Geklets tegen je baby, toch heel nuttig

Kletsen tegen je baby, soms voelde ik me zo suf. Toen ik nog geen kinderen had, kom ik me dan ook niet voorstellen dat ik steeds tegen m'n kids zou praten als ze dit zelf ook nog niet konden. Wat heb je zo een humpie nu allemaal te vertellen? Vooral als ze je vervolgens aankijken met zo een blik dat ze je toch niet begrijpen. Ik moet zeggen, dat deze zelfde blik ook wel liet blijken dat ze het toch wel erg gezellig vinden. 

Maar nu is uit onderzoek gebleken dat het ook nog heel goed is voor hun taalontwikkeling. Kinderen waar ouders veel tegen ze praten en vooral ook veel herhalen, hebben op 2-jarige leeftijd een grotere woordenschat en beter begrip voor taal. 

Tsja, dat zou nog wel eens de moeite waard kunnen zijn. Ik merkte bij mezelf wel dat het mij meer moeite kostte bij m'n eerste als bij m'n tweede. Het is denk ik ook een groeiproces, wat je zelf moet doormaken. En nu gaat het eigenlijk volledig automatisch. Maar doe je het wel al heel goed, alleen kun je je dan toch een beetje stom voelen weet dan dat het ook heel goed is! 

Eerder onderzoek wees ook al eens uit dat op een hogere toon praten, eveneens een positief effect heeft op de taalontwikkeling van baby's. Maar buiten dat het goed is, doen mensen het automatisch. De kenmerken van een baby roept bij mensen een bepaald soort automatisch gedrag op, zoals bijvoorbeeld bescherming maar ook spreken op een hoge toon. Puur omdat wij onderbewust weten dat baby's hier baat bij hebben. 

Verklaart inderdaad wel waarom zelfs grote, brede,  getatoeëerde bouwvakkers een hoog piepstemmetje opzetten als ze m'n dochtertje van 1 zien rondkruipen! 

Als ik dit soort onderzoeken lees, vind ik het toch altijd wel weer mooi hoe ingenieus wij eigenlijk in elkaar zijn gezet. Maar ik vind het nog wel eens handig om begrip te hebben voor gedrag waar ik mij over verbaas of waardoor ik mij een beetje gek voel. Is dit heel basaal, maar toch fijn om te weten dat het wel een doel dient toch!