Het verhaal achter bonbonbaksels

Op 20 augustus 2017 veranderde mijn leven voor goed. Die dag werd ik voor het eerst moeder. Noud werd na een zwangerschap van 36 weken geboren. Een zondagskindje. Hij kwam met een rotvaart ter wereld. Hoewel het mijn eerste zwangerschap was, beviel ik in twee uur tijd.

Omdat ik langdurig gebroken vliezen had en Noud officieel een prematuur was, verbleven we de eerste twee dagen in het ziekenhuis. De kraamweek verliep boven verwachting rustig. Ik had mij van te voren ingelezen en was op alle hectiek voorbereid. Echter sliep Noud vooral en deed 45 minuten over een flesje van 70ml, waarna hij weer verder sliep. Achteraf gezien denk ik dat hij zijn roes moest uitslapen van de snelle bevalling, het feit dat hij bijna 4 weken te vroeg geboren was en de hele impact van het leven buiten zijn veilige nestje in mama’s buik.

Na de kraamweek begon hij onrustig te worden. Deze onrust bleef toenemen. Ook zijn flesjes werden steeds moeizamer gedronken. Ik zag hem vaak ‘herkauwen’. Ook had hij met regelmaat de hik (dat had hij overigens ook al geregeld in mijn buik). Hij begon vaak uit het niets te gillen, krulde zo krom als een banaan (oftewel overstrekken) en liep vuurrood aan. Hij huilde hysterisch hard en was dan ontroostbaar.

We probeerde van alles om zijn ongemak weg te nemen. Zo gingen we naar een osteopaat, omdat zijn nekje kon vastzitten door de snelle bevalling. We kochten diverse (homeopathische) middeltjes tegen krampjes, zoals Sabsimplex, Cinababy, Infacol, noem maar op. Ik sloeg een heel arsenaal aan flesjes in. Alle merken hebben we zowat geprobeerd. Van Difrax tot dr. Brown, van Philips tot Natursutten. Alle soorten spenen, die je maar kon bedenken. We droegen hem veel in de draagzak, want in de kinderwagen was hij niet tevreden. We kochten swingende babystoeltjes, want alleen in de maxicosi leek hij enigszins te kalmeren. We danste de hele woonkamer met hem door en als we hem neerlegde, dan zorgde we dat hij altijd in een hoek van 45 graden of meer lag.

Maar ondanks al deze trucjes, bleef Noud volledig overstuur. Hij was nooit, maar dan ook nooit, tevreden. Als andere baby’s lagen te snoezen in hun kinderwagen, dan gilde Noud het hele terras bij elkaar. Slaapjes duurde maximaal 15 minuten, en dat was al lang. Flesjes dronk hij alleen als we hele capriolen uithaalde.

Na 6 weken moesten we op nacontrole bij de kinderarts, omdat Noud ietwat te vroeg was geboren. Hier deelden we ons verhaal en kregen we de verdenking op reflux. Omdat Noud goed op gewicht was, was het niet iets om ons zorgen over te maken. En dat hij huilde, ja dat deden alle baby’s. We kregen de standaard houdingsadviezen mee en het advies om zijn voeding in te dikken. De standaard adviezen die gegeven worden voor reflux paste we al allemaal toe, dus dat ging verder niets uithalen. Ondanks onze bedenkingen over het indikken, gingen we dit toch proberen. Het enige dat we nog wilde, was Noud helpen. Het eerste ingedikte flesje ging erin als koek. Halleluja dachten we nog.

Helaas resulteerde het indikken van de voeding bij Noud in diarree. Iedere fles die daarop volgde veroorzaakte een of meerdere spuitluiers. Noud had plotseling 27 poepluiers op een dag. Hij was volledig uitgeput. Iedere keer als hij eventjes in slaap viel, dan zat hij weer van top tot teen onder en moesten we hem verschonen. Ik nam contact op met het ziekenhuis en het consultatiebureau. Van de een kreeg ik het advies een week door te zetten, de ander zei dat ik dan per direct moest stoppen. Ik kon eventueel A.R. voeding halen, speciaal voor reflux. Echter, in deze voeding zit ook johannesbroodpitmeel, en dat was nou net hetgeen waarop Noud zo slecht reageerde. We gingen terug naar de gewone voeding, zonder in te dikken. De diarree nam af, maar het slechte drinken begon weer van voor af aan. En zo dus ook ons gestuntel.

Na 8 weken was de koek op. Ik brak. Tijdens de mama-fitcursus lagen alle baby’s te slapen of te glimlachen om hun stuntelende moeders. Behalve die van mij. Mijn mama-fitles bestond vooral uit het kalmeren en troosten van Noud. Inmiddels begonnen de meeste baby’s wel een lief lachje te vertonen. Maar Noud lachte nooit. Na deze les heb ik compleet overstuur de huisarts gebeld met de eis dat ze mij nu echt serieus moesten gaan nemen (we hadden inmiddels al heel wat consulten erop zitten met Noud). We kregen eindelijk een doorverwijzing naar de kinderpoli.

Hier boden ze aan om Noud een nachtje op te nemen, zodat ze hem konden observeren en wij tot rust konden komen. Het brak mijn moederhart om mijn hummeltje achter te moeten laten. Het ging volledig tegen mijn gevoel in. Ik wilde geen rust, ik wilde hem helpen! Maar mijn moeder die met mij mee was naar het consult overtuigde mij het wel te doen. Niet voor mijzelf, maar voor Noud. Ik moest dit doen om hem te kunnen helpen. Ik stond inmiddels al 9 weken machteloos aan de zijlijn.

Hoe deze opname precies verliep, dat zal ik op een later moment met jullie delen. Maar tijdens de opname zagen de artsen met eigen ogen de onrust van Noud. Na twee dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen was de conclusie: koemelkallergie en een verborgen reflux. Voor de koemelkallergie kregen we aangepaste voeding en een doorverwijzing naar de koemelkpoli (hierover later meer). Voor de reflux kregen we medicatie.

We gingen met een compleet ander kind naar huis. Ik vergeet nooit meer dat we thuis kwamen en hem even in de box legde om onze spullen op te ruimen. Normaliter speelde daarbij het volgende scenario af: binnen circa 5 minuten (of korter) zette Noud het op een brullen. De box was NIET leuk. We handelden dan zo snel als we konden onze verplichtingen af, waarna een van ons weer snel Noud bij zich pakte. Nu verliep dit scenario anders. We legde hem neer, bereidde ons voor op het helse gehuil, begonnen aan onze race tegen de klok en… keken elkaar verbaasd aan. Het bleef stil. Er klonk tevreden gekraai uit de box. Noud lag tevreden om zich heen te kijken. Toen we bij hem gingen kijken toverde hij de mooiste glimlach ooit op zijn gezicht. Hij lachte voor de eerste keer in zijn hele korte leventje. Op dat moment wist ik, we hebben er goed aan gedaan.

Helaas was dit nog niet het einde van de turbulente periode waarin we terecht waren gekomen.