Hop hop hop, Paardje In Gallop.

Wat was ik een waaghals, vroeger. Hoe dapper en stoer en geweldig. Achtbanen betrad ik met een vinger in mijn neus. Reuzenspinnen met grote, zwarte, harige poten van het formaat mannenhand liet ik zonder problemen over mijn blote armen kruipen. Stroompje-doorgeven deed ik als eerste naast het draad. Van schuurtjes sprong ik af (2.20meter) om de stevigheid van mijn enkels te testen, en paardrijden deed ik zonder zadel, omgekeerd in gallop, terwijl het paard over een hoge balk heen sprong.

Op een dag - ik was veertien jaar oud - reed ik op mijn eigen zwarte paard, Mr Ed, door het bos. Mr Ed was een redelijk wild paard. Ik had hem bereden op een ponykamp. Niemand wilde op hem rijden. Maar Ed en ik waren die week zulke goede vriendjes geworden, dat de Friezenaren die Ed in hun stal hadden staan, mij het paard gaven.

Voor een tienermeisje wiens papa en mama nimmer nooit een vierbenig beest met paardenkop erop konden betalen, was dit een wonder, en zo konden mijn stunts doorgaan.

Tot die ene dag. Mr Ed schrok ergens van, sloeg op hol en racede over alle smalle bospaadjes totdat we bij een groot open veld kwamen. Daar bokte hij, lanceerde mij van zijn rug af en ik landde op mijn borst. Een minuut lang kon ik GEEN ademhalen. Ik zou stikken. In paniek sloeg ik om mij heen, krastte de lucht met mijn verkrampte vingers en probeerde mezelf op de borst te slaan. Niets hielp. Ik zou stikken, en overlijden.

Opeens kwam Linda eraan - mijn beste vriendin, op onze Shetlandpony. Ze was enorm veel te lang voor het sterke, kleine beestje, en ze zag er zo belachelijk uit, met haar over de grond slepende lange benen, dat ik op slag moest lachen.

Het moet mijn longen weer in actie hebben gekregen (wie heeft uitgevonden dat lachen gezond is, verdient een Nobelprijs).

Daarna ben ik vaak letterlijk en spreekwoordelijk het paard weer op gegaan. In verschillende landen huurde ik paarden (1 per keer) voor avontuurlijke buitenritten. Alleen voelen paarden voelen helaas ogenblikkelijk aan of je bang bent.

En zo ook vandaag. Ik loop het restaurant uit met Baby, en dartel zo bam pardoes tegen een paard aan. "Mogen wij er even op?" vroeg ik zoetjes. Dat mocht.

Mijn billen hadden het zadel nog niet vast of het paard begon al nerveus te drentelen. Baby gaf geen kick. Maar ik? Mijn maag draaide zich om en mijn benen verstijfden. Die oude angst was nog net zo levendig als dat hij toen was.

Kom ik er ooit overheen? Geef ik 'm niet door aan Baby? Ik zou zo graag samen met hem door Mongolië rijden. Zonder zadel, over de Steppe.

Wie weet...komt er ooit zo'n dag.