Het drama dat knuffel heet

Gisteren op het nieuws zag ik dat de NS deze week heeft uitgeroepen tot ‘De week van de verloren knuffel’. Een super leuk initiatief. En ook een heel mooi initiatief, want ik weet als geen ander hoe erg het is om één van je liefste en trouwste vrienden op de wereld te moeten missen: je knuffel. Ik heb mezelf maar wijsgemaakt dat mijn vriend nu het leven leidt waar ik altijd van gedroomd heb, wonende in New York, want dat is de plek waar ik ‘Poes’ ben kwijtgeraakt. Hij had het slechter kunnen treffen. Waar ik zestien jaar voor nodig had, speelt Sam in slechts vijf maanden tijd klaar. En hij is inmiddels niet één, maar al twee knuffels kwijt…

Ik heb dit verhaal nog nooit eerder online gedeeld, want zeg nou zelf, het is best gênant om op je zestiende nog een knuffel mee te nemen op vakantie. Maar in het kader van ‘De week van de verloren knuffel’ en omdat het stiekem best een grappig verhaal is, ga ik nu toch met de billen bloot.

In New York gebeurt het

Op mijn zestiende mocht ik met mijn vriendin en haar ouders mee op vakantie naar New York. Toen ik dit hoorde zat ik te stuiteren op mijn stoel. NEW F*CKING YORK! Ik had zelfs nog nooit gevlogen en nu ging ik gewoon naar de Verenigde Staten. Iets waar ik al van kinds af aan van droomde.‘Yeah!’ De vakantie was, zoals ik al voorspeld had, in één woord: GEWELDIG! Maar… er kwam wel een kleine smet op het geheel door het drama dat zich in ons hotel afgespeeld had. Het drama dat 'Poes' heet…

Toen we na een lange dag de toerist uithangen terugkwamen op onze schone hotelkamer, was mijn knuffel - simpelweg genaamd ‘Poes’ (alhoewel simpel, het was officieel een hond dat er eerder uitzag als een schaap dan als een poes) - weg. Hoewel ik zeker wist dat ik hem op bed had achtergelaten, heb ik de hele hotelkamer uitgekamd: van het bed, tot aan het keukentje en zelfs in de douche heb ik gekeken. Maar ‘Poes’ was weg. Spoorloos verdwenen. Waarschijnlijk met het verschonen van de bedden per ongeluk tussen de lakens terechtgekomen en meegenomen door de schoonmaakster. Ook al was ik al zestien, mijn wereld stortte voor mijn gevoel op dat moment in. Al zestien jaar was ‘Poes’ mijn beste vriend. Lief en leed had ik met hem gedeeld. En nu was hij helemaal alleen, in een vreemd land, en zou ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer terugzien.

Maar nu komt het ergste van alles. Ik wilde ‘Poes’ koste wat kost terugvinden en dus gingen mijn vriendin en ik naar de receptie, waar ik keihard huilend in ‘tiener Engels’ tegen de baliemedewerker zei: ‘Help, I lost my pussy’. Op dit moment plas ik gewoon weer in mijn broek van het lachen. Op dat moment echter had ik geen idee van wat de uitspraak in de oren van alle mensen die op dat moment in de lobby stonden écht betekende. Ik zal ongetwijfeld rare blikken hebben gekregen van mensen, maar dat is me op dat moment helemaal ontgaan. En ik maakte het alleen maar erger door er nog aan toe te voegen: ‘Well, it is called Pussy, but it is actually a dog and looks more like a sheep’. Dat dus. Het moge duidelijk zijn dat ‘Poes’ nooit meer is teruggevonden. In ieder geval niet door mij. En ik denk eerlijk gezegd ook niet dat iemand anders blij gemaakt is met dat vieze, versleten ding. (Poes, mocht je dit lezen: sorry voor de lelijke woorden).  

Sam kan het ook

Dit verhaal kwam pasgeleden nog ter sprake toen Sam zijn allereerste knuffel kwijtraakte. Waarschijnlijk uit de maxi-cosi gevallen toen ik hem uit de auto tilde. Natuurlijk was het zijn allerleukste knuffel. Zo zonde! Gelukkig is hij zich er op deze leeftijd nog niet van bewust en vond ik het dus erger dan hem. Toen ik mijn vriendin - waar ik destijds mee naar New York ben geweest - daarna aan de telefoon had, kwam dit voorval ter sprake en rakelden we natuurlijk meteen het ‘Poes’-verhaal op. Wat hebben we weer gelachen! Gelukkig eindigde het verhaal van Sam positiever, want hij heeft een nieuwe versie van zijn knuffel gekregen van de vrienden waar we de eerste versie ook van hadden gekregen. Super lief! En gelukkig heeft Sam nu nog niet de leeftijd waarop hij kan zeggen: ‘Maar dat is niet de echte. Hij ruikt en voelt anders.’ Hij heeft hem dankbaar geaccepteerd. Net alsof er niets gebeurd was.

In de tussentijd is ook knuffel nummer twee zoekgeraakt. Dit keer weliswaar een andere als de eerste keer, maar net zo zonde. En waarschijnlijk op dezelfde manier gebeurd: uit de maxi-cosi gevallen. Dit heeft me dan ook doen besluiten om tegenwoordig alleen maar harde speeltjes in zijn maxi-cosi te vervoeren. Die hoor je tenminste kletteren op straat als ze eruit vallen.

De week van de verloren knuffel

Maar ik en Sam zijn niet de enigen die knuffels kwijtraken, zo blijkt. Jaarlijks laten duizenden mensen per ongeluk voorwerpen achter in de trein, waaronder veel knuffels. Om deze reden heeft de NS de week voor Sinterklaas uitgeroepen tot ‘De week van de verloren knuffel’ en hebben ze in de afgelopen week elke dag een foto op hun social media kanalen geplaatst van gevonden knuffels die graag naar hun eigenaars terug willen. In totaal gaat het bij deze actie om vijf knuffels en het doel van NS is om deze alle vijf voor Sinterklaasavond te hebben herenigd met het kindje dat hem verloren is. Meer informatie vind je op de site van de NS, of op hun social media kanalen.

Ik hoop echt dat de NS erin slaagt hun doel te behalen en de vijf knuffels met hun eigenaars te herenigen, want ik weet als geen ander hoe het is om je meest dierbare pluchen vriend te moeten missen. En nee, helaas zit ‘Poes’ er niet tussen…