Geef mijn baby terug!

"Geef hem maar hier, ik verschoon hem wel”. Haastig trek ik hem uit de handen van mijn man. Waardoor mijn familie hem niet meer konden vasthouden. Jammer dan... Ze stonden op het punt om hem over te nemen van mijn man. En laat dat nou iets zijn waar ik momenteel niet blij van word.

Sinds ik moeder ben overkomen dit soort dingen me regelmatig: mensen die ongevraagd aan mijn baby willen zitten of te dichtbij komen waar ik spontaan de kriebels van krijg. Gek, want dat had ik niet verwacht van mijzelf. Sterker nog: ik had me voorgenomen om een relaxte moeder te worden. Daarnaast had ik in mijn zwangerschap bedacht dat ik allerlei foto’s wilde maken in de eerste weken van de viste en mijn baby. Maar sinds de komst van mijn jongen, herken ik mijzelf niet meer en hebben de duistere krachten van hormonen mij de baas gemaakt.

Ik wil niet dat de buurvrouw of een (on)bekende in de supermarkt met hun handen in de kinderwagen komt. Net zo min wil ik mijn zoon wakker maken of wakker houden om te knuffelen met het kraambezoek, hem doorgeven in een kamer vol visite of uit mijn handen laten trekken door een overenthousiaste oudtante of andere familieleden. Nee, ik houd hem het liefst dicht bij me. Ik heb hem tenslotte 9 maanden gedragen en uitgepoept.

Hoe kan het zijn dat dit gevoel is ontstaan? Denk ik dat die mensen mijn kleine jongen kwaad kunnen doen? Nee toch? Ik weet echt wel dat het goed zou komen als een ander hem de fles zou geven of vast zou houden, maar gevoelsmatig wil ik het gewoon niet. Zijn het dan gewoon de beruchte hormonen die nog in mijn lijf zitten de aankomende maanden..?

Misschien dat mijn gevoel is gekomen door de snelle komst van mijn zoon, waar ik geen tijd had om te kunnen nadenken. Door de snelle geboorte had ik te veel bloed verloren waardoor ik geen puf had om te genieten van mijn zoontje. Ik bevond mij de eerste week in een zwart gat, waar ik met moeite uitklom. We kregen het advies dat ik heel rustig aan moest doen en dat dit heel normaal was. Ik dacht dat die “roze wolk” er meteen was nadat je je kindje in je armen had liggen. Pas na een week of twee, voelde ik die diepe, pure moederliefde en voelde mij zwaar schuldig voor de 1e weken. Het enige wat ik wilde was rust voor mijn kleine man. Rust had hij nodig, bij papa en mama.

Dus daar zorgde wij voor, wij als kersverse nieuwe ouders hebben ons in allerlei bochten gewrongen om te ondekken hoe we weer structuur en regelmaat in ons leven kregen. Maar nu we ook merken dat onze planning werkt voor onze baby, hij beter slaapt, ik hem beter begrijp en dat het voor iedereen rust brengt, geef ik mijn lieverdje nog niet graag weg. Of ben ik in ieder geval selectief. Andere mensen, naar mijn keuze, mogen hem best vasthouden, maar pas als ik het zeg en ik het wil. Als iemand hem ongevraagd uit mijn armen probeert te trekken, aan hem zit of te dichtbij komt, word ik érg chagrijnig. Het voelt niet goed.

Mijn mannetje is immers nog zo klein en kan niet aangeven wat hij wil. En ook al snap ik hem ook nog niet altijd even goed, toch weet ik dat ik als moeder het beste weet wat hij nodig heeft. Dus geef ik hem alleen uit handen als het voor mij goed voelt. En zoniet, wil ik hem direct terug.

Als hij eenmaal ouder is, word ik vast makkelijker. Althans, dat maken mijn vriendinnen en ouders me wijs. Ik breek alle goede voornemens over het moederschap. Maar ik doe wat voor mij en de kleine goed voelt. Dan kan ik het niet verkeerd doen? Toch?