Het gruwel: verlatingsangst!

Casper is nu bijna 20 maanden oud, 1,5 jaar. Tot vorige week waren wij van die gelukkig ouders die trots konden vertellen dat slapen voor hem nooit een probleem was. Hij sliep al snel door en eenmaal zijn middagroutine ook op punt stond gingen middagdutjes vanzelf. Tot vorige week. 

De laatste week heeft Casper enorm last van verlatingsangst. Durf maar eens een meter verder dan hem gaan staan dan komen de krokodillentranen al. Gaan slapen is een ramp. Het is echt NOT DONE om hem in zijn bed alleen te laten, in geen tijd staat hij recht aan zijn bedeinde al schreeuwend voor mama en papa. Ook 's nachts wordt hij wakker en duurt het een eeuwigheid om hem weer kalm te krijgen.

Natuurlijk begon dit net in de week dat mama en papa besloten om enkele daagjes ertussenuit te gaan. Nota bene de eerste keer dat mama en papa nog eens enkele daagjes onder hun tweetjes waren sinds de geboorte van Casper. 

Als ouder krijg je het gevoel dat je faalt. Hoe graag hij ook bij bommie en bompie blijft, ik  laat hem toch wel in de steek terwijl hij in de knoop ligt met zijn gevoelens en ons niet wilt missen. Foei mama toch! 

Anderzijds was ik ook blijf om nog eens tijd te hebben voor mijn eigen en mijn lief (ja, momenteel nog mijn lief) zonder dat er de hele dag een kind rond mijn been hangt. Mamaaa, mamaaaa... Ik wil niet zeggen dat hij een blok aan mijn been is, of ja misschien is dat soms toch wel het geval. Krijg maar eens je huishouden op orde of ga nog eens rustig naar WC. 

Het schuldgevoel wint soms de bovenhand, maar moet ik een schuldgevoel hebben? 

Ik wil een goede mama zijn voor Casper, ik wil hem alles geven wat zijn hartje begeert. Alles wat hij nodig heeft om op te groeien tot een knappe, slimme jongeman. Dat kan ik alleen als ik de beste versie ben van mezelf, van Melanie. Uitgeslapen, ontspannen en klaar om er weer in te vliegen. En ook een goede relatie met papa is hiervoor enorm belangrijk.

We zijn maar twee dagen weggeweest. Al leek het alsof ik Casper een week niet had gezien. Toen we arriveerden in het hotel was de verleiding enorm groot om niet meteen in ons bed te kruipen. Even bekomen van de laatste vermoeiende dagen. Geluk bij een ongeluk dat onze kamer nog niet meteen klaar was. Dus gingen we lunchen, de stad in en ons nadien opfrissen voor een uitgebreid diner onder ons twee. De berichtjes die we kregen van het thuisfront waren verrassend positief. Tot hij ging slapen natuurlijk. Zolang je erbij blijft zitten, gaat het goed en valt hij weer in slaap. Maar is dit de oplossing? 

Nu zijn we weer thuis, met de dagelijkse struggles. ' s Middags is het een heel gevecht om hem te laten slapen en ook 's avonds. Dus zetten we ons langs zijn bedje, 10- 15 minuten, tot hij naar dromenland vertrekt. Misschien niet de beste tactiek, maar 2 uur laten krijsen lijkt me ook niet zo best. 

We hebben het geprobeerd, 5 minuten laten wenen- terug goed leggen en naar beneden. Tien minuten laten weten- terug goed gaan leggen weer naar beneden. - 20 minuten laten wenen... ja, je begrijpt mijn punt. We waren 2 uur verder en nog niets opgeschoten. Het kind was nat van het zweet, helemaal over zijn toeren en sliep NIET. Ook mama was over haar toeren, haar hart brak in 10000 stukjes. 

Van het bijslapen en het ontspannen is er geen spoor meer. Wij zijn weer gewoon zombie mama en papa. 

Alle tips zijn welkom op mijn instastory! #helpthisparentsout

https://www.instagram.com/stories/bymelaniie/