Feng Shui Baby- de nieuwe rage?

Waar Of Niet Waar?

Laatst dronk ik een kopje decaf-koffie met één van de moeders die ik tijdens het Baby Zwemmen had ontmoet. Er zijn er zoveel, omdat ik "klasjes-hop" doordat ik niet elke week op dezelfde dag de energie op kan brengen om een zwemtas in te pakken, Baby mee te sleuren, hem zingend door het water heen te trekken, alleen maar om hem om half tien 's ochtends voor de vierde keer om te kleden. Baby zit namelijk NOOIT meer stil op luier- en kledingmomenten, en da's niet alleen uiterst vermoeiend en gevaarlijk (Baby glibberig van olie op smalle aankleedplank meters boven stenen vloer), maar gepaard met een hoop gejammer en gekrijs, ook heel irritant. Helemaal wanneer valse rivaal-moeders je schuin aankijken met een blik die zegt, "Zij kan d'r eigen kind niet eens fatsoenlijk aankleden. Tsk, tsk, tsk..."

Julia, heette de moeder waar ik nu tegenover zat, en ze heeft een dochtertje die een maandje ouder is dan Baby.

"Ja, lieverd," begon ze terwijl ze haar baby van een fruithap voorzag. Snel keek ik naast mij- Baby was diep in slaap weggezonken.

"Brigitte was ook zo wild met aankleden. Een luier verschonen was oorlog voeren. En weet je wat ik toen gedaan heb?"

Verwachtingsvol keek ze mij aan. Alsof ik haar gedachten zou moeten kunnen lezen.

"Ehm, je hebt je man geroepen om je te helpen?" gok ik. In deze fase had ik er graag een partner bij gehad.

"Niet mijn man!" tiert ze. Haar vrije vingers raken even haar diamanten ring aan. "Nee! Haha. Een Feng Shui deskundige. Voor Baby's."

"Niet waar," fluisterde ik geschokt. 

"Het is fantastisch! Zo'n vent kwam binnen met zijn Feng Shui kompas, een Luopan, en terwijl hij Brigitte bij zich droeg in een draagzak, meette hij allerlei, ehm, dingen. Hoekjes in het huis enzo."

"En toen?" Ik zat op het puntje van mijn stoel. Het geschraap van de stoelen van anderen zwemmers, de hitte van het zwembad, en de weeïge, muffe geur van het chloor zakten allemaal naar de achtergrond.

"Nou, een paar keer als hij ergens stilstond, hoorde ik Brigitte zachtjes kermen. Dan schoof hij wat meubels opzij, soms maar een paar milimeter, en dan stopte ze weer met huilen. In haar kamertje duwde hij de commode tegen een andere muur, en in onze slaapkamer een plant die-"

"Maar waarom?" onderbrak ik haar.

"Tja, iets met energiestralen ofzo. Weet ik veel. Maar het hielp! Ze is nu een stuk rustiger als ik haar verschoon of omkleed."

Ik wreef over mijn voorhoofd. Dit kom toch niet echt waar zijn?