Snap
  • Baby
  • Kind
  • Mama
  • Zwanger
  • peuter
  • peuterbrein
  • peuterpuberteit
  • Peuters
  • peuterpuber

Het is een fase

Peuterpubertijd

Je kent dat wel, je loopt gezellig met je peuter in de supermarkt, jij een grote kar en je peuter een schattig klein karretje. Jullie kletsen gezellig en laden de boodschappen in tot opeens je peuter besluit een driftbui te krijgen en jij denkt neeeeee niet nu. Maar ja daar heeft je peuter geen boodschap aan. Je voelt dat alle ogen op je gericht zijn met de brandende vraag doe wat aan dat vreselijke kind. Soms hoor je zelfs heel zachtjes iemand zeggen, “wat een vervelend kind, die zal je maar thuis hebben”. Niks van aantrekken gewoon doorgaan, wij moeders weten dat het niet aan ons ligt.

Mijn idee achter een eigen karretje is dat ze ook denken dat ze zelf boodschappen mogen doen en dus ook zelf mogen bepalen wat ze in hun karretje mogen doen. Misschien een idee om een briefje voor ze te maken wat ze mogen kopen, maar dan moet jij ook een briefje voor jezelf maken anders werkt het niet.

Mijn remedie is negeren hoe moeilijk dit ook is of afleiden. Ik zei vaak iets heel doms als “hey er loopt een olifant buiten moet je eens kijken” Dit werkte soms, niet altijd hoor, maar ach als moeder moet je iets.

Je hebt ook van die momenten dat ze iets weigeren

Ik weet nog een keer dat ik bij de kassa stond en dat mijn kleine peuter weigerde om dankjewel te zeggen toen ze een snoepje kreeg. Ik heb het haar 3 keer gevraagd en bij de vierde keer zei ik “dankjewel” en heb ik het snoepje opgegeten. De caissière en mijn dochter keken mij met open mond aan waarop ik zei “ze kan praten dus kan ze ook dankjewel zeggen”

Ik heb er zelf smakelijk om gelachen, mijn peuter daarentegen vond het niet grappig. Maar de volgende keer bij de supermarkt wist ze niet hoe gauw ze dankjewel moest zeggen.

Op de peuterspeelzaal hadden we een peuter die ook een driftbui kreeg en met spullen begon te gooien. Ik zeg “we gaan niet met spullen gooien, je mag ze even weer oppakken”. Waarop de kleine donder demonstratief haar armen over elkaar vouwt en boos begint te kijken en vervolgens “nee zegt”. Hilarisch natuurlijk maar ja je kunt niet gaan lachen dus nog maar een keer gevraagd en ja hoor dezelfde reactie. Ik dacht als jij kunt volhouden dan kan ik dat ook, ik heb haar op een stoeltje gezet en haar verteld dat ze weer mag gaan spelen als ze de blokken heeft opgeruimd. Het beeld wat ik kreeg was niet mals. Ze heeft het ongeveer 5 minuten volgehouden. Ik ben vervolgens op mijn knieën gaan zitten en heb gezegd “als jij nu eens de blokjes in mijn handen legt dan ruimen we ze samen op” na iets van gemor heeft ze dit toch maar gedaan. Ik hou ervan, dit meisje laat zich het kaas niet van het brood eten.

Ik ben heel benieuwd naar jullie anekdotes en hoe jullie dit hebben opgelost.

En bedenk, het is een fase, het is een fase, het is een fase en als de peuterpubertijd voorbij is krijgt je hem nog een keer voor je kiezen in fase 2 als ze 15 zijn.  

geduld is een schone zaak ? ?

6 jaar geleden

Mijn zoontje van 1,5 heeft ook het kleine supermarkt karretje uitgevonden en vind hem geweldig. Tot we klaar zijn met de boodschappen en hem terug gaan zetten. De eerste drie keer ging hij ook gillend op de grond liggen. Mij doet dat niet zo veel. Ik ga er bij staan kijken en lach er gewoon om en wacht net zolang tot het voorbij is. Iedere keer duurde dit scenario steeds iets korter en nu zetten we het karretje gewoon weg en loopt hij zonder drama mee.

Op de peuterspeelzaal moeten ze meer dan thuis. Maar peuters wennen heel snel aan regels zolang je maar consequent bent. De regels op de peuterspeelzaal kunnen prima anders zijn dan thuis daar switchen ze gemakkelijk tussen.

6 jaar geleden

ik had het idee dat je dit bedoelde met geval peuterspeelzaal