hoe anderen je kunnen laten twijfelen

Ken je dat......ondanks dat het je eigen kind is en je hem kent, je toch onzeker wordt als mensen een opmerking maken? Begin van het jaar moesten we helaas naar een nieuwe kinderopvang we zaten op een kleinschalige opvang met altijd dezelfde "juffen"en nu op een groot kinderdagverblijf (wij noemen het af en toe al de opvangfabriek) met heel veel verschillende "juffen". Binkie is de jongste van de groep en de meiden vinden hem dan ook helemaal leuk en lief. Keer op keer krijg ik de vraag: hoe oud is hij nou? nou inmiddels is hij 7,5 maand jong. stilte en dan ooh dan was hij zeker flink prematuur? nee ook niet wel dysmatuur. tja ik dacht dat hij veel jonger was. hij oogt jonger is dan de reactie weer.Nou ben ik zijn moeder natuurlijk en heb ik een blinde vlek ik ken hem niet anders, maar toch komt dan de twijfel zou er dan toch wat zijn? Ook kreeg ik vaak te horen och is hij nu weer ziek geweest hij ziet er nog wel ziekelijk uit och en hij is ook afgevallen he?! uuuuhh oh shit heb ik signalen gemist bij mijn Binkie? nee! toch? Hè bah, hoe doen die meiden dat toch? ze krijgen mij aan het twijfelen over mijn eigen kind!  wat is er aan de hand? Gelukkig eindelijk zag ik de "vaste"juf van Binkie zij was ook zijn juf op de andere opvang. Even een gesprekje met haar dat ik het heel vervelend vind elke keer dezelfde vragen en dat commentaar en even vragen hoe zij erover dacht. Tja hij is mager, maar zij kent hem ook niet anders. Ik ga hem wel weer even een keertje wegen op het cb. Ook zij had van haar collega's vaak de vraag gehad of Binkie weer ziek was geweest omdat hij er zo vermoeid en ziekelijk uit ziet. oke hij heeft een lage weerstand en is vaak verkouden af en toe benauwd, maar echt ziek nee dat niet. Slapen is ook niet echt een hobby, er valt in deze grote wereld veel te veel te ontdekken hij is een echte nachtbraker dat zal een reden zijn waarom hij er zo vermoeid uit ziet. toch? echt, ik verbaas mezelf er over hoeveel onzekerheid en twijfel ik hoor in mijn eigen stem. Hallo, ik ken inmiddels mijn kind toch wel! hmmm of toch niet let ik dan toch niet goed op heb ik dan echt signalen gemist? De juf denkt dat het beter is als ik hem weer eens even laat nakijken op het cb. Wat een geluk ik werk daar zelf dus op mijn werkdag haalt lief de kindjes op en komt even gezellig langs. nou eerst maar eens even wegen ja niet veel aangekomen maar toch wel wat hij zit nog altijd op de onderste lijn van de groei ach als je kijt dat hij ver onder die lijn is gestart valt het best mee, even zijn  lengte ook maar doen poeh wat een lange vent is het ook ver boven gemiddeld. nou dat is wel te zien. Ik laat een collega naar hem kijken, zij heeft hem heel in het begin gezien dus gaat er in principe blanco in, op een of andere manier zijn we gespannen, ze kijkt hem grondig na en wij zijn stil (nou daar moet je nogal wat voor doen hoor ). En dan zegt ze nou hij doet het super hoor hij groeit, hij beweegt veel, hij eet,drinkt en zijn ontwikkeling gaat als een speer, hij heeft geen spek echt geen vetreserves, hij heeft een lage weerstand  en hij heeft blauwe randen onder zijn ogen van het slechte slapen, maar ja daar doe je niks aan. Ik laat een zucht van opluchting ontsnappen gelukkig ik heb geen signalen gemist, ik ken mijn toch wel. 

Zo herkende ik mezelf niet eens zo onzeker en twijfelachtig en dat alleen door die stomme opmerkingen, ik heb de meiden van de opvang gelijk verteld dat alles goed is en dat hij nou eenmaal lang en mager is en hij nogal snel tekent door vermoeidheid en dat nu dan het gezeik afgelopen moet zijn. zolang ik me geen zorgen maak of ik niet vraag of ze ergens op willen letten wil ik niks meer horen over zijn lichaamsbouw of zijn vermoeide gezicht. Als ze toch ergens over twijfelen wil ik dat alleen nog maar van zijn "eigen" juf horen   Raar is dat hè: dat ze je zo aan het twijfelen kunnen brengen met eigenlijk stomme opmerkingen. ach ik heb weer even op mijn werk kunnen pronken met een knap kereltje en hij heeft zijn oké stempel weer gekregen!