Gedicht 'Prematuur'

Wat was het schrikken, die zomerse vrijdagmorgen

Toen je besloot ons de verrassing van ons leven te bezorgen

“Dit kan niet waar zijn, het is nog veel te vroeg!”

Het was de bedoeling dat ik je nog wat langer in mijn buik droeg

Ik zei je “Je mag nog niet komen, je bent nog veel te klein!”

Maar jij wou absoluut al bij ons zijn

En plots was je daar, zo mooi, zo lief, zo broos en toch zo sterk

Een brokje pure liefde, ons eigen meesterwerk

Wat was iedereen blij en verbaasd om te horen

Dat ons klein ventje nu al was geboren

Er volgden twee lange weken in het ziekenhuis,

Je lichaampje vol buisjes en draadjes, die hoorden daar niet thuis

Je mocht niet bij mij op de kamer en lag wat verder om de hoek

Ik voelde me vaak alleen, maar we genoten zo van ieder bezoek

Dan gaf ik je te eten, of gaf ik je samen met papa een bad

Ik hield je uren in mijn armen en overlaadde je met alle liefde die ik had

Het was een vreemde periode, maar wat deed je het daar goed

Je groeide en je bloeide, je dronk zoals het moet

Toen je eindelijk mee naar huis mocht, kon het niet meer stuk

Je lag eindelijk in je eigen bedje, ons klein hoopje geluk

Ook al was het niet de start waar we van droomden toen

Toch zou ik het met alle liefde weer overdoen

Want je leven is dan wat hectisch begonnen

Maar we hebben toch mooi zes extra weken met jou gewonnen