Geen gapende wond en het bloed allang niet meer, maar het litteken blijft wel en morgen doet gewoon zeer...

Morgen is het 2 jaar terug dat jij op de IC belande, we hadden er al 7 weken ziekenhuis opzitten en een hersenbloeding en infectie overwonnen. We dachten dat we alles gehad hadden en we aan het aftellen konden beginnen om jou mee naar huis te nemen... 

We waren alweer overgeplaatst naar het VUMC, omdat het nog niet helemaal ging zoals het moest. Ze wilden onderzoeken doen die niet in ons ziekenhuis gedaan werden. Tijdens het eerste onderzoek moest je van optiflow af. Dit was al geen succes 60 ademstops in 4 uur tijd. Er werd toen ook gekozen om 2 uur eerder te stoppen met het onderzoek. 

Je was stabiel en ik ging 1 nachtje naar huis, naar je broer, 1.5 uur van jou vandaan. Het was eng, maar je broer had mama ook even nodig. De volgende ochtend ging ik terug en kreeg ik te horen dat je op het spoed OK progamma werd gezet, om naar je luchtpijp te kijken. Spannend, maar dat zou anders na het weekend gebeuren, dus ik was er redelijk op voorbereid... Toen kwam jouw kinderarts binnen met de verpleegkundige. Het ging niet goed, de arts heeft een lange tijd aan het voeteneind van jou bedje gestaan en alleen maar naar je gekeken. Hij zei niks. Ik begon nerveus te worden. Wat was er toch met je aan de hand? Alleen maar rode alarmen op de monitor, je sliep alleen maar, er zat amper leven in jou..

De arts liep weg en kwam na 5 minuten terug met 2 verpleegkundigen, een transport tas en papieren. We moesten naar de kinder-IC. Je moest aan de c-pap beademing terug... Nog steeds was het een raadsel wat er aan de hand was. Op de IC werd de tube ingebracht in je neusje, dit ging niet makkelijk, maar je gaf geen kick. De neuroloog kwam. De kno arts, de cardioloog, iedereen was met elkaar aan het brainstormen. Wat er kon zijn? Je hartslag was 200+ en je stopte regelmatig een minuut met ademhalen. Ik was kapot, na 7 weken was ik gewoon op en ik was alleen. Papa was op 1.5 uur afstand bij je broer en mama bij jou op een IC kamer vol dokters...

Die middag ging je nog naar de OK. Je luchtpijp was gelukkig goed en het werd afwachten... Papa kwam later naar ons toe en aan het einde middag werden we gebeld. Je had koorts, dus voor de 3e keer een ruggenprik en voor de zoveelste keer bloed onderzoeken. Dan gaat het wachten weer beginnen. 

We zouden optijd gaan slapen, want na uren naast jou bedje te hebben gezeten, moesten we toch echt opladen. Maar slapen wilde niet lukken... Om 00:00 ging mijn telefoon. Het was een privé nummer, het ziekenhuis, dus de kinderarts belde ik moest niet schrikken maar de uitslagen van de ruggenprik waren er je had een hersenvliesontsteking verder hoorde ik niks mijn wereld storten even in.

Ondanks dat het morgen 2 jaar terug is blijft dit een rot dag.. met nachtmerries en huilbuien.. je had al zoveel ellende gehad wanneer hield het nou op.. 

De tekst litteken van brienvenbusgeluk past zo goed bij deze dag...