Hoe slecht ben je echt?

MamaSonja schreef een blog over borstvoeding. Toen dacht ik in eens aan de keuzes die je tijdens de zwangerschap soms moet maken. vervolgens heeft de halve wereld daar een mening over. Ik ga nu in op de borstvoeding. Prenataal onderzoek volgt later.

Zoals velen van jullie weten ben ik zoek naast een instabiele wervelkolom heb ik bekkeninstabiliteit opgelopen tijdens de zwangerschap. Vanaf week 16 kon ik nog 100 meter lopen, geen trap meer op en lag ik hele dagen in bed. Mijn zwangerschap was een hel. Daarvoor zag de 12 wekenscreening er niet best uit. Liep ik de hele dag te spugen. 9 bloedingen. En een ziekenhuis opname ivm een campilobacter bacterie en ernstige uitdroging.

Ik moest in het ziekenhuis bevallen en dan zie je de ene keer de gynaecoloog de andere keer een verloskundige en weer andere keer een verpleegkundige. Gezien het bovenstaande verging ik van de pijn. Maar ja zwanger dus pijnstilling os uit den boze . Paracetamol deed niets. ik kreeg een Tens apparaat om de pijn te dempen. Hele dagen lag ik aan de stroom. regelmatig liet er een electrode los en dan maakte die weer even contact en dan kreeg je een enorme stroom stoot.

Iedere keer wanneer ik weer een afspraak had, kwam het onderwerp borstvoeding weer aanbod. Mijn man en ik hadden besloten geen borstvoeding te geven zodat ik na de bevalling eindelijk weer iets kon doen om de helse pijn te verminderen. Daarnaast zag ik het niet zitten. Gezien ik ook niet zo maar kan draaien in bed. Dus wanneer ik alleen zou zijn zou liggend voeden,( ik kan niet zitten) een probleem zijn. Moet je van borst wisselen dan had ik de kleine neer moet leggen, op moeten staan en aan de andere kant weer in bed moeten gaan liggen.  Haar midden op bed leggen zou ik ook niet kunnen. In en uit bed komen was ook een probleem. Dus wij zagen dit niet zitten.

Keer op keer kregen we te horen dat bv veel beter was en Ik het voor mijn kind maar over moest hebben. En zo zonden ze me naar huis met de opmerking dat ze er de volgende keer op terug zouden komen. Ooooo wat voelde ik me in na al dat gepraat een slechte aanstaande moeder. Vervolgens deed ook de intake mevrouw van de thuiszorg een duit in het zakje. In dikke tranen belde ik mijn man en vertelde hoe beroerd ik me voelde.

De keer daarop kwamen we weer in het ziekenhuis. En weer ......... Mijn anders zo rustige echtgenoot sloeg met zijn vuist op tafel en zei, misschien kun jullie beter meteen de politie bellen want wij wij worden blijkbaar misdadigers ons kind krijgt geen borstvoeding. Maar meneer uuuuu hoeft niet boos te worden. Dit is toch een normaal gesprek? Blijkbaar niet zijn mijn echtgenoot opvallend rustig. Dit is ongeveer de 10 de keer dat we deze dialoog voeren. Mijn vrouw vergaat van de pijn, kan niets meer. En jullie verwachten dat ze dit nog maanden vol houdt?  Dat wordt naast alle zorgen die we al hebben een heerlijke onmogelijke kraamtijd. Maar meneer uw vrouw kan toch alle flessen kolven en dan kunt u toch alle voedingen geven!  de reactie van mijn man was dan kan mijn vrouw nog geen pijnmedicatie nemen en misschien verbaasd u het, maar ik heb een baan. Ik kan geen 7 voedingen op een dag doen en omdat mijn vrouw niets kan. Draai ik naast een baan ook nog een volledig huishouden! 

Eindelijk was de discussie beeindigd. Dit klinkt te belachelijk voor woorden, maar zo ging het letterlijk. Dus pas op mama wanneer je flesvoeding wil geven. Nog even en je komt achter de tralies