Het leed dat ''de 6 maanden sprong'' heet.

''Als je baby bijna een half jaar is, gaat hij de wereld van ‘relaties’ in. Hoe staat het een in verband met het ander? Het gaat hierbij ook om simpele dingen, zoals de afstand tussen dingen en de plek die dingen hebben ten opzichte van elkaar: een blokje in een blokkendoos, erachter, erop of eronder, bijvoorbeeld. Misschien gaat je baby opeens huilen als je wat verder van hem af gaat. Dat is heel normaal. Je baby snapt nu dat de afstand tussen jullie groter wordt!''
Vertelde het bekende boek mij.

Help! Wat gebeurd er toch allemaal met mijn lieverd?
Meneer wilt ineens niet meer in de buggy, terwijl ik normaal uren met hem kon wandelen!
Ik ging eergisteren even boodschappen doen, dit keer bij het winkelcentrum dat iets verder lopen bij ons vandaan ligt dan de gebruikelijke. Het was eindelijk weer lekker weer, dus ik dacht; Lekkere lange wandeling!
Zal meneertje ook fijn vinden. Maar niets was minder waar.
Ik was nog niet halverwege of hij zette het op een krijsen. Hmm, misschien moet hij in slaap vallen,
dan huilt hij soms ook heel eventjes in de buggy. Maar nee, het bleef maar doorgaan.
Ook ik liep stug door, ik dacht echt dat hij er even doorheen moest. En ik had toch mijn boodschappen nodig.
Snel door de winkel heen gesjeesd, terwijl ik van alle kanten de ''ahhh's'' en de ''gossie's'' hoorde.
Ik voelde me verdrietig omdat mijn manneke verdrietig was. Verdrietig was zacht uitgedrukt. 
En ook voelde ik heel even flinke agressie. Heb dit nog nooit ervaren. Er waren twee meisjes die mij passeerden, waarvan eentje hem na ging doen. Goh, wat had ik graag even me omgedraaid en mijn vuist in haar... Wauw, ik schrok van mn eigen gevoel en gedachten. Zo ben ik dus helemaal niet. Is dat het ''kom niet aan mijn kind'' instinct?

Gauw de ingrediënten voor de pannenkoeken van die avond bij elkaar geraapt en gauw naar de kassa. Gelukkig stond er niet een al te lange rij. Je zou denken dat meneertje na een uur huilen wel een keer moe zou worden. Maar niks was minder waar.
Ik heb nog even snel een knuffel van zijn favoriete baby programma gekocht. Hielp niks. Drinken, wilde hij ook niet. En thuis had hij nog de fles gehad net voor vertrek, eveneens als een schone luier. dus dat was het ook niet.
Wat kun je je dan soms machteloos voelen als moeder! Halverwege de weg terug ben ik even gestopt. Ik vond het zo zielig en kon het niet langer meer verdragen. Zodra ik hem optilde was het goed. De buggy kieperde nog om door de zware boodschappen. Ik zag er weer lekker als een klungelende moeder uit! Maar dat kon me even niet zoveel schelen.
Hij was stil. Ik hield het denk ik welgeteld 20 stappen vol om zo te lopen, want hij gaat al richting de 10 kg en die zware buggy tegenhouden tegen het omvallen en duwen tegelijk, het werkte gewoon niet. Dus meneertje weer terug in de buggy.
Het was heel even goed, totdat ik weer begon te lopen. Krijsen. Echt krijsen. Ik ben maar met een hoog tempo doorgelopen naar huis. Zodra ik hem daar uit de buggy haalde was het ook weer goed. Zelfs in de wipstoel was oké. Hmm... vreemd!!

Gisteren nog een keer geprobeerd. Dit keer gingen we met de auto samen met mijn buurvrouw. 
Ik zette nog geen 3 stappen binnen de supermarkt en de sirene ging weer aan! Arme jongen.. 
Ik ben maar gauw naar buiten gegaan, want het was best druk, en heb hem op mn arm genomen.
Zo hebben we gezellig even heen en weer gewandeld totdat buurvrouw klaar was met haar boodschappen,
en dat vond ie wel goed.

Ook is hij heel snel verveeld. 5 minuten maximaal in de box, 5 minuten op het speelkleed, 5 minuten in de wipper, 5 minuten op de grond. En een grote keel kan hij opzetten, hij is sinds een paar dagen het tijgeren aan het oefenen. En dat lukt nog niet zo goed, oh je moet hem dan horen en zien, kleine driftkikker! Ook de slaapjes overdag gaan niet meer zo goed. Hij blijft huilen in zn bedje, en wanneer ik hem dan op mijn borstkas bij me neerleg valt hij in slaap. Iets wat hij écht niet meer wilde voorheen!

Over de buggy maakte ik me wel een beetje zorgen. Kennelijk krijgen ze tijdens deze sprong ook last van verlatingsangst. Dus de wandelwagen maar weer van zolder getoverd, met het zitje naar mama toe. Het was wellicht te proberen! En jahoor.. meneer was stil. Hij begon zelfs vrolijk te brabbelen. En wat heerlijk om hem weer te kunnen zien tijdens het wandelen!
Zou dat het toch zijn geweest dan? In de buggy kan hij me niet zien.Laten we het hopen!
Vanmiddag nog even met zijn drietjes naar de bouwmarkt geweest, voor de kerstspulletjes, mét de buggy. Die past gewoon makkelijker in de auto. En het circus begon weer opnieuw. Mama heeft weer spierpijn door het dragen.

Dus ik ben erg druk met ons mannetje. Ik hou mezelf maar voor dat dit sprongetje voor hem vele malen erger moet zijn dan voor mij, wat waarschijnlijk ook zo is, en vertroetel hem lekker, maar oh wat word ik soms moedeloos van dat gehuil! Zo zielig!
Maar we slaan ons er weer doorheen, en zijn ontzettend benieuwd en op voorhand alweer enorm trots op wat hij straks weer allemaal kan!