Het leven met een prematuur deel 1

Ondertussen is mijn dapper ventje alweer twaalf weken oud. Dat betekent drie weken gecorrigeerd, zes weken ziekenhuis en alweer zes weken thuis.

Het is een dappere dodo van 4000 gram en 51 cm en volgt daarmee keurig zijn curve. Perfect gemiddeld. En daar houden we van, gemiddeld.

Groei en voeding

Dat brengt ons bij een belangrijk punt, namelijk de groei. Die wordt echt goed in de gaten gehouden. Bij het eerste bezoek aan de kinderarts bleek de groei van de baby af te wijken van zijn lijn. Hij was te weinig gegroeid. In combinatie met mijn verhaal dat de borstvoeding echt niet lukt, kreeg ik het advies om voor nu even te focussen op de fles. Dus fulltime kolven en de moedermelk aanbieden in de fles. Dit wierp zijn vruchten af, want die week erop was de baby 150 gram gegroeid.

In het ziekenhuis had de baby al een ritme van om de vier uur. Thuis heeft hij dit doorgezet, en ‘s nachts laat hij soms al wat langer tussen de voedingen zetten. Vanaf 19:00 is de baby klaarwakker en clustert hij enorm. Tussen 19:00 en 23:00 werkt hij zo 250 ml naar binnen. Dan is hij voldaan en slaapt als een roosje.

Spugen

Ik was al gewaarschuwd maar op een of ander manier bestaat er een verband tussen prematuriteit en projectielbraken. Alle baby’s geven af en toe een mondje melk terug, bij projectielbraken wordt er met grote kracht overgegeven. Soms ligt de melk wel twee meter verder, regelmatig zit ik er helemaal onder. Grote broer die prematuur deed dit en de baby nu ook. Dit betekent grote voorzichtigheid na de voeding, even rechtop laten zitten en alert zijn. Baby heeft er nu gelukkig niet meer veel last van, dus het levert bij alleen bergen was op. En soms moeilijkheden met kolven, aangezien hij na het spugen van enorme hoeveelheden vrij snel daarna weer grote honger heeft.

Rust en regelmaat

Net als zijn grote broer die prematuur was heeft de baby heel grote behoefte aan rust en regelmaat. Hoe voorspelbaarder en prikkelvrij de dag is, des te relaxter is de baby. Als ik met de baby ergens heen moet, moet ik er rekening mee houden dat hij dit moet verwerken door heel hard te huilen. Dit vraagt met een groot en druk gezin als de onze de nodige planning. Ik laat het soms al in slaap vallen in de maxi-cosi zodat ik hem niet hoef wakker te maken als ik weg moet. Ik laat hem niet door teveel mensen vastpakken en probeer me elke dag en elk voedingsmoment aan dezelfde structuur te houden. Dus wakker worden, verschonen, fles geven, boertje en even rechtop, knuffelen, even spelen in de box en bij de eerste vermoeidheidssignalen wakker in zijn bedje leggen. Soms werkt dit als een trein, soms is het praktisch onhaalbaar. Dat is niet erg, maar dan moet ik er dus wel rekening mee houden dat de baby ‘s avonds moet ontladen. En dat is prima. Mij is uitgelegd dat de hersenen van prematuren en soort filtertje missen, waardoor prikkels veel extremer binnenkomen. Wellicht is dat ook het verband tussen prematuriteit en gedragsstoornissen op latere leeftijd.

Naarmate de baby ouder wordt heeft hij meer moeite met ontspannen en in slaap vallen. Dit is logisch, want tot nu toe had hij geen energie om lang wakker te zijn. Dan dronk hij zich stampensvol met melk en viel heerlijk in slaap.

Nu is dat slaapje een hazenslaapje en is de baby daarna nog lekker wakker en actief.

Wat hem helpt om goed te ontspannen is nog een zoektocht, hij geeft hongersignalen. Maar als ik hem voed komt alles er weer uit.

Speentje is hij niet dol op, trekt hij hele vieze gezichten bij. Soms helpt het om hem echt stevig vast te houden, ik noem dat in mijn nestje liggen. Meestal vindt hij dan wel zijn ontspanning.

De spanning die de baby dan uit zie je ook terug in het overstrekken, de baby ligt dan in een soort komma houding. Dit is erg vervelend voor de baby.

Zorgen en angst

Ik heb denk ik al heel vaak gezegd dat ik dankbaar ben dat deze baby mijn vierde baby is. Zonder de ervaring, kennis en zekerheid die ik momenteel heb als moeder was dit traject veel zwaarder geweest. Angst overheerst, ik ben zo bang dat hij ineens stopt met ademen, dat hij ziek wordt, dat hij toch wel hersenschade blijkt te hebben. Ik kan dat heel goed relativeren, maar de emoties blijven.

Afgelopen week was de baby benauwd. Hij is altijd al snotterig, maar ik merkte dat hij meer moeite had met ademhalen. Ik heb het bij de kinderarts neergelegd en die gaf aan dat zolang hij tevreden en alert is en goed drinkt het wel okee is. En dat ik vooral op mijn moedergevoel moet vertrouwen.

Die week erop moest ik naar het cb. De cb arts gaf aan dat ze de baby erg benauwd vond en intrekkingen zag. Ik gaf aan dat de baby dit eigenlijk altijd al doet, maar dat hij lekker alert is en goed drinkt en ik me dus geen zorgen maak. Er kwam overleg met de kinderarts en de conclusie was dat er geen zorgen waren. Maar dat de vaccinaties wel even uitgesteld werden.

Dit maakte me dus zo onzeker. Was ik dan te nuchter? Was mijn kind wel ziek? Laat hij misschien niet blijken dat hij zieker is dan ik denk? Terwijl ik weet dat mijn gevoel er niet naast zit, laat ik me toch gek maken. En lig ik de hele nacht wakker met een baby in mijn armen omdat ik bang ben dat hij stopt met ademen. En dan het idee dat ik dit moet met elk verkoudheidje komende maanden. Poeh.

Hierin zullen we ook onze weg moeten vinden. Komt goed, maar is soms is het gewoon pittig.

😘 Suzanne