Snap
  • Baby
  • post

Omgaan met ongeduld en agressie

Ervaringen delen mbt ongeduld en de reactie daarop van de peuter/ kleuter.

ikzelf ben een parttime pappa van een zoon van 2 jaar oud. Hij wordt opgevoed zowel in Nederland als in Thailand (waar zijn moeder woont).

Als hij aan het spelen is of een activiteit doet, zie ik dat hij vaak snel zijn geduld verliest en er dan op reageert door te gooien met dingen of gaan spartelen op de grond. In dat (vaak korte) moment is contact erg moeilijk.

Ikzelf zet hem vaak voor een korte periode in zijn kamer (minuut of 2) maar bijv. Bij zijn moeder weet die dat ze er niet mee kan omgaan. Ze schreeuwt meestal terug en soms helpt het maar meestal wordt hij er drukker van.

Gezien de cultuurverschillen van ons als ouders (mijn vrouw meer een boeddhistische aanpak en Thais "laat maar gaan" en ik als nuchtere Hollander meer zwart/wit) botst de manier van aanpakken nog wel eens. Al proberen we zoveel mogelijk op een lijn te zitten natuurlijk.

Ik begrijp ook best dat bijvoorbeeld het spelen met kinderen van verschillende culturen ook verwarrend is voor een peuter en zou best kunnen dat dit meespeelt maar zie dat meer alsontwikkeling.

Over het algemeen doet hij erg mee met kinderen en volwassenen in beide culturen, maar ben bang dat die min punten zich verder ontwikkelen en dit een vervelend gedrag wordt of erger nog deel van zijn karakter.

Ik zou graag ervaringen delen met mammas en pappas hoe zij omgaan met ongeduld, aggressie en cultuurverschillen bij opvoeding, daarnaast het delen van ervaringen, tips en oplossingen.

10 jaar geleden

ja da's een lastige. Mama en papa horen op 1 lijn te zitten, dit zelf is al verwarrend voor een ukkie van 2. Onze zoon heeft wel dezelfde trekken, en hij is ook 2... hoort wel bij de leeftijd, ze willen zo graag meer als ze eigenlijk kunnen, en als het dan niet meteen lukt, raken ze gefrustreerd. Mijn zoon gooit niet met zijn speelgoed, maar wordt wel best drifting als iets niet meteen lukt zoals hij wil... Ik ga er normaal altijd even bijzitten, en leid hem dan in wat hij probeert te doen. Laat hem zien hoe het kan, en help hem terwijl hij het zelf probeert, en meestal lukt het dan ineens zelf en is hij supertrots... Ik straf hem hier niet voor, het is gewoon frustratie wat ze nog niet kunnen uiten. Als hij echt iets doet waar hij straf voor moet krijgen (moedwillig ergens mee gooien bv), dan krijgt hij een "time out", in de hoek. Aangeraden is niet de slaapkamer te gebruiken voor straf, slaapkamer behoort een haven voor rust en spelen te zijn, niet ge-associeerd met straf...dus zoek een rustig plekje ergens anders, op de gang bijvoorbeeld, en maak daar de strafhoek van. Wij doen ook niet de volle 2 minuten in de hoek, een kind van 2 heeft geen idee van tijd...wij kijken wanneer de les gelezen is, wanneer hij dus gekalmeerd is, en dan mag hij uit de hoek komen. Dat voel je zelf, per keer, aan... Verder is het rustig en consequent blijven...

10 jaar geleden

Mijn zoon heeft inderdaad de zelfde trekjes, maar hij weet ook goed het verschil tussen het feit dat ik hem oor straf in zijn kamer zet of wanneer die gaat slapen. Als ik hem vraag te gaan slapen, loopt hij zelf naar zijn kamer. In Thailand merk ik ook dat hij ook erg vooruit loopt op andere kinderen. Daar worden kinderen pas echt iets bijgebracht als ze naar school gaan, maar wij beginnen al vroeg met dingen aanleren, educatief materiaal, samen spelen etc. in plaats van voor de tv zetten de hele dag. Dat brengt ook met zich mee dat hij dus snel de leiding neemt over gebeurtenissen zoals spelletjes, speeltuin en activiteiten. Zelfs naar volwassenen toe. En hij is pas 2!

10 jaar geleden

belangrijkste is dat papa en mama op 1 lijn zitten. Vooral rustig blijven en consequent blijven. Leer hem samen te spelen en te delen door het samen met hem te doen. Luisterd hij niet dan idd in de stouthoek (of wat jij doet naar zn kamer), let wel dat hij dan oko niet gaat spelen daar. leg hem ook uit waarom hij bepaalde dingen niet mag dat hij snapt waarom hij "straf" krijgt. focus ook op de positieve dingen, speelt hij lief geef hem dan complimenten zodat de positiviteit/liefde hoger is dan de negatieve/agressieve. Als hij het positieve goed ervaart en daar de aandacht voor krijgt doet hij het negatieve misschien minder.

10 jaar geleden

Of je nu samen bent of alleen (gedeeld) de opvoeding voor je kiezen krijgt, je bent twee individuen en zelf ook op een bepaalde manier opgevoed. Weet wel dat een kind ontzettend slim is en dat het als het de kans krijgt jou en je partner tegen elkaar uit probeert te spelen. Ik doe een gedeelde opvoeding met mijn ex voor onze zoon van twaalf en we hebben al vanaf het begin gemerkt (toen anderhalf!!) dat hij precies wist hoe ie ons kon bespelen en wij maar denken, neeeee daar is ie nog te klein voor, het zal wel aan de ander liggen! Terwijl we wel zoveel mogelijk op 1 lijn zitten wat betreft de opvoeding. Met mijn huidige vriend heb ik een dochter van 13 maand. En het is me eentje! Ontzettend driftig op zn tijd. Het begint nu al als ze haar zin niet krijgt, gillen, hoofd naar achter gooien, ze begint zelfs al met bijten. Soms in haar handjes, soms in de kussens die op de bank liggen of de knuffel die ze op dat moment in het oog krijgt! Ik sta er soms versteld van dan denk ik, hallo, je bent pas 1!! Dat wordt nog wat. Mijn aanpak en gedachtengang is, je mag best boos zijn als het niet gaat op de manier zoals jij denkt dat het moet gaan. Je moet leren en boosheid behoort ook tot 1 van de emoties die je hebt. Ik zorg er altijd voor dat ik op ooghoogte met haar sta als ik haar aanspreek, dat kan dus op de grond zijn en ik door mn knieen moet of ik til haar op. Het woordje nee kent ze wel maar daar is ze nu al oostindisch doof voor, ik heb gemerkt dat als ik mijn vinger erbij opsteek ze wel zoiets heeft van oeh dan is het serieus, en hoe jong ook, we waarschuwen 1 of twee keer en zeggen daarbij Nee Joy, weg daar anders ga je in de box. Of wil je in de box? Want ze weet nu donders goed dat nee en box bij elkaar horen, we stoppen haar dan ook na de waarschuwing en als ze niet luisterd in de box. Daar krijgt ze dan een driftbui en ik laat haar gewoon uitrazen. Sommige ouders vinden niet dat de box een strafplek moet worden dus kiezen voor een andere aanpak. Maar soms heeft ze een rustmomentje nodig en staat ze zelf voor de box om even in weg te kruipen, dus bij ons is het geen strafplek geworden. Inderdaad wat de anderen ook al zeggen als je maar consequent blijft en regelmaat aanbied dat is denk het allerbelangrijkste wat een kindje nodig heeft. Wat betreft cultuurverschillen, wij leven ook met 2 verschillende culturen. We proberen het zoveel mogelijk te mengen, van allebei een beetje, maar als je vrouw nog in Thailand woont en die opvoeding hanteert kan ik me voorstellen dat het moeilijk voor je is. Blijf communiceren zal ik zo zeggen en meer dan je best kun je niet doen!