Honden

Tringggg, tringggg… Mijn telefoon gaat over. Het is mijn bazin. ‘Hoi’, roep ik vrolijk door de telefoon. Ik zit inmiddels al een paar dagen op wacht. Het is rustig. Op wacht staan houd in dat je beschikbaar bent voor een bevalling, een opstart of een zorg. Mijn wacht dienst begint om 08:00 tot 16:00.

‘Ik heb helaas nog geen gezin voor je Jackie, maar wel een verzoekje’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. Nieuwsgierig luister ik naar haar verzoek. ‘We hebben een client die volgende week ingeleid gaat worden. Het enige is alleen..’ Bij die laatste zin denk ik gelijk: Oh jee nu gaan we het krijgen, maar kom maar op! ‘Ze hebben 2 vrij grote honden. Aangezien je andere collega bang is van honden, nog een andere collega al aan het werk is, ben jij degene die ik eigenlijk in gedachten had om daarheen te gaan. Maar als je het niet ziet zitten gewoon zeggen hoor!’ Ik ben dieren gewend en sta niet snel te kijken. Grootte van de hond maakt me eigenlijk ook niet uit. ‘Ze hebben dus 2 honden, een boerboel en nog zo’n grote’ zegt ze. Ik ga gelijk even googlen. Oh verrek, inderdaad het zijn wel grote beesten zeg! ‘Het probleem is een beetje dat de ouders niet weten hoe de hond gaat reageren als jij daar komt als de baby er is, dus willen ze je graag alvast introduceren bij de dieren. 1 Loopt los en 1 zit vast in de kooi. Ze willen de honden liever niet weg doen of buitensluiten, dus of je dat ziet zitten Jackie?’ ‘Jahoor kom maar op’. ik kan altijd even gaan kijken en als ik het niet vertrouw dan kan ik altijd nog nee zeggen denk ik nog.

Mijn navigatie geeft aan dat het rechts moet zijn. Ohja! Ik zie het huisnummer.

Wanneer ik aanbel hoor ik gelijk 2 honden waaks blaffen. We hebben vooraf afgesproken dat ik niks tegen de los lopende hond zeg, hem negeer en hem zelf laat snuffelen. We begroeten elkaar en lopen naar binnen. Daar zie ik een grote zwarte hond in de bench, en een andere grote bruine hond loopt in de woonkamer. Hij komt gelijk naar me toe en begint me te besnuffelen. Ik merk dat ik wat nerveus ben maar probeer dit niet te laten merken en begin te kletsen met de mensen over de zwangerschap. Ondertussen worden de honden rustig en alles lijkt goed te gaan. Ik zie geen reden om hier niet naartoe te gaan dus ik zal bij hun gaan kramen.

Een paar dagen later belt mijn bazin dat het kindje is geboren en ik vertrek naar het gezin. Eenmaal daar beginnen we net als de vorige keer, gewoon niets zeggen en een beetje kletsen. Ik loop naar binnen, het is rustig. Het kindje ligt te slapen en de hond komt net als de vorige keer op me af gelopen om te snuffelen. Hij gromt een beetje maar doet verder niets. Tijdens mijn dag wisselen mijn activiteiten elkaar af. Dan zit ik en dan sta ik weer ineens op om iets te gaan doen. Ik merk al snel dat ik dat hier beter niet kan doen. De hond schrikt ervan als ik zo plots op sta. Telkens als ik iets wil gaan doen beweeg ik mezelf langzaam en kijk hem niet aan. Stiekem ben ik eigenlijk toch wel een beetje geintimideerd door hem en volgens mij voelt hij dat want met de dagen begin hij me steeds beter in de gaten te houden, loopt me achterna en gromt steeds meer naar mij. De baasjes zeggen er telkens wat van maar dat lijkt alleen even te helpen.

De week is goed voorbij gegaan, maar stiekem was ik toch wel bang van deze honden. Weer iets geleerd over mijzelf! Wanneer ik weer in zo’n situatie kom neem ik mezelf voor om ze toch vast te zetten of in de tuin te doen wanneer ik mijzelf onzeker voel over de situatie.