Het beruchte plekje geven

Voor je verder leest wil ik je laten weten dat alle sterrenouders weten dat je het enorm goed bedoelt als je zegt:

“Ik hoop dat het een plekje krijgt”

“Ga het maar een plekje geven”

“Heeft het al een plekje?” of iets dergelijks.

Maar laat ik ook meteen duidelijk zijn, dat deze opmerking enorm veel pijn kan doen.

Ik heb ondertussen denk ik al meer dan 100 sterrenouders gesproken en ben er nog geen 1 tegen gekomen die deze opmerking fijn vond.

Plus als je wereldwijd ernaar gaat googlen, merk je dat overal deze opmerking pijn blijft doen.

Dat gezegd hebbende, wil ik je graag uitleggen, WAAROM? Waarom doet deze opmerking pijn? Waarom kunnen wij deze opmerking niet fijn vinden?

Het verlies van je kind, is het verlies van een stuk(je) van jezelf. Als moeder maar ook al vader (de partner, voor mij gemak noem ik het vader) zijnde. Deze groep wordt nog vaker onderschat in hun pijn, het klopt de pijn is eventueel anders door de ervaring. De moeder heeft het gedragen, maar de vader staat in zo’n situatie vaak machteloos aan de zijlijn te kijken, doen wat ie kan doen, maar wel aan te zien hoe zijn vrouw én zijn kind door een enorm kwetsbare situatie gaan. De vader moet zich sterk houden zodat de moeder eventueel niet compleet instort. Wat ook niet vergeten moet worden is dat de baby ook voor de helft van de vader is, die verliest ook een stuk van zichzelf als het stel een baby verliest.

De ouders hebben dus echt samen pijn, ze zijn een stuk(je) van zichzelf verloren op het moment dat een baby overlijdt. Ze zeggen dat stellen veranderen als je een ouders wordt, kan je je voorstellen dat als je ouders wordt én je verliest je kind dat het enorm veel met je doet?

Sommige mensen kunnen het verlies van een grootouder(s), ouder(s), broer/zus of zelfs huisdieren geen plekje geven. Die hebben namelijk zo’n groot deel van hun leven uitgemaakt, hun leven beter gemaakt en er voor hun geweest. Doordat ze zo belangrijk waren, kunnen ze het verlies van deze personen af en toe ook geen plekje geven. Daar lijkt meer begrip voor te zijn, omdat de buitenwereld langere tijd verhalen heeft gehoord, de buitenwereld langere tijd er toch een bepaald onderdeel in is geweest en ze misschien zelfs de personen kennen.

Begrijpelijk, met het verlies van een baby heeft de omgeving vooral de “zwanger-periode” gekend. Heeft de omgeving nauwelijks tot niet de baby gekend. Het is ook moeilijk voor de omgeving om echt te begrijpen hoe je iets kan missen wat maar zo “kort” onderdeel van je leven is geweest.

Maar laat me je uitleggen dat dat “korte” zo’n enorme impact heeft.

Ik betrek het even op mijn verhaal, ik ben met 19 weken bevallen. Ik heb 19 weken lang nóg een hartje in mezelf horen kloppen, ik heb moedergevoelens gekregen, we maakte toekomstplannen, de baby stond al meteen ver op nummer 1 en de rest kwam later. Alleen al het feit dat ik zwanger was veranderde mijn leven in veel aspecten, wat ik voor de kleine overhad. Je leeft naar iets toe, je bereid je voor. Ik vraag ook niet dat de buitenwereld haar net zo erg mist als dat wij doen, ik kan me goed voorstellen dat het lastig is om een persoon te missen die je amper tot niet hebt gekend. Uitzonderingen daar gelaten dat mensen het proberen en écht hun best doen om het te snappen.

Ik heb 19 weken voor mijn kind gezorgd, een taak die levenslang had moeten zijn. En niet alleen ik, maar mijn partner ook. Je rouwt niet alleen om je verlies, je rouwt ook om alles wat je níét met je kind gaat meemaken. De nachtelijke huilbuilen, de eerste stapjes, het zien opgroeien, naar schoolgaan, vriendjes/vriendinnetjes krijgen, afstuderen, trouwen, kleinkinderen en nog véél meer. Je rouwt o.a. om een toekomst die je nooit zal krijgen. En je zal levenslang geconfronteerd worden met het feit dat je niet compleet bent. Misschien is er een baby in de omgeving die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als jouw sterretje. Niet altijd, maar af en toe zal je je als ouder afvragen hoe het was geweest als de kleine nog wél had geleefd. Op belangrijke momenten in je leven, zal je ook voelen dat je niet compleet bent. Bijvoorbeeld, ik zou trouwen met Faith* in mijn buik, de bruiloft is nu verzet i.v.m. corona, maar als we een nieuwe datum hebben is Faith* er niet meer fysiek bij. Ik zal waarschijnlijk de dag van mijn leven hebben, maar als je diep in mijn hart kijkt, huilt het omdat ze er niet bij is en zal het toch ergens een zwart randje hebben.

Kan je jezelf nu iets meer voorstellen dat ik dit geen plekje kan geven?

- Ik was leven aan het creëren

- De baby was al meteen mijn nummer 1 bij de eerste ontmoeting op de echo

- Ik rouw om het verlies

- Ik rouw om het stuk verlies van mezelf

- Ik rouw om mijn toekomst, die ik nooit ga hebben met mijn kind

- De rest van mijn leven zal ik geconfronteerd worden met mijn verlies

En gewoon heel simpel, ik ben mijn kind verloren, MIJN KIND! Het is onnatuurlijk om je kind te moeten overleven, welke leeftijd je ook hebt. Het is tegen de natuur is, het is onmenselijk, het is de verkeerde volgorde. Het is een pijn die niet te beschrijven valt!

Je hart breekt al in stukjes bij liefdesverdriet, maar dit gaat verder dan liefdesverdriet. Je hart is zo kapot dat je die voor een deel bij elkaar kan krijgen, maar er zal altijd een wond in zitten. Een wond van een kind die je niet meer fysiek bij je kan dragen. Een wond die nooit, maar dan ook nooit een litteken zal worden. Een wond waarbij als je in rustig vaarwater komt misschien een korstje op komt, maar als je weer in de rouw zit net zo hard kan bloeden als op de eerste dag. Een wond waar je pleisters op kan plakken maar nooit zal helen.

Een wond die de naam heeft van je overleden kind.

Alle ouders die met verlies te maken hebben, proberen er serieus het beste van te maken. Ze willen vooruit, maar soms als ze vooruitgaan worden ze weer teruggetrokken. Het zal een levenslang gevecht zijn met jezelf terwijl je toch je mooiste leven wilt creëren zodat je sterretje die boven is ook trots op je is.

Dus alsjeblieft, ik weet dat je het goed en liefdevol bedoelt, dat je misschien niet weet wat je moet zeggen, je er niet op uit bent om mij te kwetsen, je mij waarschijnlijk alleen maar wilt helpen, je hoopt dat ik weer een leven kan hebben ondanks dit verlies, zegt nooit meer tegen sterrenouders dat het “een plekje” zal krijgen o.i.d.

Het doet echt enorm veel pijn.