Het echte leven kan beginnen

Voor ik van uit het ziekenhuis in de auto zat was ik moe en misselijk. Dat stukje van kamer naar parkeerplek wat ik zittend in een rolstoel had afgelegd was ik hellemaal kapot. En dan moest ik nog naar huis. Mijn man had de auto zo dicht mogelijk bij de voordeur geparkeerd. Ondersteunt door mijn man schoffelde ik het huis binnen daar stonden mijn oude 1 persoons bed waar ik voorlopig niet van af kon komen. Ik was moe leeg en op en daar zat ik dan op bed met een baby die alle aandacht van de wereld verdient. Me moeder en zus kwamen ons wondertje even bekijken. Ik had geen oog meer voor de visite of voor nina. Ik probeerde nog even op te letten wat de kraamverzorger te zeggen had, maar ook daar van hoopte ik dat mijn man had onthouden wat we allemaal moeten op schrijven en doen. 

Elke 3 uur nina borstvoeding was confronterend omdat ik dat niet allen kan. Nina moest aangegeven worden. Als ik probeerde te lopen was ik bang om te vallen. Van rechtop zitten werd ik al duizelig de trap af deed ik de eerst dag op mijn billen met mijn man voor me zodat ik niet voorover kon vallen. Ik zou dit moeten kunnen waarom laat mijn lichaam me in de steek. Borstvoeding geven deed pijn maar dit wil ik. Ik ben die persoon die pro borstvoeding is, die zonder moeite haar borst uit haar shirt haalt in een restaurant om mijn kleine meid voeding te geven. Maar op dit moment ben ik blij als ze klaar is met drinken en ik weer wat bijkan komen. 

Alles daar onder was kapot en op dag 5 mochten de hechtingen er uit wat ik er fijn idee vond omdat met lopen ( als je dat al lopen kan noemen) de hechtingen erg trokken en zeer deden. Wat een opluchting geen hechtingen meer hier door kon ik ook al weer wat beter lopen. Helaas was deze opluchting van korte duur de zelfde avond op de wc voelden ik iets geks gevolgd door  bloed. Een thee kop bloed lag er voor ik het wis in de wc in paniek riep ik mijn man help, ik bloed en weet niet wat wil moet doen. Ik kon tussen de paniek door nog realiseren dan het bloeden minder werd maar de paniek was hoog. Bel me zus nu, mijn lieve zus die zich gehaast had om bij me te komen zat binnen 2 minuten naast me. Trillend van de adrenaline met de tranen in me ogen het is al minder aan het bloeden maar volgens mij is het nu hellemaal kapot heb ik huilend tussen de tranen door gezegd. En  ja helemaal kapot was het mijn wond was gaan wijken zo als ze dat noemen, daarmee bedoelen ze dat het er ongeveer weer zo uitziet als voor het hechten. Helaas daar kunnen ze nu niets meer aan doen je huid moet gewoon naar elkaar toe groeien. 

Hoewel alles daar ⬇️ nu open was ging het lopen beter werd ik minder misselijk en duizelig als ik stond. Lang lopen of staan was er nog zeker niet bij en met nina lopen durfde ik ook nog niet ik was bang dat ik mijn kleine meid zou laten vallen. Dat het lichamelijk beter ging deed ook veel goeds voor mijn humeur ik werd langzaam wat vrolijker en kon eindelijk wat meer gaan genieten van het echte leven. 

Het echte leven is met vallen en opstaan en dan zal altijd wel zo blijven en dan is ook niet erg zolang je maar weer gaat staan  

Meer vallen en staan volgende keer !!