Snap
  • Baby
  • baby
  • bevallen
  • zwanger
  • prematuur
  • wereldprematurendag

Het is wereld prematurendag

Ik voelde me bang, machteloos en wanhopig

Elke ochtend ging ik weer naar het ziekenhuis, bang dat ik mijn kleine kwetsbare mannetje pimpelpaars aan zou treffen. Diep van binnen was ik elke ochtend tijdens deze rit bang dat ik mijn zoontje niet meer levend aan zou treffen in zijn bedje. Ik hoopte maar dat dit een irreëele angst was.

Mijn zoontje had ademstops een aantal keer per dag, en als dat gebeurde gingen alle alarmbellen af. Ik vond het zo naar! Daarnaast groeide hij niet goed en lukte het drinken ook niet goed. Mijn gedachten waren steeds: "Wanneer komt dit allemaal goed? Hoe lang nog moet ik twee keer per dag naar het ziekenhuis, om hem maar drie kwartier te mogen zien om daarna weer weggekeken te worden door de verpleegkundigen?" Ik voelde me wanhopig en bang.

Het is vandaag wereld prematurendag. Mijn oudste en inmiddels achtjarige zoontje was een prematuur, maar gelukkig niet van het ernstige soort. Toch heb ik die eerste tijd dat hij in het ziekenhuis lag ik thuis was als heel zwaar ervaren! Ik was doodop, maakte met continue zorgen en voelde me vaak machteloos en wanhopig. Ik kon toen ook totaal niet goed relativeren, waarschijnlijk vanwege de hormonen en vanwege het feit dat het de eerste kindje was.

Maar moet je nagaan, mijn zoontje kwam met 35 weken, oké hij gedroeg zich jonger, maar toch. Ik heb dit al als superzwaar ervaren. Moet je nagaan hoe het is als je bevallen bent van echt een veel te vroeg geboren kindje. Als de angst dat hij/zij het niet gaat halen heel reëel is en als er allerlei complicaties optreden... Je kunt het je niet voorstellen.

Ken jij iemand die een prematuur heeft gehad?