Hoera, mijn dreumes rolt zich voor het eerst om

Met een dreumeszoontje die in zijn jonge leven al een medische rollercoaster van heb ik jou daar achter de rug heeft, is niets vanzelfsprekend bij ons thuis. Elke mijlpaal is reden voor een feestje. Na maanden van stilstand, maakt Felix (nu 13 maanden) stapjes. Spreekwoordelijk. Want tot voor kort was alles dat hij deed liggen. Hoe typisch (en oh zo leerzaam), dat een ietwat ongeduldige, in-control-willen-zijn persoonlijkheid als ik, een kindje kreeg dat zich langzaam en totaal onvoorspelbaar ontwikkelt. De boosdoener? Een rotvirus dat zich nestelde in het bolletje van onze prachtige newborn (toen 1 week oud) met als gevolg een nog rotter epilepsie-syndroom. 

Niet getreurd, want momenteel hangen wij hier thuis de vlag uit. 

De kleine eindbaas is namelijk voor het eerst – helemaal zelf – omgerold. Toen ik hem op zijn buik terugvond op het speelkleed (ik had hem toch echt op zijn rug achtergelaten?!) dacht ik eerst dat zijn zus (2 jaar 4 mnd) hem een handje had geholpen. Pas toen we het live zagen gebeuren, durfden we een vreugdedansje te doen. Een volgend gat in de lucht sprong ik toen meneertje een paar dagen later lachend zijn handjes naar elkaar toe bewoog, terwijl uit de speaker galmde: “Klap eens in de handjes”. Een teken dat er cognitief toch wel iets snor zit.

Wij hebben geen lijstje mijlpalen die we af kunnen vinken. Elke stapje voorwaarts is een verrassing die gelukstranen uitlokt. Want er is geen arts die een uitspraak over de toekomst durft te doen: we hebben geen glazen bol, het kan alle kanten op. 

Dankzij Felix’ geschiedenis leerde ik denken: f*ck de perfectie! Want hoe belangrijk is het dat een kind zich volgens dat vervloekte groene boekje ontwikkelt? Totdat onze vrolijke, gezonde peuterdochter onlangs bij het consultatiebureau alle testjes met vlag en wimpel passeerde. Ze imponeert iedereen met de 86 songteksten die ze uit haar hoofd kent, door volzinnen uit te spreken (inclusief werkwoordsvervoegingen waar je u tegen zegt) en door gewoon, BAM, puzzels met heul veul stukjes in één keer te leggen.

Ja, je leest hier een iets te opschepperige ouder. Want tegen mijn normen van f*ck de perfectie in, ben ik simpelweg apetrots. Op allebei de kinders evenveel: twee werelden van verschil, maar ook twee handen op één buik. Niets moederlijks is mij vreemd. 

Heel ons verhaal lees je op www.donkerblauwewolk.nl of volg me op Instagram @donkerblauwewolk