Het taboe van een PND

Lieve jij,

Jij die hier misschien nog midden in zit,

Laat ik beginnen met: Je bent niet alleen.

Zwanger, Geluk maar ook zoveel angst.

Angst om na mijn zoontje Yven nog een kindje te verliezen. Al was er bij mijn jongste geen reden voor deze angst, Hij groeide goed en is gezond geboren.

Na de geboorte voelde ik me leeg, En dan niet letterlijk omdat mijn buik nu leeg was. Leeg in mijn hart en de rest van mijn lichaam.

Al snel volgde mijn eerste '' nachtmerrie '' waarin ik iets droomde wat een moederhart laat huilen. Ik liet hem vallen uit zijn wiegje en niet perongeluk. Godzijdank was dit een droom, maar wel het begin van de echte nachtmerrie...

Een ieder die mij kent weet hoe ik ben als moeder, ik had namelijk al een dochter van 6 jaar die de wereld voor mij is. Maar bij hem, voelde ik niks. Ik zeg wel eens dat als iemand hem had meegenomen ik het zou hebben toegelaten. Een enorm contrast met hoe close ik nu met hem ben, maar op dat moment wel de waarheid.

Laat ik voorop stellen dat ik dit niet deel omdat ik er trots op ben, Ik deel dit omdat er vele vrouwen zijn die dit meemaken. En omdat het mij raakt dat er nog altijd een taboe over heerst.

Zoals ik al zei was die nachtmerrie slechts het begin, De dwanggedachten bleven komen. Ik gaf aan dat mijn pasgeboren zoontje niet veilig bij mij was en ze hem bij mij uit de buurt moesten houden. Toen ik niet meer kon eten en constant in een paniekaanval zat gingen er bij de kraamverzorgster ook alarmbellen af, al snel zaten een verloskundige en een huisarts op het voeteneind van mijn bed. Ze wouden me laten opnemen samen met mijn zoontje, Maar gelukkig mocht ik met mijn moeder mee. 3 keer per dag kwamen er mensen om mij medicatie te geven om er zeker van te zijn dat ik ze zou slikken. Een andere voorwaarde was dat ik elke dag naar huis ging voor mijn zoontje, Hij had zijn moeder nodig.

De diagnose postnale depressie en post patrum psychose vielen mij zwaar, de dwanggedachten richting mijn zoontje verplaatsen zich ook naar mijzelf. Dagelijks had ik er last van en dit maakte mij zo down en bang, Bang dat dit nooit meer zou stoppen.

Na een aantal maanden werden de dwanggedachten minder, Maar het vertrouwen in mijzelf was weg. Gelukkig begon ik langzaam aan wel gevoel te krijgen voor mijn zoontje, Een ontzettend zoete baby.

Nu 3 jaar later gaat voor zover mogelijk goed, Mijn band met mijn zoontje is ontzettend sterk en het gaat goed met hem. Het lijkt erop dat mijn zoontje van deze zware periode weinig heeft meegekregen, Het is een echt mama's kindje.

Wel merk ik dat ik een sterke angst heb ontwikkeld om dit ooit nog eens te gaan voelen, ik zeg wel eens dat ik dat voor mijn gevoel niet zou overleven. Heel soms wanneer mijn vriend savonds/snachts weg is schiet er ineens door mijn hoofd: Wat als ik nu weer dwanggedachten krijg?

Wat ik wel echt heb geleerd van deze ziekte is dat het je overkomt, Maar het niet bij je hoort. Het kan echt iedereen overkomen, Maar met de juiste hulp en medicatie gaat het echt over!

1 van de andere redenen dat ik hier zo open over ben is omdat ik van mening ben dat het zwaar wordt onderschat. Ik hoor ook uit mijn eigen omgeving wel eens: Oh, ik wist niet dat het zo erg was. JA, zo erg is het!! Godzijdank heb ik niets gedaan met mijn oh zo sterke dwanggedachten, En kreeg ik vrij snel medicatie. Maar moeten wij deze ziekte niet vooral heel serieus gaan nemen en het taboe verbreken?

Kennen jullie de film '' de gelukkige huisvrouw ''? De eerste keer dat ik deze film keek was ik vooral verbaasd en dacht ook ik: Deze vrouw is niet goed. Nu voelde ik vooral herkenning wanneer ik de film keek.

Owja en gek? Dat is ze niet, Maar ziek wel.

Herken jij deze gevoelens? Praat erover zoveel als nodig is, Zoek hulp, En onthoud vooral: Je bent niet alleen, En het gaat voorbij. Echt! Dikke knuf!

--