Have you ever seen the rain?

Na een loodzware zwangerschap met complicaties ben ik in overleg met de gynaecoloog  met 38.3 weken ingeleid.

Als ik had geweten wat ik nu wist,  had ik mijn zoontje zo lang laten zitten als hij wou. Ookal had ik dan geen nacht meer geslapen, en geen stap meer kunnen zetten tot aan de bevalling.

Nee, deze blog gaat niet over mijn zwangerschap of bevalling, die overigens wel heel voorspoedig verliep.

Deze blog gaat over hoe ziek Frenkie werd op dag 6.. 

Wat zaten we op een roze wolk. Heerlijk thuis genieten van onze 2 zoontjes. Een kanjer van een kraamverzorgster en een wolk van een baby. De oudste die super trots was op zijn broertje maakte ons geluk compleet.

De 6e dag kwamen ze voor de gehoortest en hielprik. Daar begon het op te vallen hoe oppervlakkig Frenkie ademde want de test wou maar niet lukken door het geluid dat hij maakte. Deed hij dit altijd? Het was mij nog niet eerder opgevallen..

De kraamverzorgster gaf aan dat babys wel vaker een snelle ademhaling hadden. En hij deed het super dus ze was niet bezorgd. En dat was ook zo.. op dag 4 zat meneer alweer op zijn geboortegewicht. Hij dronk elke 3 uur goed uit de borst, hield zichzelf warm en had goede volle luiers. Maar toch kreeg ik buikpijn... het voelde niet goed dat frenkie zo ademde.

Maak je toch niet zo druk hoor ik ze nog zeggen. Maar om 23.00 uur besloot ik toch de  eerstelijns verloskundige te bellen. Ze hoorde Frenkie ademen door de telefoon  en ook haar zat het niet lekker. " ik loop gelijk even naar de kinderarts,  blijf aan de lijn". 5 minuten later waren ze erover uit dat we naar het ziekenhuis moesten komen , of we ook wouden opschieten en ons gelijk bij de arts op verdieping 4 wouden melden.

Frenkie werd gelijk aan de saturatie en hartslag/ ademhaling meter gelegd. Zijn saturatie was 87, deze mag niet onder de 92 zijn.  En ook zijn hartslag en ademhaling waren aanzienlijk verhoogd.

Verder had hij geen koorts, geen snot en geen verdere tekenen van een infectie.

Dus hij werd gelijk aan het zuurstof gelegd, werd er een infuus in zijn hoofdje geprikt ( wat na 7 pogingen in zijn hele lijfje uiteindelijk alleen in zn hoofdje lukte) en er werden longfoto's aangevraagd. Ondertussen probeerde de kinderarts bloed af te nemen. Dit was echter bijna onmogelijk en werd een langdurige martelgang door zijn vernauwde adertjes. Ondertussen probeerde ik mezelf kalm en sterk te houden terwijl de tranen als een waterval over mijn wangen stroomden. Frenkie gaf nergens wat om, hij had er simpelweg de kracht niet voor.

Een gebroken hart is 1 ding, mijn hart was verplettert.  Je kindje zo zien breekt je als moeder in duizend stukjes.

Hoe het verder ging zal ik in de volgende blog(s) vertellen. Anders wordt het gelijk wel heel lang..

Liefs

Britta