Hij is er... Ons o zo mooie mannetje... Jørn Svenne, onze Viking

Vrijdag 16/10/2020

Om 13.30 moeten we in het Erasmus zijn. Het gaat beginnen. Net als vorige keer zijn de meiden van de verpleging echt super lief. Ook de artsen trouwens. Met het intakegesprek wordt er goed geluisterd, er wordt gelijk besloten iets anders dan morfine te geven ivm mogelijke misselijkheid. 

Om 15.15 neem ik de eerste pil. En al vrij snel voel ik een reactie, mijn buik blaast zich van binnen op, zonder hard te worden. Maar er staat een lading spanning op! 

Verder gebeurt er weinig bijzonders. Ik lig wat te lezen, Ruud zit wat te werken. Als ik na een tijdje wat anders begin te voelen, begin ik met af en toe op het pijnstillingspompje te drukken. Nou, dat was te merken. Ik werd echt zooo vreselijk moe, koud en duf. 

De uren gaan rustig voorbij, zonder dat er iets echt verandert. Rond 21u komt mijn zus even langs. Dat was gewoon even ontspannen, gezellig zelfs. Rond 21.30 blijk ik welgeteld 1cm ontsluiting te hebben. Nou nou, dat schiet op... Dat gaat m vandaag niet meer worden.

Als mijn zus rond 22u weggaat merk ik dat er langzaam aan weeën komen, die iets pijnlijker worden. Ik ga dus wat meer op het pompje drukken. Na een half uurtje gaat Ruud ze timen, puur om te kijken of het een beetje zo blijft. Ze worden langzaam wel pittiger en ik druk nu toch wel elke 6 minuten op het pompje. Ik geef dit ook nog even aan bij de verpleging. 

Zo rond 23.35 ongeveer (tja, ik telde de minuten af tot ik weer op het pompje kon drukken) voel ik ineens wat lopen, dus ik zeg, mijn water breekt. Dus Ruud gelijk in de weer om iets onder me te leggen, ik druk op de bel voor de verpleging. En de pijn wordt ineens heel fel, en ik voel persdrang. 

Na een minuut ofzo komen de verpleegkundige en arts binnen en die konden gelijk aan de slag. Want, ze moesten echt heel erg opschieten. Ze vraagt nog, hoelang heb je die pijn al? Ik roep, nou, NU! En hij komt al, hij komt al. Terwijl zij eea klaarmaken en klaarleggen, helpt Ruud mij uit mijn ondergoed, hij helpt me op mijn rug en ik lig nauwelijks en daar kwam hij al. Binnen no time was hij er. Onze zoon, onze Viking. 

Hij kwam helemaal in de vruchtzak eruit, in zijn huisje. De arts maakt dit open en ze maken eea klaar zodat de navelstreng geknipt kan worden. Ruud vroeg aan mij of ik dat wilde doen, want hij wilde het niet. Nee zeg ik, doe jij maar. En terwijl ik dat zeg, denk ik, nee, ik wil het toch doen. Dus ik ga rechtop zitten en dan zie ik hem voor het eerst. Dat hele kleine popje. Zo mooi, zo af. 

Hierna nemen we hem bij ons en krijgen we alle tijd om hem bij ons te houden. Hij lijkt nog even een soort naar lucht te happen en in mijn armen weg te gaan. 

Tot we zelf aangeven dat hij in zijn doek mag. Ook dan nemen we hem nog even bij ons. 

De volgende ochtend voelt leeg, ik kan nauwelijks opstaan zonder tegen de vlakte te gaan. Ik probeer wat te slapen. In die tijd spreekt Ruud met 1 van de genetisch artsen. Als ik me wat beter voel, ga ik douchen en gaan we ons rustig klaarmaken om naar huis te gaan en dus om voor nu afscheid te nemen. Het kost ons behoorlijk veel moeite om hem achter te laten. Goddank hebben we elkaar, want we hebben elkaar heel hard nodig. We nemen hem beide in onze armen, kijken naar hem, huilen om hem. Tot het voor nu tijd is om te gaan. 

Op 16/10/2020 om 23.39 is hij geboren. Het is tevens ook de sterfdag van ons broertje, exact 40 jaar geleden. 

Wat is dit toch vreselijk oneerlijk. Zo f*cking oneerlijk.