9 jaar geleden
Het eerste stapje (of stiekem haar derde)
Dat het eraan zat komen was al een tijdje duidelijk, maar toch word je verrast als ze daadwerkelijk haar eerste stapje zet.
Onze kleine duvel is 10 maanden oud en vanaf haar geboorte is het al duidelijk dat ze een sterke dame is. Bij de apgar test werd ze op haar benen gezet en begon ze te stappen. Stevige benen was het oordeel van de verloskundige. Al snel richtte ze haar hoofdje op en met 10 weken rolde ze zich voor het eerst om. Ik zou het zelf niet geloven als ik het niet op film had vastgelegd.
Met 5 maanden kon ze al niet meer in de wagenbak omdat ze eruit probeerde te klimmen door haar handjes op de rand te leggen en zich probeerde op te trekken. Dit gaf mij wat onzekerheid omdat overal staat dat ze met 7 maanden pas zittend in de wagen mogen. Maar ze zat al tijden vrij stevig, nog niet zelfstandig tot zit komen dus voor de zekerheid hebben we hem zoveel mogelijk in de ligstand gezet totdat ze echt zelfstandig kon gaan zitten, dit was rond 7 maanden. Bij het oefenen met zitten kwam ook het oefenen met kruipen. Ze zette zichzelf op handen en voeten neer en probeerde vooruit te komen. Geen succes uiteraard. Dit heeft wel een aantal weken geduurd. Op een gegeven moment begon ze zich al op te trekken zonder dat ze kon kruipen. Ik hoorde mijn vader angstvallig zeggen dat het niet goed was als ze het kruipen zou overslaan.
We zouden wel zien, zeiden we tegen elkaar. Maar zoals alles in de ontwikkeling, een baby laat zich niet dwingen en doet alles op haar eigen manier. Zo ook de onze, ze ging kruipen toen ze er aan toe was. En toen was het hek van de dam. Want toen ze eenmaal kon kruipen kon ze zich al heel snel goed optrekken. Al die leuke nieuwe dingen waar ze aan wilde zitten en niet bij kon waren zo natuurlijk wel te bereiken. Dus nu stond ze regelmatig op haar tenen te grijpen naar alles wat los en vast zat. En daarna kwam natuurlijk al snel het langs de meubels lopen.
Van de week had ik een boekje vast dat net buiten haar bereik was. Ze liep langs de bank en liet de bank los en reikte met haar handjes naar het boekje. Ze wilde een stapje doen, maar viel pardoes op haar billen. En dit gebeurde nog een paar keer deze week. Die stapjes zaten er dus aan te komen.
Op oudjaarsdag moest ik nog werken en mijn man was met mijn dochter al naar mijn ouders gegaan. Ik zou uit mijn werk daar naar toe komen. Toen ik daar kwam vertelde mijn man vol trots dat ze haar eerste stapje had gezet! Potverdorie heb ik dat gemist! Ik heb er altijd grapjes over gemaakt dat dat eerste stapje zou komen als ik op mijn werk was en nu was het nog waarheid geworden ook. Maar ja dat tweede stapje moest toch lukken ik was er immers nu. Later op de avond sta ik in de keuken en hoor ik mijn vader roepen: "jaaaa, je hebt een stapje gedaan, ze deed haar tweede stapje"! Nou toen voelde ik me wel even als in een comedy, dat ze het steeds zou doen als ik even de kamer uit was.
Na een vermoeiende nacht (mijn dochter besloot om van half 3 tot half 5 te gaan spoken) gingen we eerst even naar de kinderboerderij bij mijn ouders om de hoek. Het was erg leuk en mijn dochter genoot van de dieren en de wind. Daarna lekker naar huis. Mijn man ging werken en ik was met mijn gare hoofd alleen met mijn dochter. Ze is heel even gaan slapen maar werd wakker van vuurwerk. Daarna op de bank gaan liggen met haar en hebben we samen nog even een slaapje gedaan. Daarna ging ze uitgerust verder spelen en ik ging maar even wat opruimen. En daar stond ze bij de achterdeur, ze zag iets in de keuken wat ook wel erg interessant was. Ze liet haar handjes los en schuifelde met een voetje naar voren. En boem daar lag ze weer op handen en knieën. Maar hey dit was haar derde stapje en ik was erbij! Ik had gehoopt het dat ze het lopen nog wat uit zou stellen want dan moet ik nog sneller en alerter zijn en dan is ze ook echt een dreumes. Maar ik gloei van trots hoor. Mijn kleine meisje wordt groter en zelfstandiger en wij mogen het van dichtbij meemaken.
Door haar nieuw gewonnen zelf vertrouwen wordt ze wel iets te roekeloos. De maxi cosi had ik nog niet opgeborgen en stond nog naast de bank. Ze pakte de achterkant en duwde hem naar de grond en ging er zo in staan en toen lekker heen en weer wiebelen en een lol dat ze had. Het werd alleen maar leuker toen ze de schrik in mijn ogen zag. Daarom noem ik haar mijn kleine duvel, want och wat kan ze toch bizarre stunts uithalen en daarbij breed lachend mij aankijken. Zo van: kijk eens mama wat ik kan, dit mag niet hè?
Ik weet dat dit pas het begin is, ik was namelijk precies zo!