Het leven met een huilbaby

38 weken en 6 dagen, spontaan waren mijn vliezen gebroken en begonnen bijna 24 uur later pas de weeën. 6 uur later ben ik bevallen en lag er een klein, mooi meisje op mijn borst genaamd Milou. Het was een zware, snelle bevalling en ondanks dat ik er rekening mee hield dat ik eerder dan 40 weken zwangerschap kon gaan bevallen, kwam het toch onverwachts en voelde ik me er niet op voorbereid. Ineens had ik een kind en was ik moeder, waren we een gezin en kreeg ik de verantwoordelijkheid over zo'n klein hummeltje, die al die tijd in mijn buik dobberde.

De eerste anderhalve week was zwaar, ik moest lichamelijk flink herstellen en was niet mobiel. Milou deed het heel goed, was een rustige baby die veel sliep en af en toe even aan de borst dronk. Heerlijk kon ze slapen in de box, op je borst, in de wieg, waar dan ook.. Met de hulp van de kraamverzorgster had ik een fijne kraamtijd en genoot ik van het leven met onze pasgeboren dochter. Het idee dat ik nog 13 weken verlof in het vooruitzicht had, maakte me blij. Wat kon ik gaan genieten als gezin en er was nog genoeg tijd om aan elkaar te wennen en elkaar goed te leren kennen.

Helaas, bleek het allemaal anders te gaan. Na 2 weken was de kraamverzorgster al een aantal dagen weg en moest mijn vriend weer gaan werken. Vol goede moed en plezier begon ik aan mijn nieuwe leven als moeder, al de eerste dag dat mijn vriend moest gaan werken huilde Milou meer over de hele dag. Bij het in bad gaan, uit/aankleden, verschonen, in de box, etc.

Bij de eerste dag zocht ik er nog niet veel achter, maar besefte wel dat het zwaarder zou worden dan ik van te voren dacht. Het hoort er vast bij dacht ik. Toen het huilen niet af, maar toe nam in de dagen erna en na een week zorgelijke vormen aan nam begon ik aan alles te twijfelen. Er was voor mijn gevoel iets niet goed, het enige wat Milou deed was huilen en amper slapen.

Ik raakte door de weken heen in een sleur waarbij ik ging wiegen/schommelen, verschillende slaap methodes uitprobeerde, overstapte op verschillende voedingen (gaf nu volledig kunstvoeding), middeltjes tegen krampjes kocht, meerdere keren naar de huisarts/consultatiebureau/osteopaat ging, uit wanhoop s'avonds laat rondjes in de auto ging rijden, talloze nutteloze accessoires (wiegstoeltjes/inbakerdoeken/slaapzakken/draagdoek, etc.) kocht en nog veel meer wat ik niet eens meer kan bedenken.

Niks hielp, het huilen werd alleen maar erger. Van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat, waarbij het piekmoment in de avond lag en ze soms 4 uur achtereen ontroostbaar krijste waarbij zowel ik als mijn vriend haar niet meer stil kregen.

Na 5 weken zaten we er doorheen, ineens komt het besef dat je niet meer weet hoe je op een bepaald punt beland bent. Waar is onze lieve, rustige dochter gebleven die ze de 1e 2 weken van haar leven was? Drinken ging moeizaam (dronk weinig cc, ging huilen tijdens het voeden, gooide haar hoofd naar achter, ging haar lichaam overstrekken), ze sliep amper (enkel s'nachts een paar uurtjes), zag er ongelukkig/ongezond uit en bleef maar ontroostbaar huilen dag in/dag uit.
Zowel mijn vriend als ik waren er van overtuigd dat er iets medisch moest zijn, wat dit kon naar ons idee toch niet normaal zijn. Zeker als we naar pasgeboren baby's uit onze omgeving keken, die lieten heel ander gedrag zien.

Ik maakte een lijstje met alles wat ik bij haar zag en had al snel een hele lijst. Bij struinen op internet en rondvragen in onze omgeving, dacht ik aan verborgen reflux of koemelk allergie. Eindelijk, dachten we. We hebben gevonden wat ons meisje zo verdrietig maakt, als we dat aanpakken hebben we onze vrolijke en rustige Milou terug en hebben we nog genoeg tijd om van elkaar te genieten...

Ondertussen nam het huilen alleen maar toe, waar we Milou eerst nog na een half uur stil kregen door haar te wiegen/schommelen en rond te rijden in de auto, werd ze nu steeds vaker niet meer stil tot ze van vermoeidheid na uren huilen op mijn arm in slaap viel. Mijn moederhart huilde, dit kon niet goed zijn. Je voelt je hulpeloos, maar ook falen als nieuwe moeder want welke moeder kan zijn kind nou niet troosten.

Nog steeds denkend dat we medisch gevonden hadden wat er met onze dochter was, stonden we tot twee keer toe bij de huisartsenpost van het ziekenhuis om 12 uur 's nachts met een krijsende baby in de hoop dat er naar ons geluisterd werd. Ondanks dat de huisarts het wel vond meevallen en zeker niet het idee had dat er iets medisch was, werden we wel gelijk doorverwezen naar de kinderarts op de spoedeisende hulp (ze nemen wat dat betreft wel het zekere voor het onzekere met zo'n kleine baby). De eerste keer werden we weg gestuurd met de boodschap dat ze enkel wat verstopte bovenste luchtwegen had, de tweede keer nam ik mijn waslijst aan symptomen mee en hebben we duidelijk uitgelegd dat het we het huilen niet meer aan konden en ze onderzocht moest worden.

Hier werd naar geluisterd, we kregen de keuze om die nacht onze dochter al ter observatie achter te laten of haar de volgende dag te brengen. In mijn hoofd dacht ik meteen, hou alsjeblieft mijn dochter hier voor de nacht.. ik heb al zo lang amper geslapen en het huilen wat ze ook die avond weer onophoudelijk deed kon ik eigenlijk niet meer aan. Deze gedachte maakte me intens verdrietig, hoe kon ik zo denken en de wens hebben om mijn dochter bij vreemden achter te laten zodat ik even rust heb. Toch heb ik na hard huilen en hierover praten met mijn vriend samen de keuze gemaakt om haar die nacht al achter te laten, ook thuis gaf me dit weer tranen maar uiteindelijk bleek het de juiste keuze.

Onze dochter bleef 6 dagen in het ziekenhuis ter observatie en als time-out voor ons, ze brachten haar in een ritme en na een paar dagen huilde ze aanzienlijk minder en zagen we een vrolijk meisje dat zich ineens heel snel ontwikkelde. Er werd niks medisch gevonden volgens de kinderarts en hier kwam het woord eruit, ze is een "huilbaby".

De opname gaf ons nieuwe moed, we zagen een ander meisje en blijkbaar was dit nodig om weer een nieuwe start thuis te maken. Vol goede moed en met een goed vooruitzicht, namen we onze dochter weer mee en keken we uit naar het weer samen thuis zijn. Twee dagen ging het goed en leek het alsof we een ander kind hadden, hierna sloeg haar gedrag langzaam weer om en begon het huilen weer toe te nemen. Al vrij snel, na 1,5 week was haar gedrag weer zoals het was. Huilen, huilen, huilen... In plaats van te wiegen om haar stil te krijgen, stonden we nu boven haar wieg alles uit de kast te halen om er maar voor te zorgen dat ze ging slapen en niet huilde.

De wanhoop kwam weer omhoog en nu pas voelde ik hoe erg het huilen in mijn botten zit, de hele dag ben ik gespannen en voel mij ik angstig. Bij elk geluidje uit de babyfoon raakte mijn hart in paniek. Ik voel(de) me ongelukkig, huilde zelf elke dag en kon maar niet begrijpen wat er met onze dochter is. Waarom overkomt haar dit en waarom ons? Wat doen we verkeerd? Mankeert Milou iets? elke dag brokkelt mijn zelfvertrouwen en energie steeds iets verder af, de onzekerheid neemt toe. Van de 10 weken dat Milou in ons leven is, hebben wij nog geen moment als gezin van elkaar kunnen genieten. Alle mensen om ons heen met pasgeboren baby's trekken er langzaam samen op uit, foto's van uitjes als gezin zie ik voorbij komen en alle gelukkige verhalen hoor je aan. Het voelt oneerlijk, ook al wat ik dat onze dochter er niks aan kan doen. Ze doet dit niet expres en ik houd zielsveel van haar. Toch had ik mijn leven in dit hoofdstuk totaal anders voorgesteld...

Onze dochter is voor een tweede keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, nu voor 1.5 week. Ik ben er zelf bijna dag/nacht bij geweest om haar daar te verzorgen, in de hoop dat als ik dan precies hetzelfde thuis zou doen, het goed zou komen. Ook dit bleek valse hoop.. ze blijft huilen en lijkt niet gelukkig. Dit geldt ook voor ons, we bekijken het van dag tot dag en praten elkaar iedere dag moed in. Zonder elkaar zouden we het niet aankunnen en proberen we van de kleine momentjes dat ze vrolijk/ontspannen is extra te genieten.

Hoe lang dit nog duurt, proberen we niet te veel aan te denken maar spookt wel regelmatig door je hoofd. Wat als dit nog weken, maanden of misschien zelfs jaren duurt?

het leven met een huilbaby..