Heb ik al eens gezegd 2

Die kinderwens was er dus. De twijfel of die ooit vervuld zou worden nog veel meer.

Ondertussen zat ik helemaal in het traject dokter Duur, dokter Nogduurder, professor Kostwelveel, ziekenhuis Kostnogmeer. Mijn hoofd voelde zich niet goed en mijn lijf gedroeg zich hetzelfde. Ellendig, moe, misselijk. 

Ik wist dat ik stressgevoelig was, als tiener heb ik vaak, gebukt onder examenstress, de bus of trein gezegend met een litertje maaginhoud. Gezien de omstandigheden keek ik er dan ook niet van op dat ik vaker en vaker de 100 meter badkamersprint in recordtempo aflegde. Dat ik dan om 8 uur K.O in de zetel lag was ook maar normaal, geen voeding is namelijk geen energie.

Klinkt compleet logisch, toch? 

Hevige maandstonden hebben er ook voor gezorgd dat ik het gewend was om ijzertabletjes te nemen, mijn laatste kuur was intussen al een tijdje geleden, ik was die vermoeidheid ondertussen enorm beu. Zoveel goeie Netflix series en ik kon geen enkele aflevering tot het einde kijken en mijn vriend is niet het ' ik wacht wel'-type dus dit kon uiteraard niet verder zo. Begrijp je wel. Even mijn bloed laten controleren en er weer een doosje ferograd in knallen lost dat probleem wel op. In die periode vroeg ik standaard aan mijn huisarts om mijn bloed te controleren op zwangerschap, niemand keek dus nog op van die vraag.

Het resultaat was een ander verhaal. 

"Proficiat" -met? "Ja, ze is zwanger "

Mijn dokter. Tegen mijn vriend, die ik even vroeg om te bellen voor het resultaat omdat ik in bad ging. Hij was gaan werken en zat dan vlakbij een apotheker en kon meteen mijn vitamines ophalen -efficiënt, right?-

Klopt, Nicky, daddy-to-be, wist nog voor mij, zwanger wezen in kwestie, dat er leven groeide waar het niet mogelijk leek.

Toen hij mij belde nam ik nietsvermoedend op, denkend dat er misschien nog een tekort was waar ik niks van wist, eerder een teveel zo blijkt. Een meer dan welkom extra'tje. Ons cadeau van een zomeravond na het trouwfeest van zijn beste vriend een tiental weken geleden. 10 weken. 10 weken zwanger. 

Zwanger. 

Was ik hysterisch? Misschien. In paniek? Misschien. In die tien weken had ik namelijk gedronken, getuimeld in een rollercoaster, een redelijk pijnlijke val gemaakt, sushi gegeten,... alles gedaan wat dat kleine erwtje in mijn buik nu nét niet leuk zou vinden. 

Nicky was ondertussen in zijn auto gesprongen, hoe hij heelhuids thuis is geraakt weet ik niet want hij beefde zo erg dat hij niet meer op 1 tegel kon blijven staan. Of gewoon staan. Zitten leek al een opgave. Ik had ondertussen mijn moeder gebeld, hoe zij dan weer iets van mijn verhaal heeft begrepen is ook nog een raadsel. Ik sprak zo snel en hoog, meer een schelle fluittoon gedempt door gesnik, dat ik denk dat onze hond meer begreep van mijn woorden dan zij. Maar ze leek het goed te snappen want na twintig 'nee?!'s volgde vlotjes ' DAN WORD IK OMA ' en meer vreugdekreten waar alleen de hond wat van kon maken.

Die avond nog konden we terecht bij onze gynaecoloog, hij voelde mijn paniek door te telefoon en ik denk zelfs dat hij stiekem opgelucht en gelukkig was voor mij. Hij had dit namelijk ook van dichtbij meegemaakt, mij meermaals slecht nieuws moeten brengen. Dat goede nieuws had dringend een hartslag nodig. En die kreeg ik, sterk en snel. 

"hey boontje "