Het opvoeden is begonnen

Raelyn is nu bijna een maandje één. Ze is een heerlijk, vrolijk kind met een sterk eigen willetje. Dit wisten we gelukkig een paar maanden geleden al. En nu ze echt duidelijk weet wat wij bedoelen als we tegen haar praten, is dus ook het opvoeden echt begonnen. Woorden zoals nee en "uh uh uh" (als je begrijpt wat ik bedoel), snapt ze al wat langer. Een tijdje geleden merkte we dat in bed. 

's Ochtends mag Raelyn altijd nog even lekker tussen ons in slapen. Dat betekend dus ook samen wakker worden. We spelen dan lekker in bed of kijken Bing. Je weet wel, dat zwarte konijn die spelenderwijs achter dingen komt die leuk en minder leuk zijn. Maar goed, we hebben dus een verlengsnoer op ons hoofdboard liggen. (In principe is dit het enige stopcontact in ons huis waar ze bij kan). In dat verlengsnoer zitten onze telefoon opladers, en laten kabels nou nét even het leukste, meest interessante voorwerp zijn om mee te spelen. Er was dus een ochtend dat ze naar het verlengsnoer greep en Kevin zei duidelijk "nee". Nou... Raelyn begon me toch een partij te janken?! En nog troost zoeken bij mij ook! Dit was eigenlijk de eerste keer dat wij duidelijk door hadden dat ze dondersgoed weet wat nee betekend. Sinds dien maken wij haar regelmatig duidelijk welke dingen zij wel en niet mag/kan doen. (Waarom zeg ik mag/kan? Omdat we haar eigenlijk willen leren dat ze alles mag, maar dat er wel altijd consequenties aan zitten. En dat ze daar verstandig mee om leert gaan). Maar okay, laten we realistisch blijven... Tegen je baby zeggen dat ze der vingers wel in het stopcontact mag steken én dat daar consequenties aan vast zitten, is niet erg verstandig vanuit de ouder kant. Dus voor nu is dat gewoon een dikke vette nee. 

Dat stopcontact tafereel is alweer een maandje of 2 geleden. Nu we dik over haar eerste verjaardag heen zijn, merken we dat we echt aan het opvoeden zijn. Dat ze luistert en soms ook niet. Zo had ik laatst 2 bordjes eten. 1 voor Raelyn en 1 voor mama. Op beide bordjes lag precies het zelfde, want ze eet al een tijdje met de pot mee. Maaar... ho ff hé! Mama's bordje is altijd lekkerder. Nou, daar steek ik nu dus een stokje voor. We zaten naast elkaar, en ze weigert van haar eigen bordje te eten na 3 happen. Prima, geen honger is geen honger. Ik ga het er ook niet in proppen. Vervolgens staat ze op, komt ze op mijn bordje kijken en wilt ze gewoon mijn eten pakken. Maar dat is niet de bedoeling. Sommige moeders zullen denken, joh wees blij dat ze wilt eten. En zo denken wij niet. Ze heeft haar eigen bordje. Nu is het mijn bord en de volgende keer het is het bordje van een ander kindje op het kdv of ergens op visite. Dat willen wij haar dus echt niet aanleren. Eten doe je van je eigen bord. Punt. 

Op het moment dat ze eten van mijn bord wilde pakken heb ik haar (3...2...1.... moedermaffia) aangetikt met m'n vork op haar handje. En ja, aangetikt. Ik heb ons kind niet gespiest aan m'n een vork en ook geen pijn gedaan (dat ik namelijk ook NIET de manier van opvoeden waar ik achter sta). Ik had simpel weg in 1 hand een bord en in de andere een vork. Keuze snel gemaakt lijkt mij. Goed... ik tikte dus haar handje aan met. Ze stopte en keek me aan. Poging 2. Handje naar mijn eten, tikken, stoppen. Poging 3, handje ging weer naar mijn eten. Ik tikte weer op haar handje en ze stopte weer. Toen kwam er 3 seconde gebrul, want ze was het er overduidelijk niet mee eens. En vervolgens is ze weer naast me gaan zitten en van haar eigen bordje gaan eten. TADA! 3 keer raden.. ze heeft het niet meer gedaan en ze heeft haar eigen eten gegeten.

Zo heb ik nog wel wat kleine voorbeeldjes... Ze klimt graag. Zo ook op de salon tafel. Vandaag weer. Ik zei "Raelyn, van de tafel af" en wat doet mevrouw, ze gaat van de tafel af. En zo kan ik nog wel even door gaan. Het gaat zeker niet zonder tranen, want man oh man als ze iets wilt dan wilt ze het en als ze het dan niet krijgt dan is het brullen. Gelukkig is dat brullen altijd van hele korte duur en gaat ze vrijwel nooit écht huilen. Als er namelijk één ding is wat we niet willen, is dat ze echt overstuur is. Want wat we haar altijd, maar dan ook altijd zullen laten weten, is dat papa en mama er zijn en dat ze altijd bij ons terecht kan.