Hoe geef ik respectvol mijn grenzen aan?

Wat leu-heuk!

Vanavond deed ik weer een Q&A in mijn 30-daagse online training 'Ontspannen Ouderschap vanuit je Hart' en deze was even totaal anders dan de vorige. Naast de dagelijkse video die van maandag tot en met vrijdag om 08.00 online staat, geef ik vrijdagavond voor de liefhebbers ook een live Q&A. Deze live wordt eigenlijk helemaal ingevuld met de vragen van de deelnemers en ik spring hier met oefeningen op in. De afgelopen weken zag dat er als volgt uit:

De eerste stond in het teken van de invloed van je omgeving en hoe je dit helder in kaart brengt.Tijdens de tweede deden we met z'n allen live een heerlijke ontspannen bodyscan.Vorige week ging het niet door wegens een deep-dive opdracht waar ik ze alle tijd mee gunde.

Vandaag dook ik even heel old-skool in een opvoedingsondersteuningsvraag. Dat is heel officieel mijn achtergrond. Zoals enkelen wel weten ben ik afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam als Opvoedingsondersteuner, dus voor de verandering was deze live wel heel tof!

Was het echt nodig? Neuh, ik denk het niet. Even ter opfrissing was het wel heel fijn voor de moeders. Uiteindelijk hebben ze echt alles in zich om tot het inzicht te komen wat ze vanavond kregen.

De vraag was:

 "Hoe kun je op een respectvolle manier je eigen grenzen aangeven naar je kind toe?"

Mijn vraag was:

"Hoe zou je zelf benaderd en behandeld willen worden als jij midden in een periode van ontwikkeling zit en je 'steken laat vallen' of het even niet meer weet?"

Het kwam erop neer dat iedereen zich veilig wil blijven voelen in de omgeving waar zij op dat moment is en het gesprek harmonieus wil laten verlopen. Dat gebeurd niet als je buitengesloten word (straffen) of als iemand compleet uit z'n plaat gaat tegen je. Dat kan echter wel een primaire reactie zijn als je erg vermoeid bent of als je je dag niet hebt en je kind doet niet wat jij wilt, want uiteindelijk is dat natuurlijk gewoon waarom je zo boos word.

Wat kun je dan wel doen?

Bewust worden. Vaak is er wel een aanloop naar je frustratie of boosheid. Word je hier bewust van.Kijk waar je gevoel vandaan komt. Vaak ligt het niet aan je kind, maar aan hoe jij je voelt.Flip het dan om. Je kind kan er niets aan doen dat jij je zo voelt. Wat moet jij nu doen om je rustiger te voelen. Doe het! (Even handen wassen, luchtje scheppen, op je ademhaling concentreren, muziekje, even naar de andere kamer lopen. Ik noem maar iets.)Stel jezelf de vraag: Is het echt zo erg als ik denk dat het is? Kun je het laten gaan of is het echt nodig om hier een grens te stellen?Zoek contact met je kind op zijn/haar hoogte en verbind je met hem/haar, dus ga bv. niet van de ene naar de andere kamer schreeuwen.Reageer zoals jij ook benaderd wilt worden, dit kan bijvoorbeeld als volgt:Benoem het gedrag van je kind, welke gevolgen het gedrag van het kind heeft en welk gevoel jou dit geeft: 'Gijs, als jij in de gordijnen gaat hangen gaan de nieuwe gordijnen stuk en daar word ik erg verdrietig / boos van.'Je kunt er daarna voor kiezen om samen de stap naar een andere activiteit te zetten om zo uit de situatie te stappen.

Is het kwaad al geschied? Je kind leert van jou, dus ook jij als ouder mag je excuses aanbieden en de situatie uitleggen. Zoals een deelnemer zo mooi uitlegde:

'Ik zeg altijd sorry en leg dan uit dat ik erg moe ben en dat ik dat eigenlijk niet op hem mag afreageren.'

Above all: maak het jezelf niet te moeilijk. Behandel een ander (en dus ook je kind) zoals je zelf ook behandelt wilt worden. ❤️