Het verhaal van Lux

Ik wil jullie graag meenemen in mijn zwangerschap, bevalling, kraamtijd en het eerste jaar van Lux. Het begin van Lux haar verhaal, waarom het geen roze wolk was.

Vanuit mijn werk als verloskundige weet ik dondersgoed dat het normaal is dat het geen roze wolk is. Sterker nog merendeel van de vrouwen vindt de zwangerschap en kraamtijd geen roze wolk. Het is ook gewoon zwaar, allerlei zwangerschapskwaaltjes, slapeloze nachten en ineens (nog) een kindje om voor te zorgen, alles veranderd gigantisch. In de kraamtijd/verlofperiode van Loa kon ik dat heel goed relativeren, maar toen liep alles 'normaal'. En normaal noem ik absoluut niet makkelijk, want dat was het echt niet altijd, maar sommige dingen horen er ook gewoon bij. Ik had een goede zwangerschap maar wel met misselijkheid en veel bekkenklachten, een normale vlotte bevalling, een heerlijke kraamtijd maar met een zeer pijnlijke borstvoedingsperiode van 3,5 maand. Het hielp me enorm dat ik wist dat het er allemaal bij hoorde, dat die roze wolk soms een hele grijze rand kon hebben. Ik genoot waar mogelijk en probeerde te accepteren wanneer de dag grijs was in plaats van roze. Maar bij Lux liep het allemaal anders, waardoor ik nog steeds met gemengde gevoelens terug kijk op de zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Ik geloof dat het nog steeds een plekje moet krijgen.

Ruim een jaar nadat we gestopt waren met de anticonceptie, hadden we weer een positieve zwangerschapstest in handen. Het was een turbulent jaar met 2 miskramen, onzekerheden, teleurstellingen en veel moetjes seks. We waren onwijs blij maar ook doodsbang.

De misselijkheid de eerste weken vond ik nog het minst erg. De spanning of het deze keer wel goed zou gaan was des te erger, ik had er aan de ene kant weinig vertrouwen in en andere kant hoopte ik het zo dat alles goed bleef gaan. Gelukkig kreeg ik in het begin wekelijks echo's (voordeel als dit gewoon tijdens het werkoverleg kan). En geloof het of niet, met 10 weken voelde ik haar al iedere avond heel duidelijk bewegen. Er is toch niets mooiers en wonderlijker dan een baby die je voelt bewegen in de buik, laat staan in je eigen buik. Geluksmomentjes vond ik het.

10 wk - 12 wk - 16 wk - 20 wk, in mijn beleving waren het stuk voor stuk mijlpalen. De 20 weken echo zag er goed uit, geen zichtbare afwijkingen. Het enige vervelende, de placenta die over de uitgang lag. Geen ramp zou je zeggen, maar ik wilde zo graag vaginaal bevallen (het liefst thuis) dat ik het vreselijk vond. In tussen werden de bekkenproblemen niet minder, in mijn eigen tempo ging het wel en daar paste we alles op aan. Maar voor iemand die liever gewoon doorgaat en niet graag toegeeft dat het niet gaat was dit niet makkelijk. Rond de 30 wk was het op, ik had dat weekend een drukke 60-uur dienst gedraaid en dat was de druppel. Ik ging deels de ziektewet in en draaide geen diensten meer, alleen nog maar spreekuren. 

De echo bij 32 weken moest uitwijzen of de placenta inmiddels ver genoeg van de uitgang vandaan lag. In het ziekenhuis bevallen tot daar aan toe, maar een keizersnede wilde ik absoluut niet. De placenta lag ver genoeg bij de uitgang vandaan, maar ons eigenwijze dametje lag nog steeds in stuit. Vanaf 18 wk lag ze al zo en altijd in dezelfde positie. Ondanks dat ik bleef hopen, had ik er een hard hoofd in dat deze dame nog ging draaien.

Bij 37 wk werd er een versie verricht. Een gynaecoloog en verloskundige gingen proberen ons meisje te draaien. We hadden hele goede hoop, ieder van ons. Ondanks verwoede pogingen was er geen beweging in te krijgen, gewoon nul! Dat deed pijn, letterlijk en figuurlijk. Maar ik liet me niet tegen houden, inmiddels had ik me al ingesteld op een ziekenhuisbevalling en gingen we ervoor. Stuit of niet, ik wilde nog steeds heel graag vaginaal bevallen. Want nog steeds; alles behalve een keizersnede. Bij Loa was ik goed bevallen dus waarom zou dat nu een probleem zijn. Een stuitbevalling, kom maar op!

Bij 38 wk hadden we weer een controle bij de gynaecoloog, 4 woorden: “Dat wordt een sectio”. Ik kon m’n tranen bedwingen maar ik baalde ontzettend. Die eigenwijze dame lag met haar voetjes voor de uitgang en met haar billen tegen mijn heupen aan: een diagonale stuitligging!! Ja hoor waarom ook niet. Vaginaal bevallen kan niet eens met deze ligging! De datum werd gepland. Voor ons het liefst zo ver mogelijk weg (Loa kwam met 41+0 wk spontaan), ik wilde haar een kans geven er zelf zoveel mogelijk klaar voor te zijn. 39+4 wk werd het, op een vrijdag. De gynaecoloog wilde liever niet na het weekend want dan zou ik over de 40 wk gaan. We stemde in en bedachten ons dat we haar dan wel heel snel zouden zien, stiekem toch ook wel iets om ons op te verheugen. De datum bleef geheim en we leefde met zijn tweeën naar die dag. Stiekem bleef ik hopen dat ze zich vanzelf zou melden of nog beter, met haar billen voor de uitgang zou gaan liggen…

(Omdat het een heel verhaal is, zal ik steeds een deel plaatsen)