Goede tijden, slechte tijden, het 1e kindje dat gaat!!

Die nacht slapen we beide niet fijn. We merken dat we veel nadenken over Hayley. Beide doen we het wel in stilte zogezegd. 

De dag erna zijn we gewoon om 10 uur weer in het ziekenhuis. Voor het gesprek met de artsen gaan we natuurlijk eerst bij Hayley kijken. Er is niks veranderd. 

Als de artsen komen, gaan we naar een kamertje waar we in alle rust kunnen praten. Ook Hayley haar vaste verpleegkundige gaat mee. 
De arts begint met uitleggen wat hersenbloedingen inhouden bij premature kindjes. Elk bloedvat is dunner dan een haar dus heel fragiel. Kans op stuk gaan is dus groot, helemaal als er veel dingen gebeuren aan het lichaampje. Daardoor kan een kindje boos/verdrietig/blij (eigenlijk alles) worden en dan wordt de druk op de bloedvaten hoger. En hoe hoger, hoe meer kans op knappen van een vat. 

Met dat in ons achterhoofd krijgen wij te horen dat ze Hayley helemaal nagekeken hebben. Er is een scan, echo en foto's gemaakt. Ze hebben nauwkeurig de plek beoordeeld en de "schade" die er nu al is en wat er zou kunnen komen. 
Al deze gegevens zijn erg positief voor Hayley. De bloeding heeft zich echt beperkt tot de maanvormige holtes en de echo's e.d. laten zien dat de bloeding nu gestopt is. Hierdoor zal de bloeding zich niet verder trekken in de rest van de hersenen. Dat is zeer gunstig voor de toekomst. Ook kunnen ze zien dat Hayley geen verhoogde hersendruk heeft, wat wederom zeer gunstig is. 
Na alle onderzoeken kunnen ze ons een 95% positief antwoord geven dat Hayley niet gehandicapt zal zijn. Die 5% is het onverwachte, het geen wat altijd kan gebeuren maar dat is afwachten. 

Nou met 95% gaan wij akkoord zogezegd haha, wij besluiten met z'n alle de behandeling voort te zetten. 
Helemaal in onze nopjes gaan wij terug naar Hayley. 

De verpleegkundige loopt met ons mee en we gaan heerlijk buidelen met Hayley. Echt even intens genieten. Terwijl ik heerlijk met Hayley zit, horen we ineens een piep gaan. (als je buidelt zit je allemaal achter schermen waardoor je privacy hebt) 
We horen een hoop gehol en druk gepraat. Een intens geluid van een moeder gaat door merg en been. Een verpleegkundige doet haar hoofd om het scherm heen en vraagt of alles nog goed gaat met Hayley. Als wij ja zeggen, krijgen we te horen dat we zo moeten blijven zitten. Dat er iets niet goed gaat met een kindje en ze even daar aandacht aan moeten besteden. Prima zeggen we beide. 

De minuten verstrijken (het lijken wel uren) en dan hoor je een moeder snikkend zeggen dat haar dochter mag gaan. Dat ze haar niet meer gaan tegenhouden en haar naar de hemel laten gaan. 
Nou ik kan jullie zeggen dat dat door merg en been gaat hoor. Terwijl ik met Hayley zit, rollen de tranen over mijn wangen. Het is ook volledig stil op de afdeling en het enige wat je hoort is het gehuil van de moeder. En dan, dan ineens PPPPPIIIIIIIIEEEEEEPPPPPP. 
Ik merk dat ik Hayley dichter tegen mij aan druk. Hayley opent haar oogjes en kijkt naar mij. Ik geef haar een dikke kus en het lijkt alsof we elkaar helemaal begrijpen. 

Uiteindelijk heb ik bijna 3 uur met Hayley gelegen. Zij heeft heerlijk liggen slapen (en ik trouwens ook). Als zij terug gelegd wordt, voel ik mij echt ontzettend leeg. ppfff een hele zware middag. 

In overleg met de verpleegkundige besluiten wij die avond niet te komen. Hayley mag er toch niet meer uit aangezien dat echt te veel energie kost voor haar. Vooruit geven we uiteindelijk toe. Hayley heeft haar rust ook nodig. Morgen weer een nieuwe dag, deze dag heeft ons allen veel energie gekost namelijk. 

We besluiten die avond gewoon eens thuis te eten. Iets wat we de laatste 2 weken bijna niet gedaan hebben. Even wat tv kijken, post doornemen en gewoon even samen zijn. 

Thuis hebben we het over het overlijden van het kindje die middag. We hopen dat nooit meer mee te maken. Helaas gaat dat niet op, want in de 11 weken dat we op de NICU hebben gezeten hebben wij 7 kindjes zien overlijden. 7 kindjes die het niet hebben gered en een engeltje zijn geworden. 7 kindjes die de strijd hebben verloren die zij moesten aangaan. 7 kindjes, 7 prachtige wezentjes die niet lang hebben mogen leven. 7 kindjes die wij nooit zullen vergeten ondanks dat wij ze nooit hebben gekend, want die 7 kindjes maakte voor ons toen de statistieken waar dat er maar 1 op de 4 blijft leven. Klinkt heel raar maar dan denk je alleen maar, als het maar niet mijn kindje is. Dus die 7 kindjes hebben een plekje in ons hart veroverd. 

Wordt vervolgd .................................