gevonden wat ik zocht?

zo zo... bijna 2 jaar geleden schreef ik hier mijn eerste blog, lekker van me af schrijven dacht ik. Maar het moest niet te lang zijn, dus ik besloot een andere keer verder te schrijven.. 

ja, niet dus..

inmiddels is er veel gebeurd.. maar ik zal verder gaan waar mijn verhaal eindigde.

Even terug.

Een compromis koopwoning, beide een vast contract en zwanger!

Met de vraag of dit dan eindelijk genoeg zou zijn voor mij, voor mijn perfecte plaatje.

Een van de eerste vragen die door mijn hoofd spookte toen ik de test gegaan had was.. En nu? want wat doe je eigenlijk als je zwanger bent? Eerst maar eens aan hem vertellen. Ik ben een vaste klant van Aliexpress, en had ook die dag weer een pakje binnen. Ik haalde het pakje leeg, en stopte de test er in. Bij thuiskomst gaf ik het pakje met de mededeling dat ik iets voor hem besteld had.

Hij maakte het open..... en...... niks.... Er kwam niks.. Geen tranen van geluk, geen knuffels. Weet je wel, zoals in die filmpjes op youtube? Vol ongeloof keek hij me aan en ik vroeg of hij er wel blij mee was? Dat was hij gelukkig, maar had alleen niet gedacht dat het zo snel zou gaan. 

Het compromishuis had genoeg slaapkamers en de kamer naast de onze zou die van de baby worden. We maakten een afspraak bij de verloskundige en vertelden het onze familie. Dit deden we door de opa en oma's to be een voorleesboek cadeau te doen. 'voorleesverhalen voor bij opa en oma' oid. 

Alle controles waren goed, en ik was gezond zwanger volgens de verloskundige. 

De 20 weken echo stond op de planning en hopelijk konden we zien wat het zou worden. Dan kon ik eindelijk gaan shoppen en leuk behang uitzoeken voor de babykamer.

De verloskundige gaf aan, 'even in plakjes door de baby heen te gaan' hm oke.. Ze begon bij de billen, en het was voor mij gelijk duidelijk dat dit een jongen was. Geen twijfel over mogelijk. Super leuk! Maar 1 probleem. We waren het tot nu toe alleen nog maar eens geworden over een meisjes naam!

Nouja, dat komt vast goed.

Zo gaan we vliegens vlug door de zwangerschap heen, hebben inmiddels een naam gekozen en zitten we op 7 maanden. Niet alleen 7 maanden, maar ook bijna 7 jaar bij elkaar. Make or break toch? je leest het wel eens.. 

Ik lag op bed, alleen.. Hij keek tv, alleen.Ik vroeg wanneer hij nou naar bed kwam, en ik vroeg het nog een keer.

Ik werd wakker en het was een uur of 4, nog steeds alleen.. Het was niet een van onze beste weken geweest en ik voelde me alleen. Er schoten allerlei enge gedachten door mijn hoofd. Ik ging naar beneden. En vroeg. 'Nou, hoe zit het?! Moet ik dit alleen gaan doen of wat?! 

Hij keek me aan en hoefde eigenlijk niet te antwoorden.. Het antwoord was JA. Een emotioneel gesprek volgde. We verteleden beide waar we mee zaten en wat we van elkaar verwachten. We kunnen na (bijna) 7 jaar samen en 7 maanden zwangerschap toch niet uit elkaar gaan? We besluiten beiden er voor te gaan.. En ik hoopte dat hij zijn best doet zoals beloofd.

terug naar bed. Ik pieker nog even door in mijn hoofd, komt wel goed besluit ik uit eindelijk. Het zal wel een soort angst zijn en het is misschien best veel om een huis te kopen en een kindje te krijgen in een jaar. Allemaal serieuze zaken. 

4 dagen later tijdens het avond eten. Het is stil, en daar komt ie dan, de bom. Hij kon het echt niet! Zijn gevoel voor mij is verandert. Hij heeft er echt alles aan gedaan.. Maar het is hem niet gelukt. Hij gaat weg, en ik bel mijn ouders. 

Daar gaat mijn perfecte plaatje