Snap
  • Baby
  • Gezond

Het leed dat eerste prikjes heet.

​Als nieuwbakken mama begon het me al te kriebelen toen ik in de eerste week van mijn baby's leventje het woord hoorde. Vaccinaties...

De rillingen krijg ik ervan. Het idee dat ze m'n knulletje 'zeer' gaan doen, het idee dat ze 'troep' in z'n kleine lijfje spuiten.... 

En vandaag is dan de dag aangebroken. 8,5 week oud en vanmiddag krijgt hij z'n eerste prikjes. 

Al twee dagen denk ik erover na hoe ik het zo makkelijke mogelijk kan maken voor hem. Maar als je niet echt weet wat je te wachten staat is dat niet gemakkelijk. Gelukkig heb ik gister van een vriendin gehoord wáár ze prikken, want ook dat was me nog onbekend. In zijn beentje. Dus we doen hem lekker een broekje aan wat een beetje groot is, dan hoeven we hem na die tijd niet te kwellen met beentjes door strakke pijpjes als daar een zere plek zit. Ik heb besloten hem mee te nemen in de draagdoek. Lekker dicht tegen mama aan, iets wat vooral op de terug weg waarschijnlijk fijn zal zijn voor hem. Een bakje water staat in de vriezer, waar straks een nat washandje in gaat voor het koelen van de plek waar ze prikken. En we moeten straks nog even naar de winkel voor kinderparacetamol. Je weet maar nooit, als ie vannacht toch flink koorts krijgt hebben we het maar in huis. En dat is dan alles wat je kan doen. Dan is het afwachten. 

Mijn mama-hormonen zijn van het gevoelige soort, het soort wat bij de minste snikjes al in actie komt. Met angst en beven zie ik het moment tegemoet waarop ze gaan prikken, en ik vrees voor ontroostbaar gehuil. Ik stel mezelf enigszins gerust met de gedachte dat ik hem warmte en geborgenheid kan geven op dat moment. En voeding, wat ook troost geeft, en bescherming. 

'M'n arme knulletje.. Als hij toch eens wist..' denk ik, terwijl hij me lief lachend aankijkt. 

Uiteraard is uitgerekend nu het vaccineren negatief in het nieuws geweest. Ik kwam het per ongeluk tegen op Facebook, maar had het liever niet gezien. Iets met verkeerde vaccins die terug gehaald zijn door de RIVM. De angst sloeg me om m'n bezorgde moederhart terwijl ik snel door scrolde maar beneden en probeerde te vergeten wat ik zojuist per ongeluk las. Maar sindsdien raak ik het niet kwijt.

Mijn hoofd verteld me dat het heus wel veilig is, en heel belangrijk! Hoe vervelend ook, het is voor zijn veiligheid en gezondheid.

Maar mijn hart is in lichte paniek. Is het echt wel veilig? Word hij niet heel ziek straks? 

Hoe dan ook.. We kunnen er niet omheen. Straks is het zo ver, nog even doorzetten. En in gedachten wens ik dat ik de klok door kon zetten naar morgenochtend.... 

8 jaar geleden

Mooi geschreven!

8 jaar geleden

Bedankt voor je reactie. Even voor de duidelijkheid, het is niet m'n bedoeling er een wel/niet vaccineren discussie van te maken of met vingertjes naar rivm of cb te wijzen. Bovenstaand blog is gewoon de gevoelens vanuit een nieuw moederhart, wat opziet tegen de prikjes bij haar baby. Omdat ik het van me af wilde schrijven, misschien anderen er iets van herkenning in kunnen vinden etc.

8 jaar geleden

Helemaal eens met het stuk van iris en zie in je reactie hierop dat jij een bewuste keuze hebt gemaakt om wel te vaccineren. Hoop dat steeds meer ouders een bewuste keuze gaan maken om wel of niet te vaccineren en niet gewoon maar vaccineren omdat het rivm je via de post de oproepkaarten toestuurt en het cb je kind (vaak zonder te vragen of je er bewust voor hebt gekozen) je kind vaccineert.

8 jaar geleden

Het is gelukkig achter de rug. Wat een drama, mama huilde minimaal net zo hard als knulletje mee. Zielig, om te zien dat je vriendje zeer heeft. Gelukkig had ik hem in de draagdoek meegenomen, want hij heeft de hele terugweg (lopend) liggen slapen in de doek. Nu lekker thuis op de bank met onze knul, en lekker van elkaar genieten en hem erdoor helpen :) ik hoop dat ie er niet teveel last van krijgt...