Snap
  • Baby
  • zwangerschap
  • zwanger
  • kraamtijd
  • kraamweek
  • newborn

Hopelijk wordt mijn aankomende kraamweek fijner dan de vorige!

Want eerlijk gezegd heb ik toen geen moment genoten.

Er lijken zoveel moeders te zijn die de kraamweek zo anders ervaren dan ik dat deed. Sowieso vind ik het al indrukwekkend dat er moeders zijn die het weten te presteren om de geboorteaankondiging ongeveer tegelijkertijd te doen met het uitpersen van de nageboorte, maar vooral de omschrijvingen daarbij staan vol hoge verwachtingen. 

Want, de baby is er… en klaar-voor-de-start-af: nu gaan we met z’n allen keihard genieten. Meestal lijkt de situatie ook aan die hoge verwachting te voldoen, want er volgen de rest van de week schattige babyfoto's met berichten hoe hard ze dus aan het genieten zijn.

De Kraamweek. Zo een mooie, bijzondere tijd die in het teken staat van hechten met je kleintje. Een mooie ervaring was het absoluut, maar of ik er echt van genoten heb?

Voor de volledigheid: Bij genieten denk ik aan gezinsknuffels, een dagje naar de sauna, op vakantie en gezellige momenten met familie en vrienden. Of na het stappen een kapsalon naar binnen werken. Dát is voor mij genieten. De bevalling en de kraamweek: het is de indrukwekkendste en meest overweldigende periode in mijn leven geweest. Maar in een eerlijke beschrijving van mijn bevalling en kraamweek, komt het woord ‘genieten’ echt niet voor. Ik moest herstellen van het lichamelijk (en mentale) geweld, ook al heeft het een prachtig resultaat opgeleverd.

Ik schrijf deze blog trouwens niet om elke zwangere van haar roze of blauwe wolk af te trappen hoor, want geloof mij: hoe je de start met je nieuwe kindje ook ervaart, het is allemaal geweldig, emotioneel, overweldigend en uiteindelijk is het elke kraamtraan, hechting, tepelkloof en aambei waard! Maar ík ben persoonlijk blij dat ik niet echt hoge verwachtingen heb van de kraamperiode die eraan komt, dus misschien zijn anderen ook geholpen bij mijn ervaringen. Waarschijnlijk zijn er zat moeders die het anders beleefd hebben, maar dan kan het na het lezen van mijn verhaal alleen maar meevallen.

Mijn kraamweek:

Als je het objectief bekijkt heb ik een prima bevalling gehad. Wel grappig dat ik mij dit, denk, pas een jaar later realiseerde. Ik was de pijn namelijk niet meteen vergeten. Ja, wel hóeveel pijn het precies deed enzo, maar ik was zeker niet vergeten dat het niet iets was dat ik in de nabije toekomst nog eens wilde doen. Totaal overweldigd door de hele ervaring kwamen we thuis, waar de familie ons opwachtte en mijn zusje me volpropte met sashimi (dat was wel genieten). We lieten trots ons nieuwe gezinslid zien, potje janken met z’n allen, de familie vertrok, de kraamhulp kwam, we werden op weg geholpen en toen moesten we het zelf doen. Dus daar lag ik dan, naast mijn verse baby. Prachtig was ze. Achteraf niet eens zo prachtig als ik het toen beleefde. Gelukkig hadden we maar een paar opdrachten: Zorgen dat het kind blijft ademen, zorgen dat het kind gaat drinken – bij (mijn eigen) voorkeur aan de borst - en zorgen dat ze schone billen houdt. Aangezien mensen dit al tot in de eeuwigheid succesvol doen, zou het mij/ons toch ook moeten lukken. Het klinkt makkelijk, maar een overweldigend gevoel van verantwoordelijkheid en onzekerheid overviel me. Wat nou als ik geen goede melk zou hebben? Wat nou als ze zou stoppen met ademen (ja, het gebeurt!)? Wat nou als de kraamvisite ziek zou zijn en haar zou aansteken met een vreselijke ziekte? Wat nou als ik haar armpje uit de kom zou trekken met aankleden?! Ik heb de eerste nacht geen oog dichtgedaan van het gepieker, de pijn aan m’n tieten van het voeden en de adrenaline. De volgende dag voelde ik pas wat een ravage het tussen m’n benen moest zijn, want Al-le-je-zus wat deed het zeer! Ik kon een week niet zitten, niet pissen en ik was als de dood om te moeten poepen.

Ik heb geen postnatale depressie ofzo gehad hoor en ik was hartstikke gelukkig met en trots op mijn baby, maar eerlijk is eerlijk: mijn kraamweek bestond uit pijn, ongemak, onzekerheid en gevoel van falen (wat ik op zich gelukkig snel kon accepteren, soms lopen de dingen nou eenmaal anders.).

Er zijn moeders die een dag na de bevalling zelf naar de winkel rennen trots aan de kassière kunnen vertellen over hun bevalling en er zijn moeders die 7 dagen na de bevalling instorten tijdens een wandeling in de straat. Ik behoorde tot de laatste categorie.

Is dit erg? Nee. De een reageert nu eenmaal anders op zoiets ingrijpends dan de ander. Het hoofddoel van de kraamweek is voor mij nu niet om te genieten. Ik ga er van uit dat ik mijn volgende kraamweek wederom in bed doorbreng, ditmaal met een gezellige kleuter aan de ene kant en een sushi/carpaccio buffet aan de andere kant. Een week rustig aan doen is toch ook eigenlijk helemaal geen straf?! Ook ga ik er weer van uit dat borstvoeding geven een pijnlijk drama wordt en dat het misschien weer helemaal niet lukt. (Wel ben ik beter voorbereid, hier zal ik in de toekomst nog een blog over schrijven). Als we van het ergste uitgaan, kan het alleen maar meevallen toch? Ik verwacht wel dat ik deze ronde zelfverzekerder ben en minder overweldigd raak door alle verantwoordelijkheid. Maar het échte genieten, dát komt wel wanneer wij daar lichamelijk en mentaal klaar voor zijn.

Hoe heb jij jouw kraamweek beleefd? En was de tweede misschien minder heftig dan de eerste?

Meer lezen? Check mijn insta @altijdmoe.der, Klik Hier

3 jaar geleden

Ik vond mijn kraamweek een drama. Ga er zelf ook nog een blog over plaatsen. Hoorde ook mooie verhalen dat zowel de kersverse moeder als papa heerlijk gesneden bakjes fruit enzo kregen van de kraamhulp. Nou hier niet hoor!