnieuw uit, waardoor ik meteen paniek kreeg, want eerlijk is eerlijk ik heb zelf een klein trauma van haar gehuil overhouden.  Maar na 2 dagen alle ballen verzameld , ik ging ervoor, ik kan dit, en Bo kan dit.  En ja hoor stapje voor stapje kregen we thuis de leukste ,liefste,vrolijkste ondeugendste baby die we maar kunnen wensen. Dit betekende wel dat ik haar soms moest laten huilen om in slaap te krijgen, dat ik niet zomaar met haar op pad kon en dat ze wel zou gaan slapen als ze moe was,nee want ze slaapt nog steeds niet onderweg of in de kinderwagen,een makkelijk lang  slaap kind word ze nooit , overal slapen word hem ook niet . Maar de tukkies die ze nodig heeft in bed met de nog steeds prima nachten beginnen eindelijk ergens op te lijken. Ik ben nu altijd iedere dag met haar schema bezig, alleen loopt het nu veel soepeler dan in het begin,  een beetje tijd verschil mag nu wel, en de angst voor het niet slapen is gelukkig iets gezakt. Ik praat overigens vaak in de ik vorm dat komt omdat ik 80% Van de week met Bo thuis ben,  dus vooral voor mij was de uitdaging consequent te zijn. Ik moest het haar toch het meest alleen aanleren.

Het is een erg lang verhaal wat wij nooit zullen vergeten,  maar dit is niet snel uit te leggen...de moeilijkste maar beste beslissing ooit voor Bo en ons!

Liefs X Samantha