Het peuter woordenboek.

Mijn zoon praatte niet. Geen woord. Nog geen toon, die "toevallig" op een woord leek, zoals de meeste baby's dat doen. Hij liet de wereld stilletjes op zich in werken. Begreep alles. Leerde razend snel. Bewoog feilloos mee op liedjes als "in de maneschijn", en zo kende hij er wel 20. Waarom kwam er dan geen "mama" of "papa" uit?

Je kunt mijn opluchting vast begrijpen toe na ruim 1,5 jaar de radio stilte eindelijk werd doorbroken. Nee, niet met baby's eerste woordje  "mama", maar met een hele stortvloed aan woorden waarvan ik bij sommige niet begreep hoe hij er aan kwam. Als je weken lang als een idioot met een hoog stemmetje voor je kind zit te  zingen "zeg dan... auto, AUTO", al zwaaiend met een groen/geel wagentje met een bekend logo erop, dan ben je vrij verbaasd als hij het de eerste keer gelijk als een "bus" beschrijft (bijna zo van "doe niet zo dom mama, je weet dat het geen auto is" haha). Het was alsof hij de woorden eerst maandenlang in zijn hoofd had geoefend, en toen hij zeker wist dat hij het kon, hij het er ook allemaal te gelijk uit gooide. Een orkaan aan taal!

Opeens moest ik op mijn woorden gaan letten want meneertje was gelijk aan de papegaaien fase begonnen. Alles zei hij na! Ik weet nog dat mijn moeder een bakje uit haar handen liet vallen, en mijn zoon op zijn hardst riep: KAK! Mijn moeder keek me aan en we moesten er beiden hard om lachen. Daarnaast kijkt hij iedereen op de vingers en roept dan luid: "lukt het?" (zo ook bij mijn 84 jarige oma toen zij voor hem blokjes uit zijn vormenhuisje wou halen). Tsss wijsneus! Nou ja, zolang het niet erger als dat wordt ;-)

Pieter is nu 2 jaartjes jong, en kletst iedereen de oren van de kop. Van alle taken waarvan ik dacht dat moeders ze uitvoerden, had ik "vertaler" niet op mijn lijstje gezet. Ik dacht, joh als een kind praat dan is dat gewoon meteen duidelijk Nederlands. Niets moeilijks aan. Nu merk ik echter dat ik de enige ben die echt alles verstaat wat hij uitkraamt. Best schattig, hoe hij aan mij broekspijp trekt, zucht en roept; mama!, wanneer iemand hem met vragende ogen aankijkt. Waarna ik natuurlijk zeg "hij bedoelt...."

Oke, hij zegt de J in plaats van de L en zo wordt zijn zusje Jotte genoemd. Hij noemt een ijsbeer, een ijsjesbeer en blijft stug volhouden dat het geen neushoorn is maar een neuspaard. Buiten dat pikt hij nog wat woordjes dialect op van zijn opa en oma, en vroeg hij laatst in de supermarkt om "earappels" (aardappelen).Peren plukken uit de boom in onze tuin wordt "appels vangen" en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat zou het? Mijn zoon praat eindelijk en ik geniet van het gekwebbel om me heen. Dan blijf ik nog maar even een wandelend peuterwoordenboek. Ik doe het graag en ben trots op mijn kleine boef!