Hoe mijn leven op zijn kop stond

Mijn man en ik wilden graag een kindje samen. In 2018 begonnen wij met proberen. Gelijk dezelfde maand was ik zwanger.

Ik had in het begin alleen last van de ‘normale’ klachten, zoals vermoeidheid en misselijkheid. Al snel veranderde alles. Ik kreeg last van een prenatale depressie en ik had nergens meer zin in. Daarnaast werd mijn bloeddruk een heel stuk hoger voor mijn doen. Ook had ik heel veel last van vage klachten en voelde ik mij ‘gewoon echt niet lekker’. Ik ben vanaf 20 weken zwangerschap drie keer naar het ziekenhuis geweest en drie keer stuurden zij mij weer naar huis omdat mijn bloeddruk niet hoog genoeg was om actie te ondernemen.

Mijn depressie werd steeds erger en mijn vage klachten werden dusdanig serieus dat ik met 30 weken alleen nog maar hele dagen in bed lag. Met 35 weken voelde ik mij zo slecht dat mijn moeder mij heeft gedwongen om te verloskundige te bellen. Ik durfde namelijk niet meer te bellen omdat ik al 3 keer bij het ziekenhuis ben geweest en ik al drie keer ben weg gestuurd.

Eenmaal bij de verloskundige bleek mijn bloeddruk heel erg veel te hoog te zijn. Ook mijn urine zat helemaal vol met eiwitten en ik moest gelijk naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis ben ik gelijk opgenomen. Ik had ernstige pre-eclampsie. Mijn bloeddruk bleef stijgen en diezelfde dag kreeg ik een katheter. Ik kreeg medicatie om epileptische aanvallen tegen te gaan. Van deze medicatie daalde mijn bloeddruk zo erg, dat ik dacht dat ik zou overlijden.

Ik moest de nacht in het ziekenhuis blijven. De ochtend erna controleerden ze mijn urine en ook dit was heel heel erg slecht. Ze wilden dat, met 35 weken, mijn dochter gehaald werd omdat er voor haar niks meer te halen was in mijn lichaam.

In het ziekenhuis in mijn stad was ik opgenomen. Daar hadden ze geen plek op de kinderafdeling, dus dag 2 van mijn opname ben ik over geplaatst naar een ander ziekenhuis, 35km verderop. Eenmaal daar waren zij het er ook over eens dat er voor mijn dochter niks meer te halen was. Mijn dochter lag al de gehele zwangerschap in stuit, dus de arts ging overleggen wat er nu handig was om te doen. Een draaipoging heeft niet geholpen.

Toen kwam er een verpleegkundige de kamer binnen met een operatieschort en vertelde mij dat ik mij moest omkleden. Ik wist niet waarom, totdat de arts binnenkwam en de verpleegkundige op haar kop gaf. Blijkbaar kreeg ik gelijk een keizersnede. Ik wist niet wat mij overkwam. De dag ervoor moest ik mijn verloskundige bellen en 1 dag later kreeg ik ineens mijn dochter al met 35 weken zwangerschap. Helemaal onvoorbereid, omdat wij dachten dat we nog een maand hadden.

De keizersnede was niet prettig en alles daarna al helemaal niet. Mijn dochter met een maand te vroeg geboren, lag in de couveuse. Blijkbaar begon zij niet gelijk te huilen en was er heel veel spanning rondom haar, wat ik niet doorhad omdat iedereen mij vertelde dat alles goed ging. In totaal heeft zij nog 3,5 week in het ziekenhuis geleden. Ikzelf mocht maar een week in het ziekenhuis blijven. Ik mocht nog niet bij haar op een kamer slapen omdat zij nog aan de monitor lag. Mijn man moest weer halve dagen aan het werk dus ik moest 35 kilometer op en neer om bij mijn dochter te komen, terwijl ik een week daarvoor een keizersnede heb gehad. Er was namelijk nog steeds geen plek in het ziekenhuis in mijn stad.

Toen mijn dochter eindelijk thuis was na 3,5 week, stortte ik volledig in. Dat was het begin van mijn postnatale depressie. Mijn kraamhulp en verloskundige en moeder zagen dat ik helemaal niks meer kon en een hoopje ellende was, en hebben hulp ingeschakeld. Zo kwam ik bij de GGZ terecht voor dagbehandeling, wat erg zwaar was. Na een paar weken hield ik ook dat niet meer vol. Het ging zo ontzettend slecht, ik wist niet meer hoe ik alles moest doen. Mijn man moest toen sterk blijven en ging daar achteraf ook aan onderdoor. Maandenlang heeft hij elke nacht de fles gegeven omdat ik met slaapmedicatie moest slapen.

Langzaam ging het steeds ietsje beter. Nu, 10 maanden later, kan ik er eindelijk over praten.