Snap
  • Baby
  • borsten
  • #ziekenhuis
  • #antibiotica
  • abcessen
  • borstabcessen
  • #overlevingsmodus

Het leed dat borstabcessen heet

“Borstabcessen, ik wist niet eens dat dit kon”

Op 21 maart was het dan zo ver. Ons kleine meisje Marley werd geboren, na 9 maanden haar bij mij gedragen te hebben. Het mooiste gevoel ter wereld, dit gevoel is van tevoren niet in te denken. 

In mijn kraamweek werd ik geholpen bij het aanleggen van Marley aan de borst. Mijn kraamverzorgster deed dit heel zorgvuldig en hielp mij hier enorm bij. Ik merkte dat dit best lastig ging, omdat de kleine soms niet goed aanhapte. Ook dronk zij erg onregelmatig en hield ze ervan om lang achter elkaar te slapen. Hierdoor hoopte het melk bij mij op. Dit in combinatie met een enorme melkproductie, zorgde ervoor dat ik na een paar dagen in de nacht 40 graden koorts kreeg. Ik belde mijn verloskundige op en zij kwam direct langs. Meteen zag zij dat het een borstontsteking was en gaf mij het advies om toch kleine hoeveelheden te kolven naast het geven van borstvoeding en de kleine wakker te maken voor voeding zodat mijn borsten regelmatig geleegd zouden worden. 

Mijn borsten masseren onder de douche (zodat het opgehoopte melk los zou komen), koolbladeren op mijn borsten leggen, kolven, de baby regelmatig aanleggen en veel rusten. Alle adviezen nam ik aan en ging hiermee aan de slag. Tevergeefs helaas. Na een aantal dagen had ik nog steeds borstontsteking en koorts. Mijn kraamhulp belde de dokter op en vroeg om een antibiotica kuur. Deze werd voorgeschreven zonder dat ik gezien was. Ik denk omdat ik echt net bevallen was en lichamelijk erg zwak was. 

Het liefst wilde ik geen antibiotica kuur, omdat ik ook bang was dat ik Marley er iets van zou meegeven door middel van de borstvoeding. Mijn vriend hakte op een gegeven moment de knoop door. Een antibiotica kuur of stoppen met borstvoeding, want dit kan niet langer. Na zeven dagen antibiotica voelde ik mij beter en waren mijn borsten weer soepel. “Yes, ik ben zooo blij dat het weg is” zei ik tegen mijn moeder. Ik voelde me gelijk een stuk beter. 

Helaas had ik te vroeg gejuicht. Na 1 dag kwam de borstontsteking terug en kreeg ik weer koorts. Hoppa, alle tools werden weer tevoorschijn gehaald: masseren onder de douche, warme kruik tegen mijn borsten en vervolgens kolven, tijdens het kolven masseren, koolbladeren tegen mijn borsten en appelstroop kompressen om de pijn te verminderen. Na een paar dagen toch naar de huisartsenpost geweest en weer een antibiotica kuur gekregen. Het moesten geen abcessen worden. 

Antibiotica kuur was voorbij en het hielp niks. Ik belde de huisarts op om dit te vertellen en kwam weer op consult. Nog een antibiotica kuur. Weer tevergeefs. De vierde keer bij de huisartsenpost gaf ik aan dat ik niet geloofde dat de antibiotica kuren hielpen en wilde niet meer. “Nee mevrouw, dit is de enige manier. Toch nog een kuur, want de vorige keer had je drie pillen per dag en nu krijg je er vier”. Oke. Ik stond er niet achter, maar was super moe, wilde dat het over ging en wilde er vooral voor Marley zijn. Dit gevoel kreeg ik af en toe niet, omdat ik alleen maar bezig was met mijn borsten. 

Na de vierde antibiotica kuur heb ik een lactatiekundige ingeschakeld en zij verwees mij naar een fysiotherapeut in Wognum. Zij konden met trillingen de ontsteking weg trillen. Na drie consulten en geen resultaat was ik er helemaal klaar mee. Ik liep inmiddels al een maand rond met pijn en ik was zo ontzettend moe dat ik bijna in slaap viel als ik liep. Ik wilde ervan af, maar ik kon ook niet stoppen met kolven en borstvoeding omdat het dan erger zou worden. 

In deze maand heb ik vier verschillende dokters gezien en alle vier gaven aan dat het geen abcessen waren. “Maar hoe kan het dan dat dit niet weg gaat? Ik masseer me rot, ik heb inmiddels al 200 witte kolen gekocht en ik douche 10 X per dag om die ontsteking weg te krijgen. Ik ben vier antibiotica kuren verder en ik heb drie keer een tril apparaat op mijn borsten gehad”. Ik snapte er niks van en het maakte me ontzettend verdrietig. Ik zat ‘s ochtends op bed en ik kon alleen maar huilen. Ik wilde niet alleen maar bezig zijn met mijn borsten. Ik wilde er alleen maar zijn voor de kleine meid. Van haar genieten, van dit mooie wondertje. 

Toen heb ik besloten om nogmaals de dokter te bellen. Eenmaal bij de dokter stond ik erop dat ik naar het ziekenhuis doorverwezen wilde worden. De dokter dacht dat dit misschien dan toch een optie zou kunnen zijn. Die ochtend kon ik gelijk langs de EHBO en na lang wachten werd er een echo gemaakt van mijn borsten. 

“Mevrouw, u heeft borstabcessen”. In mijn linkerborst een abces van bijna 10 bij 10 cm en in mijn rechterborst een kleinere. Ik kon alleen maar huilen. Aan de ene kant was ik zo blij dat ik wist wat het was, dat ik dus inderdaad het probleem niet zelf had kunnen oplossen. Aan de andere kant was ik zo dood moe dat ik van alles af wilde zijn. 

Mijn borsten moesten gedraineerd worden. Met een naald gaan ze dan in je borst prikken en halen het vuil eruit. Klinkt vies, maar na mijn bevalling dacht ik alleen maar “ik heb een kindje ter wereld gebracht dus deze pijn kan ik ook aan”. 

De volgende dag waren helaas de holtes weer gevuld met vuil. Weer naar de EHBO en weer werden mijn borsten gedraineerd. Ik weet nog heel goed dat de radioloog die dag zei: “mevrouw, ik verwacht u eigenlijk dit weekend wel weer terug te zien”. Ik brak. Een tranendal kwam en het stopte niet. Ik was zó moe. Al mijn energie was uit mijn lichaam verdwenen. Slapeloze nachten, om de drie uur kolven én om de drie uur de kleine voeden. Niet kunnen slapen van pijn en alleen maar bezig zijn met mijn borsten. Een grote knobbel in je borst voelen en niet goed geholpen worden door alle deskundigen om je heen. 

Daar lag ik dus, op een bed in het ziekenhuis, al de tranen die ik had, eruit te huilen. Gelukkig was mijn zus mee. Ik hield haar hand vast en we gingen naar huis. 

De volgende dag. Helaas, het was weer terug. Dat weekend kwam ik inderdaad weer terug bij dezelfde radioloog. 

Na 1.5 week bijna dagelijks 3/4 uur in het ziekenhuis geweest te zijn, was ik er klaar mee. EHBO afdeling, radiologie afdeling en borstkliniek. Alle adviezen om niet te stoppen met kolven “want dan wordt het erger” konden mijn rug op en ik stopte in één keer met kolven en borstvoeding (alsnog met pijn in mijn hart. Ik vond het zo ontzettend mooi om die kleine te laten groeien door mijn melk). 

Twee dagen had ik enorme stuwing, daarna voelde ik nog twee kleine bobbeltjes in mijn borsten. Ik ben nog een keer op controle geweest en toen was het klaar. 

Zes weken antibiotica geslikt. Zes weken lang rondgelopen met abcessen in mijn borsten en niemand, niemand die dit tegen mij zei. “Nee mevrouw het zijn nog geen abcessen”. Een abces, van bijna 10 bij 10 cm zat daar toch echt in mijn borst. 

Halverwege mei was ik klaar en kon ik echt al de rust krijgen die ik eigenlijk vanaf het begin al met mijn lieve kleine meisje had willen krijgen. Ik kon nu alleen maar genieten van haar. Geen frustraties meer, geen gehuil meer en vooral geen oververmoeidheid meer. Nog meer kon ik van haar gaan genieten. 

Als ik moeders één hele grote en belangrijke tip mag geven: vertrouw op je eigen lichaam. 

Jij kent je lichaam het beste en weet als de beste wat je lichaam nodig heeft. Ik heb mij te lang laten leiden door doktoren waardoor ik 6 weken te lang heb rondgelopen met iets wat eigenlijk al heel snel opgelost had kunnen worden.